Alle inzendingen over Grilligheid van de geest

Je denkt veel te willen Vakantie bijvoorbeeld zoekt wat, ja! De juiste reis! Na wat rust en overdenken nee, eigenlijk wou en wil ik daar naartoe! Zoeken… gevonden! Blij! Je stelt je voor, je wikt en weegt kijkt in je agenda je ziet je pakken, welke kleren, koffer, parkeerplek, je ziet je lopen door die straatjes, gevels…

't Is weer zover grillig schudden buien ongerijmd chagrijn rukken regenvlagen aan de goot de wind kastijdt het huis en in mijn tuin sneeuwt frêle en fijn de eerste bloesem roze en wit wat tederheid…

Lente in de winter meibloemen in maart hagelstenen in juni herfstblad in de zomer madelieven in oktober alles is mogelijk. de natuur vertoont grillen ze keert de seizoenen binnenste buiten ze verrast ons met hoosbuien naar een strenge winter kunnen we wel fluiten. Ja, de natuur die weet wat ze laat zich niet ringeloren je hoeft haar…

ik ben een lentekind maar meer nog een zomervrind in het voorjaar kijk ik de bollen uit de grond bij mij sneeuwt het klokjes kussen kroken en sissen de narcissen en als dan plots de wind weer uit de noordhoek waait, dan staan de bloemen nog wat langer maar niet te lang, warm water moet het regenen, de zon ploertend door het…

De grillige klimop beschreef de loop van de paden in de morgenstond de verlichte kantlijn was gebleven het gras de rug recht in de grond we gingen ervoor uit het stof verheven met opgebloeide pen of uit bittere mond het uur was tot bloei gekomen de vergulde lijnen leken onvoltooid leunend op z’n schaduw bleek de blinde muur te dromen…

de regenboog bij paarse regen nat doch kleurrijk als mijn gemoed kan zijn dikwijls ook zó grillig…

En als de stilte kon verklaren waarom mijn geest zo spreekt kon zij mij liefde helpen vinden alvorens mijn hart breekt. En als de liefde kon verklaren waarom zij grillig is doch puur zou de ziel rust kunnen vinden in dit nachtelijke uur.…

een grillig patroon is er stilaan ingeslopen de dingen namen weer een loop waar ik juist niet op hoopte maar eigenlijk al wel verwachtte jaren van te veel verdragen te lang geduld betrachten moet ik nu bekopen een gordiaanse knoop maakte zich warrig meester van mijn open geest geen snars heb ik ervan gesnopen slechts verlies gevreesd…

Zou er een pijn zijn van een hogere orde dan vindbaar zijn en niet gevonden worden?…

Er is geen foto die laat zien hoe jij nu bent. Geen landkaart waarop ik jouw huidige verblijfplaats aan kan wijzen. Ik kan alleen in mijn herinneringen reizen, terwijl ik weet dat ik je daar niet vind. Zo sta ik in de tussenwereld van het heden, met achter mij jouw onvoltooid verleden en ver vooruit mijn toekomst die zich achter…

Niemandsland tussen twee werelden. Wonend in het wit tussen de woorden. Ongedachte, onvertaalde leegte, Ruimte biedend aan wat bijna is. Aan nog niet gevoeld gemis. Aan het nog onbestemde.…

De navelstreng, die mij met jou verbond, is losgemaakt. Niet abrupt, zoals bij mijn geboorte, maar één voor één zijn alle vezels losgeweekt. De laatste tijd van jouw bestaan is ons bestaan. Nooit was ik dichterbij Nooit was jij verder weg dan half begonnen aan jouw grote reis. Half hakend naar het aardse leven, half verlangend…

Ik voel me af en toe ’n wrak Lichamelijk klaar voor de sloop Maar dan spreekt m’n geest En geeft het lichaam een duwtje En dat zijn duwtjes in de goede richting Zonder navigatie vind ik ook mijn wegen En mijn wegen zijn talrijk en kleurrijk Ik blijf nog steeds door de bomen het bos zien Want mijn geest is niet alleen gewillig maar ook…

Je bent zo ànders, vreemd nu, niet inpasbaar in mijn denken; zo màg je zijn, je ziel is geen bezit dat ik naar willekeur kan bergen, waarnaar ik grijpen kan of dat ik in mijn grilligheid weer rusten laat. Je staat daar: naakt gelaat, mijn broeder, vriend en verre mens.…

De zomer is opeens in vol ornaat, september biedt ons ongekende hitte, maar in augustus was het binnen zitten, we krijgen een steeds grilliger klimaat. We hoeven nergens meer van op te kijken: het weer gaat op de Peilingwijzer lijken.…

Al worden er kettingen gelegd tralies gebouwd met sloten van goud Nooit kan de geest worden beperkt Altijd vindt én bereikt een ziel die ander door de kracht van het Zijn…

massief en grillig gevormd in het verleden generatiekloof…

Bij de avonturen van Tom Poes en heer Bommel geeft iets kleins en nietigs misschien beeldende geest aan de geschiedenis op Bommelsteins eettafel in gerieflijk hotel groot kasteel of schamel hutje staat ergens een korte kaars dik grillig en verschrompeld vol uitstulpend vet spreekt zonder vlam schept bezadigd afwachten rustig…

Er is een land waar sporen worden achtergelaten zonder ze ooit terug te vinden de wegen zijn er zwak en vaag geen huizen aan de flanken de geesten van het landschap wonen zonder dak en wand vlak zijn de velden zelden grillig de waterranden van de oceaan sentimenten slaan op holle rotsen de trom de melodie van de maanstand bevrucht het…

grillige vormen sporen verdiend in sprookjes rustplaats in het bos…

Tussen grauw bruinblad groeien grillig en kleurrijk de Paddenstoelen.…

De maartse buien benemen koud en grillig lente de adem…

Twee einders hebben blauwe lucht; daartussen hangt grillig wolkengrauw.…

En als haar geest nog helder is, praat ze soms met mensen. Relativeert dan hun problemen, met humor en levenswijsheid omgeven. Door ervaring haar gegeven. Maar ze heeft nog veel te geven. Ook al is ze grijs en oud. Puttend uit herinneringen, uit een lang bewogen leven, bezit ze zonder het te weten... een schatkamer vol goud.…

moeder van mijn tere kind, verteerd door liefde maar ook verdriet, zal haar einde tekenen grillig en zwart…

Het licht baant zich een weg door de spelonk Wat windselen, maar verder is het leeg Omdat Gods Zoon een heel nieuw lichaam kreeg Van razendsnelle deeltjes zonnevonk Eerst sterven om weer op te kunnen staan Dat was wat mij al eerder overkwam De appel valt weer niet ver van de stam J.C raadt mij mentaal herrijzen aan Staalblauw en strak vandaag…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

rozen de zon scheen wit, was gastvrij, de muzen ontweken mij, in tussenpozen naderenden ze mij, met hun lange schaduw aan hun zij, een tak, met in sneeuw gedoopte loten viel als gepoederde basterdsuiker uit de zwarte gaten van een ster, de ruiker van de sneeuw wordt vers gestrooid uit vele eeuwen ver, ijskristallen die ik teken worden grillig…

wilde de glans van het marmer schrapen in een poging het dieper te raken volgde het grillige rood in zijn geaderd patroon voelde hoe het zich warmde aan mijn handen van weerstand ontbloot volgde haar strijd tegen natuur en verleden in sprietig verloop heb toen haar pijnen met schoonheid gewreven de tijd verstillend gepolijst…

(tanka) Bliksems verlichten telkens de stormende nacht: populieren gaan als grote zeewieren, door sterke stromen beroerd.…