Alle inzendingen over Camille Vital Naquet

Ìn 'Sauvage', film met glansrol van Felix Maritaud, onder regie van Camille Vital-Naquet gezien op de slotavond van de week van de roze filmdagen in Amsterdam wordt wild, ruw, ongetemd, woest, ruig, ziedend, kokend, gewelddadig, agressief, ruig en rauw de wereld van de mannenprostitutie getoond, vertoond op groot bioscoop-doek met indrukwekkende…

Al honderdvijf maar hij hoeft nog niet dood. Lichamelijk valt er haast niets te klagen, de geest vertoont geen sporen van vervagen en ‘t libido is ook verrassend groot. Hij neemt zelfs Mien de thuishulp op zijn schoot die hem met regelmaat zit uit te dagen. Bij hem verveelt ze zich nog lang niet dood: drie keer per week, nee haar hoor je niet…

Daar ga je waar ga je ? Grijs, blauw, rood kleuren vermengen zich geuren dringen zich op fluisterstemmen zo licht alles lijkt logisch maar niets is het nog hoe gemakkelijk kan het zijn hoe moeilijk toch ?…

zullen hem wel krijgen zoals zovelen zouden wensen gaan wij hem laten leven we zullen hem eens laten beven en als in de vroege morgenstond de dood zijn werking heeft verstomd zien wij tevreden de wereld rond de wereldbol wordt nu ovaal we zullen het beleven geen man wordt ooit weer kaal geen borsten zullen hangen we worden allen akelig vitaal…

Ik denk dat opa wist wat sterven is Zou hij als kind al begrepen hebben hoe het gaat, wat het betekent? Helaas lukte het hem niet om het me uit te leggen Hij gleed weg, langzaam snel In Rouen zag ik een schilderij met geel licht: twee jongens in een boot, een kaars aan hun voeten lamgesneden en verbonden Hun verhaal is een beeld van…

stilte zijn humeur hangt onder de blauwe lucht de vitale kwast schildert de zomerse duinen over de grote oceaan naar een verre horizon herrezen in vergiffenis en pure mensenliefde.…

opnieuw een Alpenpiek Steun dus Confédération Helvétique Als het ter stembus gaat, per referendum Voor het behoud der Jungfrau van Cailler Pralines met gestoofde Gotthardpeer En de Mont Blanc op chocola van Lindt De tong proeft des te meer met Finsteraarhorn En Weisshorn, Monte Rosa, Aletschhorn Verpakt in wit karton van Bloch Camille…

En dat ze zo vitaal gebleven is Is iets wat mij sinds kort niet meer verwondert. Want telkens als ik kanker: "Ik heb dorst", Dan geeft ze mij nog altijd graag de borst.…

Passanten met platte agenda's in een zandloper van tijd zonnestralen tekenen takken op de jeu de boules-baan ijzer rolt over gelijksoortig grind, telkens veranderen mikpunten het mooiste doelpunt van Marco van Basten heb ik in mijn hand.…

ik heb altijd de echo’s van je woorden gehoord met de nadruk op het leven maar nu lijken je zinnen alsmaar iets van hun kracht te verliezen diep van binnen ook de spirit in oogopslag en weerwoord het helder blikken gaat wat inschikken nochtans is je aura buitengewoon vitaal gekleurd spreekt lichaamstaal nog altijd voor haar…

heb met bomen gefluisterd naar het ruisen van bladeren geluisterd in tientallen jaren van groei maar de vitale vibraties zijn over in het geluid van het lover hoor ik niet meer je bloei in het tasten naar warmte voel ik rust en gelatenheid in de groen bemoste basten nog staan ze fier torenen hoog boven mij uit in het samen beleven…

laten we een keer wat anders doen, een gedicht niet omdat ik van je houd, en toch geef ik je een zoen, gewoon om de gedachte 'hmm mooie vrouw' het is zoals ze zeggen, nu zijn we jong en vitaal, en we willen 'het' allemaal, soms kunnen we gevoel alleen niet opzij leggen, het begint met lust, maar opeens word het meer, het is meer dan…

Van jong en vitaal naar oud en gebroken Van een doos vol herinneringen naar een pakhuis dat uitpuilt van het verleden Van een bloeiende toekomst naar een angstig aftellen Wat is mooier? Hopen en groeien of terugbeleven en afsterven…

je streelde met voeten de grond terwijl je ogen dansten in een eigen choreografie lichaam en handen hun aparte ritmiek verkenden in mystiek een brok beweging in ongekende vitaliteit ontdaan van de kluisters gewoon en tijd vrij met een lach in de kracht van een gelukkig bestaan vol overtuiging dat jouw vat geen duig zal misstaan…

Ondanks energieke aankleding aan mijn vitale oase. Een droom met dezelfde kijk en identieke woorden. Tevergeefs toch een woestijn zonder een waterbron. Bleek deze ideologie een hoogstaand van andere orde.…

Ontkiemd door voeding en vocht ontwaakt met geurige gemalen koffiebonen met een lichaam dat vitaal ontwikkelt hervat haar blozen aan de horizon continu.…

zinnelijke schilderingen bezingen verleidelijkheid van véel vrouwenvlees ronde vormen van borsten, buiken en billen pronken lokkend en beeldend tepels tintelen vitaal hun sensuele streling een lust voor het oog…

Het zijn tegenwoordig eersteklas klussers Ook geestelijk fit en uiterst vitaal Ze worden steeds slimmer, luidt het verhaal We hebben ’t over negentigplussers Ze lopen vierdaagsen, ze lopen in zee en veertig jaar gnuivend in hun AOW…

Ook ik vervul een zeer vitale baan Want dichten is een ware heldendaad Het lezen houdt de mensen van de straat Zo draag ik bij aan mijn en uw bestaan En nu The Passion kijken...veilig thuis Hoera... weer een BN´er aan het kruis…

Haar vingers flexibel, haar handen vitaal, ja, zij was lenig, kon goed converseren - gebaren van armen, druk gesticuleren - en speelde het spel mee, maar dan nonverbaal met enthousiasme kon zij compenseren wat in den vreemde niet snel valt te leren…

Al die kerken vooral de katholieke hebben toch alle schijn naast opgelegde heiligheid van afgelegde geiligheid voor hun mannenbroeders nu met die jonge vitale nieuwe paus Leo de luxe ontstaat toch alle potentie voor verminderende prostaatklachten…

wij werelden als vreemden voor elkaar zonder heelal de melkweg bloedt langzaam dood in het rode dwergendal geen vluchtigheden in het balanceren op de rand van het zwarte gat wij imploderen slechts elan vitale dat ooit de oerknal aan ons gaf…

Ik dacht: ‘Messias’ is het toch wel waard, Om tot vitaal beroep te zijn verklaard?…

Frits Thors blijkt ongelofelijk vitaal En Bull Verweij krijgt een award voor 't leven Mek Wook Kundor, inmiddels 107 Wil met een nieuwe bijzit aan de haal Zo schuift 't op. Wat ons nu nog verwondert Maar ooit begint het leven pas bij honderd…

Voor het bloeden het elfde gebod Tot zijn eigen glorie En die van zijn redelijke schepselen Vitaal is een religie Is meetbaar Wie je vandaag ook bent Zo is het weinig voor woorden Voor de rauwe werkelijkheid Als drijfzand, alles wordt draagbaar We weten waar we op afstevenen De ergste vernedering in bekwame handen…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

Jouw pracht, jouw kracht, ook zo vitaal mijn mooie Amstelstad. Jij lijkt gestrooid uit losse hand, jij bent een wereldstad. Maar nu ik aarzel weet je want, mijn stad is niet meer zo de oude al heeft zij die allures eens toch wel gehad. ik aarzel…

het is je gezicht dat van de tijd niets wil weten natuurlijk heeft het leven zijn lijnen op je huid geschreven maar zij verhalen je positieve kijk op vandaag en morgen de diepte van zorgen heeft geen vat op je bestaan gekregen nog altijd lacht het ondeugend vitale aanstekelijk graag dromen je ogen aan wie jij je liefde zal…

Jij die om een naam roept voor status en leven in vitale spelonken die ons wildernis geven die met zaad strooit langs velden en wegen het vreemde hart ontdooit niets dan liefde zal je geven die moordt maar liefheeft tedere voeling van smart zal altijd anoniem blijven dat is het noodlot dat jou tart.…

het loopje van jou zong haar boodschap al luid vooruit snel wisselende woorden droegen vaak in akkoorden hun bestemming al in herkenbaar plezier daar of hier het was een lust jou te ontvangen behangen met zoveel vitaal elan en jouw lach die altijd iets meer vermocht in een warme omarming die ons muzikaal meenam naar geniaal…