Alle inzendingen over Haar laatste zin

Zie de laatste zin. Zie de eerste zin.…

bomvol de zee het strand de zonnelucht de laatste zin: 'niet te opereren nu' de golven gaan te keer…

De eerste en de laatste zin. Ik weef mijn eigen exegese.…

gestrand ben ik in het alfabet van mijn woorden ik speel nog slechts met de laatste regel de laatste zin zal geen klank krijgen ondermaats stierven de laatste letters op de lippen van een kus…

zin die alle denkbare schoonheid bevat tot ze is uitgetreden, laat mij achter in een onontkoombare toekomst van hoop zonder smart.…

Ik heb een boek gelezen Er stond van alles in Dat zal wel steeds zo wezen Wat letters aan ´t begin En verderop alweer Tot aan de laatste zin Dat lezen deed geen zeer Dit schrijven des te meer…

ik neem afscheid van mijn liefste maar verlaat haar niet met mijn koffer op de stoep kijk ik haar nog een keer aan ik neem nu afscheid maar vergeet haar niet ze roept nog verlaat me niet ik zal altijd bij je zijn overal en voor altijd Nog een laatste zin Wat is de zin van afscheid? Afscheid dat bestaat niet…

ziende blind gaf donker licht aan beide ogen diep duister struikelde over helder zicht verloren langs verleden straalt de zon voorbij de laatste zin…

Ik begin met een zin die eindigt met een woord daarna volgt een punt gewoon, omdat het zo hoort Na de punt volgen weer woorden ze vormen samen een zin Begin je te begrijpen wat ik bedoel het antwoord vind je achterin Aan het einde van de laatste zin daar staat de laatste punt Het eind van onze toekomst meer woorden zijn je niet gegund…

mijn lief dicht niet hij opent mijn ogen als dichters ze toe willen schilderen ik lees ze graag de fluwelen tongen maar proef toch het allerliefst mijn eigen talend kunstenaar aan zijn lippen blijf ik hangen tot de laatste zin geblust is…

~~~ mijn lief dicht niet hij opent mijn ogen als dichters ze toe willen schilderen en al lees ik ze graag de fluwelen tongen ik proef toch het allerliefst mijn eigen talend kunstenaar aan zijn lippen blijf ik hangen tot de laatste zin geblust is ~~~…

De laatste zin wil ik daaraan ontlenen: Bij mij thuis is nooit twee miljoen verdwenen.…

en wat was je laatste zin? Even gaat alles aan je voorbij tijd staat stil, gevoel staat uit er is nog zo veel dat je nog had willen zeggen. Hoe was die laatste blik en wat was die laatste grap? het staat niet zuiver in herinnering en dat, dat doet verdomde pijn. -omdat je weet dat het nooit meer zo zal zijn-…

je schreef me maar de letters dansten niet de krullen in je schrift kleurden geen passie waren hoekig in de tegendraadse vorm zwart op wit je tekst vol dissonanten in een vlakke symfonie door de laatste zin vaarwel het is voorbij doofde voor mij jouw melodie…

natuurlijk komt er aan alles een einde daarom blijf ik hangen aan de laatste zin van zijn gedicht 'wij zullen achterblijven en ons geduldig sterven voortzetten'…

Ze zingt als de donkere duistervogel op de late middag van een vrijdag nu het gedicht weer van de lezer is probeert ze de energie te bevatten onder herfst en regenachtige twijfel in herinneringen opgesloten ligt er in de laatste zin als een klein geheim besloten even niets en dan stilte.…

Wanneer klinkende letters zijn kaak spontaan verrekken een spitse tong de poëzie beroert klimt een grijsgetinte pen naarstig naar boven ontziet geen lijnen maar vangt met 'n laatste lus nooit eerder op deze wijze geknoopt in één haal de laatste zin eer de punt is gezet…

De troonrede is saai om aan te horen En toehoorders dommelen dan meestal in Maar bij de laatste zin van de Koningin Schoven ze allemaal wakker naar voren Op U, leden van de Staten Generaal Toost ik, wíj gaan er op vooruit, allemaal! …De troonrede was al bekend en de Koningin zat “eigenlijk” oud nieuws voor te lezen……

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

Lees die laatste zin 'Onmin is onzin' Ruzie dus zinloos. Laat ons als volwassen mensen, groot zijn in de daden die wij dagelijks (moeten) verrichten Laten wij klein zijn in het grote en daarentegen groots in het kleine Laat ons communiceren bovendien, minstens zo belangrijk dus; respecteren (Verzoening)…

Maar nu alles weer een beetje beter gaat En het geluk mijn hart weer groter maakt Maak ik plaats voor de laatste zin in deze reeks, Ik hou niet meer van je, maar mis je nog steeds.…

in ongetemde woordenstroom zet ik puntjes op de i verlos mijzelf van wolken stoom waardoor ‘k geen fouten zie in opgeloste zinnenbrij valt alles op zijn plek voeg nog een laatste zin erbij en eindig met een vlek een zegel plakken heeft geen zin de brief wordt nooit gepost opdat met plussen en een min jouw liefde mij niets kost…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

Haar laatste zin is meer dan duidelijk, het maakt niet uit hè oma, want hun zieltjes zijn daarboven! Zo is het kind, zo is het.…

een laatste strofe draagt het gewicht van bovenstaande vaak een open eind of er wordt, tenslotte, iets van de sluier opgelicht maar als het doek gaandeweg gesloten blijft dan wel de tekst niet beklijft ziet u dan uit naar de laatste zin en geraakt u met de verwachting in een onvermijdelijke onmin bij mijn eerste woorden had u eigenlijk…

zin van dit refrein laat mij je kacheltje zijn…

zomaar bij je zijn in een flits zonder schaduw in een auto die knippert met zijn licht in wolken die regen dragen vlakkend langs de hemel jagen in de laatste zin van een gedicht zacht je lippen kussen daar het rode leven zien speels je tong er even tussen zomaar in je ogen duiken alle luiken sluiten en versmelten in…

Hij had een treffender laatste zin in huis. Maar zij kent hem beter. Doodgaan is niets, maar al die paperasserij. Hou jij je maar bezig met erven, ik met sterven. Hoe noem je iets wat je niet meer bent, een zoon of zo? Pijn? De deur waardoor hij in het leven kwam, staat open. Het tocht van oneindigheid. Van eindigheid. Hij is.…

Het was de laatste zin uit mijn eigen gedicht Met je hand onder mijn kin en je adem op mijn gezicht Wat kom je eigenlijk doen ik snap het niet helemaal Warme lippen geven een zoen en vertellen hun eigen verhaal De nacht fluistert duizend zinnen de betekenis wil ik niet weten Zachte handen die me beminnen doen me de werkelijkheid vergeten…

Langzaam beginnen de hormonen weer kriebelend te plagen Harten vol rode wolken als Valentijn weer komt opdagen De jonge romein Valentinus stierf door onthoofding Zijn laatste woorden waren voor zijn vriendin Hij schreef haar een brief met als laatste zin ondertekend "Van je Valentijn" wat eenvoudig vriendschap betekent Als die Valentinus…