Alle inzendingen over Beurden

Ouder worden komt met gebreken maar dat geldt doorgaans het fysieke het geestelijke kan blijven groeien van Beurden's lichaam brokkelde af maar zijn geest beurde steeds weer op tot bloeiend ogende muziekcomposities zijn geest bleef uitkijken naar uitdaging vernieuwing, verjonging, conceptueel verrassend als een frisse jonge man zijn…

een vrouw een man ontzettend zin in u weet wel lazen in de courant gemeenschapshuis de scheepskameel vanaf nu open twee zielen huisden in één gedachte daar is het kruit voor gewassen het paar kwam los van mekaar bedrogen uit misschien lacht u nu maar 't beurde echt naar men zegt in dor- of papendrecht…

Werkwoorden van geluiden laten klanken boekdelen spreken die geen Babylonische spraakverwarring duldt Partituren omvatten alomvattende vertalingen van stille emotionele menselijke gevoelens en als een pagina onbedrukt blijft dan is deze bestemd voor jou voor jouw stilte voor jou!…

En nog de loutring over mij blijft wachten, En voel 'k als schaamt' de gloed gezonder blos; Herziend' de moeder die zo roerde en treurde Om 't klagelijke vruchtje dat zij beurde En dat zo zoet was en wel efkens lachte En... o, wier ogen laten mij niet los.…

En dan Van Beurden! Ed, dat ik mee mag doen op mijn viool bij 't zesde eeuwfeest onzer oude school, doet mij nog meer dan dat ik toch al wist. Maar na 't concert berg ik hem in de kist tot over tien of vijfentwintig jaar.…

Een blanke nymf steeg ze uit het marmren bad, En toefde op de eerste treê; heur armen beurden En wrongen 't blonde haar, dat druipend nat Nog van den amber der violen geurde.…

't verstilde leven boort, Die tot glimlach van begrijpen Alle jong en schoon bekoort, Voor wie kinderen en wijzen Lachend laten boek en spel, Voor wie maar verkleumde grijzen Huivren in hun kille cel, - Mij is elke dag verloren, Die uw lokstem niet verneemt; Want dit land van most en koren Is mij immer schoon en vreemd; Want nooit beurde…

Den Helder) met haar mooie kanten jurk en rode lippen en aan de componist de maestro Bernard van Beurden en zijn lieve meelevende en zorgzame vrouw.…

En vriendenhanden beurden teder Eerbiedig hem van Moeders schoot En brachten 't lijkje in de andre kamer; 't Was ijdle voorzorg, die ze ons sloot. Want wij, wij legden ons ter ruste, Verwonderd, dat wij 't konden doen. Na twee ontzettend bange dagen Verkwikte een korte nacht ons toen.…

AI...automatisch ingesteld ik omarm je want voor mij ben jij niet nieuw je verwarmde me en beurde me op troetelautomaatjes van me ik moest ze wel 's avonds instellen je was je tijd voor mij ver vooruit we praten over de 80tiger jaren ik woonde alleen en was vaak eenzaam maar door 'jullie' op tijd in te stellen werden vooral de vroege…

Bestuurder Wortmann stapt uit gas en olies We gaan voortaan voor groen verklaart Corien Met Shell en co gaan ze ons nooit meer zien Maar is die inkeer toch niet wat symbolisch? Ze staan al jaren in het groen: geen nood Maar pensionado’s jaren in het rood!…

In mijn meest sombere momenten las ik jou en beurde jij me op, gek genoeg, maar zwaarmoedigheid werkt averechts, alleen voor ingewijden. Ik houd zowaar net zoveel van Ingrid als jij. Ze is al net zo ver weg als jij, ook al leeft ze nog en kom ik nooit zo nabij als jij. Mooi gedaan, gabber.…

T'is beurd mit d'Olle Grieze* zien gebaaier, want klok staait al doagen op haalf vaaier. Elke moal as ik noar de wiezers kiek, löp'n dij nog nait mit buusklok** liek. Gevölg'n bint vanzulfs suuver staark: gainain is meer op tied op zien waark. K heb dizze regels nog nait schrev'n biekaans of verrek, kiek, wiezers stoan inains aans.…

De onderstroom van jouw aanwezigheid sleurde mij mee en beurde mij op, liet mij zenuwpijn vergeten, heelde diepe wonden. Ik zal niet liegen, je hebt een vriend, dat heb ik steeds geweten, maar gelukkig pas nadat jouw stem en liedjes mijn ziel met die van jou verbonden.…

Toekomst bloem, vol ontzag, in bellenblaas, de pseudo-lach, Poreus en kaal, dit houten paneel, een gedroomde doos, mijn luchtkasteel.…

Stellig kijk ik naar beneden, hoor voeten onder deze zoldervloer, zijn er soms spoken om mee te spelen? Beren in de hoek ze lijken me tevreden. Dan komen de passen rap omhoog, klinkt er gestommel en gebrom, bliksemt het ganglicht fel naar binnen, waag ik mijn zevende leven, springend in een boog, recht op mijn aanvaller af, die geschrokken…

Rozenkrans bij je anjerbloem vastgespeld op een revers dat rust mijn held zijn door te leven Veteraan je kijkt me aan bevochten stilte bij een monument voor de vrede samen gaan…

Spel gespeeld in koude, sporters met rode wangen toeten, die geslepen strijden, met de messen onder schoenenvoeten ‘Dolce vita’ achter, zwarte zonneglazen, schansgespring vanaf een, hoogte voor de dwazen Op latten rechtdoor, slalom en diversen, snelle bobs die zich op de roetsjbaan doen gelden, Winterspelen, het spel gespeeld…

Dit strand, in aanblik gevuld met leegte, verlaten ben ik, edoch niet allenig, vijfendertig miljard minuscule kiezeltjes, waarmee ik enkel mijn gedachten stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt…

Ondergang van de planeet Bol vol zwarte aarde na het schieten van een atoomraket moleculaire splitsing vingergedrukt einde wie is het die als laatste mag, aan zet..…

Dirkje die zijn dochter kust omdat "papa" voetballen gaat waarop hij plechtig belooft aan haar te zullen denken in de rust Danny die zich zorgen maakt over zijn dunner wordende krullen zijn vrouw die hem bij ontbijt verteld dat het beter is de "10" anders in te vullen Dan gaan alle mannen strijden voor de eer van de grote steden en…

Dit strand leek me te leeg menigte minuscule kiezeltjes dat de gedachte stenigte met dit blikveld voorwaarts te gaan…

Zure afdronk, deze rode wijn Te jong bedorven, daar waar rijpen, zoveel beter had kunnen zijn Ik zag je teder kussen met leder aan je voeten Zo diep je de bal deed ‘crossen’ kaatst nu de leegte met venijn Zure afdronk, dit rotte azijn Te jong gestorven, moet ik begrijpen en bestel louter nog maar witte wijn, Daar in het “rode” geen…

Ach mijn liefste, het alfabet, hoe schep ik je tot leven, om deze woordelijke pennenstreek, een papieren ziel te geven ? Zodat mijn gespelde liefde van inkt, het netvlies bemint, en de vorm van al je letters, mijn dichtershart verslindt.…

Draaiend stilstaand onvermogen Tikken beelden in mijn brein Blikken stringent gewogen Draaiend stilstaand onvermogen…

Dribbels, en geschaar, Wapperend shirt, nonchalant gebaar Rake goals, briljante boemelaar Het nieuws is, daar en openbaar George Best, "rest", als geest van de tovenaar…

Droom vergezicht, kanaal vol beelden, kleurrijk verbonden, zo dichtbij het hart Spelen in licht, plotseling ontwaakt, binding geschonden, het leven van start…

Draaiend stilstaand onvermogen Tikken beelden in mijn brein Gek vergenoegend overwogen Draaiend stilstaand onvermogen…

Mijn lichaam vol verlangen, liefkozend glanzend in de zon, Verschijning van de waarheid, vlees en botten, mijn lichaam, De waarheid van botten, oorspronkelijk verborgen, achter katoen, linnen of satijn Nee, dat naakte glanzen, dat is fijn Waarom zo haten naar de kleuren? Het is net als de liefde bedrijven, met al onze kleren aan Mijn…

We kijken ons vragend aan, "Zijn dit alle dingen dan?" vertel je me dat het leven, alleen door glazen rinkelen kan? Het is ons niet interessant, als de ander woorden voert, die niet rappen in de black-box, van het zielen-rijm bestand Je bent me uitdagend, Sébastiaan, "Zijn dit alle dingen dan?" Als we al waaiend in vrijheid vluchten…