Alle inzendingen over Herman Gorter

'Een nieuwe lente en een nieuw geluid' Ik laaf me aan de Mei van Herman Gorter De dagen langer en de nachten korter De appelboom loopt al een beetje uit De laatste dagen voel ik me... 'Al dente' Straks ook nog naar de tandartsassistente!…

(Herman Gorter? Héél misschien)” des dichters gril schept vele rare rages in vorm en vent; vervolgens persiflages…

Jouw woorden zijn als ’t rijm Van Herman Gorter en Jacques Perk, Jij geurt naar mirre en jasmijn, Geeft ’n gevoel van in d’hemel zijn. Jouw liefde smaakt immer naar meer, Ik kan er geen genoeg van krijgen, Je afdronk is als de mooiste wijn. Meer dan de kers op de taart weerd.…

Gorter…

Je trekt een broekje aan en slaat je slag Na elke zege hijsen ze de vlag Veelzijdig en geëerd als Herman Gorter Echt iedere beslissing wordt betwist Je hoort: De bal is ín! De bal is úít!…

winterlast en lentebaten hoort geen gefluister in katrines bomen daar ruist hooguit iets in haar struikgewas het pimpelt in pastelgetinte dromen waar 's ochtends in de bellefleurenbomen een marter klimt en otters in de plas zich met de rugstreepzandpad laten horen het wiekt en wuift er, 't zindert in het gras als ware zij de mei van herman…

Herman Gorter schreef zijn gedicht ‘Mei’ in 4381 versregels wat betekent dat er nog 4307 tegels gelegd moeten worden (74)…

Slootwaterhemel, maanverlichte weg, bomen – stil oud geworden.…

Hij was van vuur. een golf, een vlam, een stromend stuk natuur, blinkend als water in de zomerdag. nooit, sinds ik hem zag, zag ik nog een man wiens wezen zo bezielend overkwam tot in zijn blik, zijn praten en zijn gang. een rechte beuk, ook toen zijn einde kwam. de bliksem sloeg en van de bergen dreunde het naar zee, met echo's naar de…

Uw aandacht graag voor alleskunner Gorter Als cricketer volvoerd’ hij ’t e.e.a.: hij bowlde overhands en zette trend en metselde voor Run het fundament, daarna werd Run rap Rap en later Vra Binst winterstop blies hij zijn gouden fluit ’t seizoen begon in mei pas, met gejoel: een nieuwe lente en een nieuw geluid Als dichter stelde hij gevoel…

Verscheen zij plots weer voor mijn geestesoog gespleten twee-eenheid der trinitas die zinsbegoochelende genitas dan wist ik niet meer wie het zwaarste woog het zinderend meanderen van Mei de vlam uit het herwonnen paradijs de sidderende slang altijd op reis met variaties op een schone lei wie kan dat exenleed het best verzachten Erato…

. __________________________________ QR-CODE Stel dat ik Chatbot GPT deze twee verzen van Gorter voorlegde in de vragende vorm, zou hij, zij of het dan ook als Herman in de wolken zijn? Is zij als de gouden zonmiddag, een herfstige laatste biddag van boomen en het graskruid tot 't zonlicht, hoog boven ze uit?…

Gorter, Gorter! 'k Heb uw Meizang willen lezen Maar begon al gauw te vrezen Dat het, voor mijn dood, niet uit zou wezen. Korter! Korter! Korter! ----------------------------- Uit: 'Kritiek als credo', 1980…

een nieuwe lente een nieuwe tijd heeft ons beslopen is in onze ziel en zinnelijkheid gekropen een tijd waarvan Herman met zijn liefelijke Mei nooit van heeft kunnen dromen een tijd vol krankzinnig absurdistisch gevaar een tijd niet meer tegen te houden een tijd die niets dan onheil lijkt te beloven deze mei is zonneklaar het einde…

Ik kom om 't groene hout. Daar is de vrede voor me, in malingen de bochtpenseelde lucht en de zon de hoge ongesteelde bloem en der hoogste bladen lucht'ge schreden. Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden strekt zich en lacht met de uitdove weelde verflauwend tot het niet veel meer verscheelde van warmte en wolken die het maken heden.…

O kon ik zijn in u, O kon ik maar zijn niets, Geheel in u, in u. Dat men mij zocht en niets Vond, maar een spoor, een iets Van mij, in u, in u.…

Wij voelen als twee hoge, op stengel verhoogde lenterood-bloemen midden in de lichtzee — de lente is gekomen.…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Er was toen veel licht, de kamer was een bloem die dicht in eens open uit gaat schijnen, het licht vloog rond in lijnen. Ik was heel stil en ik dacht niet veel, ge hebt gekeken en heel mijn hoofd is wijd opengewaaid, zoals 's zomers opengelaaid boven op een wijd, wijd land, in een wijd werelds open land - zo was ik eens in die kamer…

Een schone vastheid had hij in zijn wezen, hij ging zo zeker en vast als de wind, hij was zo stevig als een boom - een kind, wou wel graag om zijn hals dicht bij hem wezen. Van uit zijn brede hoofd, dat altijd zind' op het verheerlijkst mensenschoon, verrezen zachte stralen van goedheid - en daar in 't zwart oog was vreugd en liefde saamgelezen…

Ergens moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen Mijn handen zijn zo hete en droge en het lichte water van haar stem mijn keel is een dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

Mijn grijze tintelreine mijn witte strelefijne met hoog van omhoog gezwier van uw handekens, schier het vlerkegezwaai van vogeltjes, het omkomen van wiekmolentjes, ze veren zo fraai door de lucht, mijn oor hoort geheel geen gerucht, en uw wangen glijden aan en uw lippen staan saam aan beweegloos rood en in eens daar vlood een…

Zoals de wolken na een winterdag Treurende gaan, hoewel geen luchtgeklag Gehoord wordt waar het ov'ral stil is -- dan, Terwijl er sneeuw valt hier en ginder, kan Ik soms een enk'le wolk blosrood zien worden. Lachende reist die in tussen de horden Huilende wolken -- zo waren de riffen Van zonverlichte bergen die in effen Glooiingen hoog liepen…

Zachtlichte lentenen mogen nu wentelen aanwentelen, hooglichte luchten wolkenlichtluchten, de lentenen - Grote lenten met zonlichtboezems in fonkellichte vér vallende blouses waar hoofden zacht in liggen donzig en ver als wolkenen, de grijze stil-sneewige die in wintermiddagen liggen. Dán ogen lichtgrijzig spelen, open, waarin…

Het was de nacht Toen alle wolken te begraven gingen. Ik zat waar een rivier ging en er hingen Treurwilgen over mij, waardoor de wind Zoet en zoel weende tranen als een kind. Het was zó een rivier tussen twee dijken Als uit de bergen springt en door de rijken Van Duitsland en van Holland naar zee gaat. Het water gonsde, als een overlaat '…

De aarde ligt in de armen van de zon in stilte en weeld'. Het is gelijk dat uur, waarin twee minnenden zich aan het duur werk der liefde herinn'ren en de bron van 't leven. Elk of hij niet anders kon, staart naar de ander met een zacht getuur. Zo ligt de aarde stil in het azuur, en 't gouden bed waarin de zon haar won. Zacht speelt de…

1] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, zonder verlangen's zucht spiegelt het, diepe stroom. 2] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, diep van verlangen zucht spiegelend wit de stroom. --------------------------- uit: Verzen (1928)…

'T is zwart en donker, kamerdonker als rook, rood kolengeflonker, daarboven holt de klok. Langs de wanden bleekt flauw een plaat en nog een - het witte is lichtlauw, 't lijkt alles lang geleen.*) Hoor, het leven vliedt, de klok holt, tik, tik - zingt het jammerlied van het ogenblik. -------------- Uit: Verzamelde Lyriek, 1966.…

Zoals de maaiers 's avonds huiswaarts gaan, verzadigd krachtig, in het hoog gezag des avonds met in 't oog vierkant de dag van licht, waardoor zij zwaaiend zijn gegaan. Zo ga ik ook, terwijl de grote maan kogelend voortgaat langs de stroeve dag der nacht die 'k even koperhel òpzag, mijn armen en mijn hoofd zijn welberaan. Dit heb ik zó…

Het strand was stil en bleek ik zat doodstil en keek naar de blauwe rimpeling - er was ook windgezing. Ik wist wie naast me zat witrokkig en ze had roosrood het glad gezicht - er was ook veel zonlicht.…