Alle inzendingen over Diep stil water

Als het heimwee naar diep stil water. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- uit: 'Het werd tijd - Gedichten over een moeder, vrouw en dochter' Uitgeverij EPO 2022.…

O land van bergen, in wat drang naar vreugde Mijn wilde stroom door uw valleien snelde: Een diep stil water dat in 't Noorden welde, Wie maar van ver zijn sneeuwen oorsprong heugde.…

Het zwarte water is diep, Dieper dan mijn hart, Diep, diep onder 't zwart, Dieper ik kijken kan. ’t Zwarte water is stil, Stiller dan d’eeuwige stilte, De stilte in ’t graf, Stilte niemand horen mag. Het zwarte water is zo zwart, Zwarter dan mijn zielenpijn, Een pijn zo verschriklijk zwart, Pijn van d'allerdiepste smart.…

De dank uit mijn hart kwam van diepere gronden, waarover fluitende, nee, zingende vleugels de aardsheid, met deze goddelijke teugels, verdiepte naar eeuwlijk verstrijkende stonden. Geschonden zijn onzichtbaar verstofte zegels, waar wij onder verblindende stralen vonden naar zwarte gaten, die ons zogen van zonden in leegte van de ruimtelijkheid…

Het woord op jouw armenhuid en de adem van het ongeboren veulen met alle liedjes in de zomerwind gezonken beeldloos in een droom alsof het bed weer een eiland is te midden van diepe wateren lijkt het of ik eindeloos minnaar ben in een ademloze stilte, later op de oevers van de draverij langs de rivieren van het droomland.…

Hier aan de oever van het stil duistere meer diep in gedachten Fluistert het water uit onpeilbare diepten strelende woorden. Met troost voor de ziel en vredige gedachten voor een nieuw bestaan.…

Nog steeds wil jij bruggen bouwen Met eigen handen bruggen bouwen over water,aarde Oog en oor heb je voor de waarde van het 'samen' Je moet rouwen na afstand,na afscheid na het stil zwijgen Jij wil bruggen bouwen geen water te diep te breed.…

je neemt je pet af een diepe buiging in het water dat begint te kringelen een spirituele reiniging daarvoor stond ik stil als een standbeeld een lantaarnpaal in het water, waar je niks anders mee kunt dan enkel de tijd opheffen, gloeiende gloeiende was ik daarvoor maar ben nu weer wakker stap uit het water en laat de wind me…

Laten we zwijgen, laten we zwijgen liefste en het stille water van dit leven met zachte vingers strelen.…

Wanneer ik stil, in mijn hoofd verkeer, spuw ìk in gedachten, maar mijn ogen vuur.…

Smakeloze tomaten, smaken naar water. Haastige mensen, zijn hun diepe wortels kwijt. Neem een moment om stil te staan. Vertraag uw moderne klok. Denk aandachtig na. Het is koffietijd.…

Iets te weten te komen diep van binnen wanneer het is in je gevaren zomaar op een dag, waarin je stil in diepe gedachten lag, in het niets zonder zoekende te zijn vond je iets. Je wist: dit is onzichtbaar maar ik hoor het voel het, een sprankje licht, een beweging in het water.…

Bevers hebben een dam gebouwd, in onze gedachtenstroom, die stil geworden is. Er is een liefdevol meer ontstaan, waarop we samen drijven willen. Waarin we diep willen duiken. In dat bewustgeworden meer, dat onze diepste gronden kent. In dat maanbeschenen water, dat bron van liefde is.…

zonder een rimpeling te veroorzaken verzonken we stil tot op de bodem om midden een zee van herinneringen de stroom trachtten te doorbreken waarmee we naar het duister werden gedreven weg van diep water ons staande wisten te houden aan gene zijde…

voelt als een heerlijk, stil geluk in mij…

We noemen hem de blauwe reiger Maar aan het water oogt hij grijs In zijn stofjas: een erkend zwijger Zijn roep is niet meer dan gekrijs. Hij houdt zo van die stille waters Hun diepe gronden en wat er leeft Onder het oppervlak, de praters Daarboven negeert hij beleefd.…

De peppels Ze omzoomden al herfstpad en weg En lager het stil en troebel water Ze staan zo voor 't vierde jaargetij Worden dromer van 'n onvervulde realiteit Op afscheid zijn ze toegesneden Wie maken ze met hun diepe geuren blij? Ik ben ze voorbij gereden Heimwee naar zomer op m'n bagagedrager.…

In greppels het geelbruine water al wazig van 't kiemende groen.... de wilgen, de velden, het water, de zon en de wind - zoals toen.…

Als kind droeg ik al de stilte in mijn hart. Als puber vond ik de stilte in het bos en gaf haar een plaats in mijn geest. Nu weet ik de stilte te vinden in jouw aanwezigheid en geef haar een plek in mijn ziel.…

De wateren van mijn diepe gronden Zijn bij lange na niet zo stil Het woeste wordt alleen niet snel gevonden Heb geduld als je het zo graag zien wil Wie mijn wateren wil bevaren Moet dieper in mijn ogen kijken Niet naar het groengrijs blijven staren Maar proberen mijn ziel te bereiken Dat kost tijd, ik moet je vertrouwen Meen je het niet…

Duizelingwekkend gewaagd hoorde ik ook zeggen 'k zag ze bekvechten gisteren op tv te diep het decolleté…

verdriet kruipt heel diep het zit tot in oren en tenen die zwellen paarsblauw omdat ze niet kunnen wenen…

Kijk daar loopt ze goudblonde haren glanzend maar haar ogen diepgroen die mysterie kunnen uitstralen zijn nu leeg haar glimlach geforceerd alsof niets haar kan raken ze gaat door praat door betekenisloze woorden ze hoort betekenisloze woorden niets dat raakt ze wilt gezien worden haar ogen zeggen me: Kijk me aan en kijk iets dieper…

Soms voel ik me zo diep, sluit ik mijn ogen, en zie het vallen van mijn tranen, tranen van verdriet; soms verstop ik me van de wereld, opzoek naar de waarheid, opzoek naar jouw sterren en dat heldere licht, ik voel je warmte en zie je gezicht; soms wil ik naar je toelopen, ik wil je zoeken in alles wat ik doe, ik wil je volgen, ook al…

verlaat de dag als deze is er ooit bewezen dat ie opkomt opnieuw opnieuw opnieuw voor ieder wezen opnieuw leren leven in ruimte en leegte luiden de klokken hun lied en op de straat en in deze steeg een lied dat het leven draagt op de schouders van geesten een traan klinkt er is nooit echt iets anders als de klokken in het diep…

het water onthaalt in warme bronnen stroomt hun onrust uit diepe porien doorheen de klamme huid van verlaten verlangens onder de koelte van een avondzon badend in eigen vruchtwater waarvan de zuurte schrijnt op hun jukbeen zijn ze gevallen vruchten van hun zucht naar stil nabijzijn omdat ze de herfst in lente willen herschilderen…

Diep verborgen in het schaduwrijk gebied zie je tranen om wat is In het licht zie je het niet Niemand ziet het stil verdriet, het gemis Het verlangen gevangen Kleurrijke bloemenpracht fladderende vlinders dansende libellen kabbelend water wuivend riet statige zwanen In lommerrijk gebied zie je al die tranen niet…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

waarom iedere keer die woorden je kunt me beter laten gaan woorden die ik niet kan horen woorden zo ver bij me vandaan ik kan het bijna niet geloven dat je zei: vergeet mij nu maar stil ... woorden die me heel diep raken vol verdriet zo koud, zo kil…

In mijn diepste binnen zeg maar binnenin komen soms woorden voor die ik niet verzin maar ook niet uit! In mijn diepste wezen, zeg maar wezenlijk, komen gedachten bovendrijven die maar beter verborgen kunnen blijven! In mijn diepste ziel, zeg maar zieleheil bewaar ik al die peins momenten, zonder ooit een moment te denken: Om ook te uiten…