Alle inzendingen over Arthur

Verlangen naar verderop (met dank aan Arthur Japin) - Beweeg! Op reis! Vlieg naar dat verre strand! - Mijn vleugels zitten aan mijn binnenkant.…

King Arthur draait zich om onder 't zand.…

ik pak je handje, lijfje zacht volmaakt je lijnen, jouw volle pracht houd je niet vast als we gaan vallen we raken de bodem niet je wordt gedragen in onze armen loslaten kennen wij niet…

Excalibur, koningszwaard in de steen; alleen Arthur is waard om te strijden met dit zwaard, voor vrijheid, recht en welvaart. Nu is de strijd gestreden, het oorlogsleed geleden; tevreden rust het zwaard, bewaard in een heilig meer: in Vrede!…

Verdwaald in de wereld Zoek in mijn eigen domein Daag'lijks vraag ik me af Of ik hier überhaupt wel wil zijn ------------------------------------ Titel van dit gedicht ontleend aan Het Fregatschip Johanna Maria, van de Nederlandse schrijver Arthur van Schendel…

wie ben ik ? Ik ben de man van het laatste woord! al speel je geen open kaart de kaarten al door zei blazen het op wij gooien het roer om een zeeslag we slagen de slag gevaartes ik kom ze laten het over zij die voeren het woord.…

Ik ben lucht In een hoekje getrapt Verdwenen en vergeten Ik ben niks Ik ben niemand En nergens toe in staat dan te janken in m´n slaap Zie mij Kijk maar goed van voor en vanachter Ik spring in het rond Maar daaronder koud en kil Warmte ken ik niet Want mij is geleerd Dat ik de lucht die ik adem Niet waard ben…

de zon lichtend en rood een ballon geland op de stroom aan zijn donkere boorden het eethuis bij kaarslicht over kreeft en wijn langs fonkelende glazen staart een man de avond in…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

de lente wist de lichte toon van het vergeten kind vast te houden de zomer liet veelbelovend en gul het zonlicht naar binnen vallen in het najaar voelde je voor het eerst een ongrijpbare splinter in je hand de winter kwam benauwend dichtbij heuvels werden bergen in het grensland transformeerden de witte in zwarte bladzijden…

Gedicht naar het gelijknamige boek van Arthur Japin.…

De kroegen waren slechte plekken voor mij en die ben ik dan ook gaan mijden, ze heeft het gat zoveel mogelijk gedicht en ze vertelde dat ik heel geschikt voor medium was, wat klopte, want het heeft mijn relatie met Arthur Rimbaud verdiept, die ik zelf als paragnost behandeld heb.…

Waar ridders schuilen elk achter 'n kanteel rijst aan de horizon 's werelds toneel grijpt soms bij de lurven en soms bij de keel geen krijgt wat hij wilde sterker: part noch deel zo niet Arthur van Schendel en 't hemels gerecht werd ook Van den Vondel elk nieuw jaar te veel doch 't pad van de tao is geen fairytale reflecties…

Met grote vreugde en met dank aan God, Doen wij u kond van pasgeboren leven, We hebben hem een mooie naam gegeven, Die gaan wij nú onthullen: Lancelot! Cadeautip: níets voor baby of zijn sponde, Maar graag een tafel als het kan, een ronde.…

Na het vertrek van de Romeinen waren we weer eigen baas in oorlog met elkaar De adjudanten grepen de macht eerst de randgebieden daarna het middenland Alleen achter de bergen blijven de bewoners zich nog verzetten verlangend naar een eigen koning zoals ooit zijn zwaard blonk blinkt zijn zwaard onwrikbaar geklemd in de ogen van de…

Uit nieuwsgierigheid breek ik het glas, dan blijkt het -- een alarm te zijn.…

Het gevoel gebruikt te worden is niet zo erg -- als ongebruikt zijn.…

Pas op met mensen te laten lachen, ze gaan -- je ertoe dwingen.…

laat me even, even maar laat me huilen, ga nu maar speel je spel met wie wil spelen laat me even geen gemaar kijk nog even, lach naar mij kan niet kwaad zijn blijf bij mij leer mij kennen loop niet weg ik voel iets voor je dom van mij…

leven is vaak twijfelen dood de enige zekerheid leven is vaak vechten in een ongelijke strijd soms wil je hard rennen ver weg van wie je bent omdat je na al die jaren niet eens jezelf echt kent je bent thuis, maar je voelt je vreemd je verdwaalt, in de leegte van jezelf maar niemand zal je helpen als je niet eerst jezelf helpt…

over ruwe huid glijdt de hand, ontdaan van gevoel, naar nieuwe vragen een woord dat stuit op koppig verstand in een vieze poel van dode dagen zoeken naar licht in donker verlangen maar alles blijft koud en leven hoeft niet alweer een gedicht door ogen gevangen verre van eenvoud van knagend verdriet tijd om te laten wat weg…

Gek soms hoe woorden falen in hun doel Hoe ze kronkelen in bochten veranderen in gedrochten en zorgen voor gewoel Hoe ze zijn misbruikt in valse oorlogen en dan levend begraven als gesproken slaven voor blinde ogen Terwijl ze precies gevormd en gekneed zijn om liefde te verklaren om storm te bedaren in menselijk brein…

dit is wroeten en ploegen dit is zoeken en niet vinden woorden die steun geven verdomd waar zijn ze toch herinneringen bijeenvoegen in een gouden boek inbinden over het eeuwige leven ja, je vader is hier nog je kan hem niet meer horen en zien al evenmin maar hij kijkt vast tevreden naar wie jij geworden bent uit hem ben jij geboren…

zij heeft een lichaam dat warm en zorgzaam misschien soms wat moeizaam mijn aarde doet beven zij heeft een geest die stil en beheerst er steeds is geweest sinds ik begon te leven zij heeft de tijd die vast zonder spijt in verleden verglijdt maar mij jong laat blijven zij is de vlinder die zonder gehinder niet meer en niet minder…

graag zien dat is graag zien, en horen, en voelen en ruiken graag zien dat is misschien verloren vrij woelen en duiken graag zien dat is vast nooit gevaarlijk maar wakker dromen graag zien dat is soms dom, maar eerlijk bij jou te komen graag zien dat is wat jij soms vreest graag zien dat is dat jij dit leest…

dit wordt het laatste nu schrijf ik niet meer niet dat ik het ooit kon maar ik probeerde het wel waar jij me nu plaatste daar val ik neer nooit meer die zon die schijnt op m'n vel woorden moeten zwijgen ik wil ze uit m'n hoofd ik negeer nu hun bestaan ze zijn hun funktie kwijt de allerlaatste twijgen van hun veerkracht beroofd…

Tja, hoe begin je er aan? Hoe knip en plak ik de woorden zodat ze tonen wat ik je toewens? Ze zullen moeten dansen, en blij zijn, en schreeuwen naar de doven En geladen zullen ze moeten zijn vol superlatieven over het effect op mijn ik als jij nog maar lacht In goud zou ik ze kerven of kalligraferen met mijn bloed gebruik mijn huid dan…

wachten op sneeuw die ook nu weer niet komt lampjes die branden en mijn dromen kleuren hetzelfde geschreeuw maar ik lijk wel verstomd soms rillen de handen maar ik wil niet zeuren ik heb brieven te schrijven en wensen te doen de toekomst die wenkt wacht, ik kom er aan ik kan hier niet blijven vaarwel het fatsoen door verleden doordrenkt…

alsof het regenen kan deren jij zomert in mij van elke druppel maak je strelende parels en ik snap er eigenlijk niets meer van wat valt er te leren? wat doe jij met mij? ons kleine verleden vol van grote verhalen je maakt van mij een ander man eigenlijk hoef je niets te doen of zeggen of beloven vlinder heel af en toe even door mijn…

Ik sleepte mij door 't stadsgewoel, zag doodszweet op de gevels staan. Alles zweemde naar ontmanteling of balanceerde op een grens van levensmoed en levensmoe. Ik wist niet hoe zo'n vuurproef te doorstaan en waarom ik was uitverkoren om dit schrikbeeld af te pellen: uit ieder mens ontsteeg een dubbelganger die zich die zelfde nacht nog…