Alle inzendingen over Het dorp 1953

de ereboog met 'welkom thuis' voor soldaat W terug uit Indië die niet kan aarden in het dorp naar Korea vertrekt en sneuvelt dat de mens zich ontdoet van z’n dunne beschaving even snel als van z’n kleding bewijst elke oorlog hij valt terug op de oermens en primitieve rituelen rond overleven wie de naakte mens ontmoet valt terugkeer…

----------------------------------- uit: 'Gedichten 1953-1998', 1998.…

de 1ste nacht van de 2de maand het woeste water verdrinkt het land; hoofdzakelijk - maar niet alleen - in Zeeland heeft de zee haar wilde weg gebaand . Mensen, dieren, huizen, boerderijen, kerken Mateloos leed en vernielde werken Met mens en macht de boel hersteld Verhalen eindeloos doorverteld Een les die niet door ieder is geleerd Als…

M’n dorp zonder tv en telefoon zondagmorgen naar de kerk ‘s middags naar de bioscoop en tollen op de dorpsweg de dood in ‘t dorp is zeldzaam gevoelsmatig leven we er eeuwig maandag de was, zaterdag in bad en knikkeren op het zandpad de bezoeker roept ‘vollek’ bij de deur als hij al binnen is zwemmen en vissen in ‘t kanaal we zijn…

Behalve een engel valt alles wat men omhoogwerpt weer op de grond weer op de grond valt alles wat men omhoogwerpt behalve een engel ------------------------------------- uit: 'begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love-poems', 1953.…

Jan van der Geld (1953) Hoogleraar belastingrecht Universiteit,Tilburg Wat een heerlijke naam wat een te vertrouwen man, aldus de mening van:... Jan Krediet (1952) voormalig bedrijfsadviseur K.v.K. Rotterdam…

een schip vergaat en radeloze ogen spreken een taal die niemand verstaat geen veilige haven, niet eens een plek om eervol de vele honderden doden te begraven hier een vader, zoekend naar een veilige plek en met gebalde vuisten zijn Schepper vervloekend daar een gezin, verdreven naar het dak van hun woning, de gevouwen handen…

Onze zielen scheerden langs elkaar ranzig en rafelig als oude sole mio dekens. Je moeder zwoegend als een aftands schillenpaard was aan haar fornuis gestorven. We zagen de duiven van je vader roekeloos koerend nu de kat van het gif at, hun vaalblauwe kielen, hun korstige schedels en het ampele leven rond de constateur. Toen we kusten achter…

--------------------------------------------------------------------- uit: 'Portret van een landschap', gedichten 1953-1997.…

. ----------------------------------- uit: 'Proeftuin', 1953…

ik ben naar de rotonde en weer terug ik leg altijd een briefje neer als ik wegga ik ben bramen plukken ik ben aardappels lezen ik leg altijd een briefje neer dan weten ze waar ik ben…

Zo gaarne, moeder, wou ik zoveel weten wat in de hemel en de grond gebeurde wat in het gras geboren werd en geurde en onbedachtzaam overdag vergeten. Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over…

Ja, ook de straten zijn veranderd met nieuwe huizen die er zijn gebouwd nee, het dorp is mijn dorp niet meer alleen het kerkhof voelde nog vertrouwd. Ik heb er niks meer te zoeken maar heb er zoveel verloren het dorp is van andere mensen nu de plek waar ik eens ben geboren.…

En van het duin gezien, het zonnige-hoge, Ligt het klein dorp zo zonnekleurig dat Ik met één blik van liefde het omvat.…

mijn mooi Drentsch dorp karakteristiek op ansichtkaarten met rieten daken, glorieuze eiken lommerrijk decor bestendige beloften als wasgoed aan de lijn beschermd gezicht, sindskort domein van "nieuwe rijken" voor de niet zo welgestelde verbeeldt dit plaatje een vervlogen tijd van voeten om de haard bij moeke die de appels van de pluk…

waar is het dan, dat dorp met pleintje, omzoomd door bomen waaronder bankjes staan niet bezet door mensen waar de zon door bladeren schijnt lucht trilt van warmte luiken van omliggende huizen dicht zijn gekko's gevels bestormen krekels vleugels langs elkaar strijken daar zou ik willen wonen alleen, met boeken soms, heel soms met mensen…

Voor een puntdicht ben je te groots, te vol van levenslust in stoeten en breughelfeesten, te uitgestrekt in weidse akkerlanden, teveel pointes voor één gedachte. Misschien pas je wel beter in een sonnet: ik knoop je wijken in kwatrijnen open, zet je kerken en kastelen in rijmen vast, hinkel in terzinen op je beiaardmuziek. Maar je wil vrij…

de nacht glijdt langzaam langs de regenpijp omlaag over straat tot waar het water lonkt en soms ook plonst vanwege een overmoedige wandelaar al lang niet meer zo stabiel dus als tweeduizend jaar geleden en midden in het dorp staat alleen nog een dode brievenbus…

Tussen de akkers een laag ommuurd grasveldje – met boerengraven.…

Toen braken de dijken en dreven de lijken… Een mensheid in nood… Hun graf was gedolven; in ‘t spel van de golven Klonk ’t lied van de dood… geschreven nog gister’ in ’t levensregister, doch toen was het boek opeens vol hiaten. We zwegen…gelaten… De rede was zoek…! De ogen geloken; de banden verbroken… aan ’t leven ontrukt getild…

Hier komt men in beweging, een heel jaar wordt dit dorp belicht, het spreekt van de verbeelding. Bezoekers volgen het bericht, aansporing tot beleving van kloosterdorp in evenwicht.…

. ---------------------------------- uit: 'Gorgelrijmen', 1953.…

Wanneer jij schijnbaar achteloos de handen mannelijk in de broekzakken je weg naar de heuvel koos braken onder jouw hakken de takken Dan dacht je steeds expres dat ik er ditmaal niet zijn zou jouw ‘vlasblonde prinses van wie ik hou’ Jij deed mij in bed stilletjes huilen ofschoon ik jou maar hoefde te zien om mijn tranen voor…

. ------------------------------------- uit: 'Begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love poems', 1953.…

een dorp is een cirkel met de hand rond een kerk getrokken; een duif is een zeer eenvoudige luchtledige lijn op een dak; een voorjaar maakt natte vlekken op het papier van de lucht; en kijk, dit is pas werkelijkheid: straks laat ik het regenen op mijn gedicht zodat het uitvloeit tot een akwarel van doordrenkte, onleesbare woorden…

Het was een boerendorp Toen ik hier kwam wonen Klompen en overalls en wangen met rode konen De melkboer en de slager kwamen nog aan de deur En ook de warme bakker Met zijn opgewekt humeur Op straat werd gegroet Want je kende iedereen Dat oude dorp had iets Daar kon je niet omheen Nu zoveel jaren later Is het een flinke stad En moet…

Kasseien blinken het dorp hangt in de regen de klokken luiden er staan steigers rond de kerk een tijd van restaureren…

een dorp is pas een dorp als in de dorpstraat een oude man loopt met pet, wandelstok en kromme benen (en het is helemaal goed als ie groet)…

Een vleermuis aan de nacht hangt niet uw adem aan een vreemde adem zo gij dit beseft het dorp en de mensen nacht'lik huis aan huis één licht - wellicht bij de pastoor - en langs uw weg een late koe In de wig van weg en stroom is van de leegte zo het dorp alsof 't een boot was die maar voor korte tijd op anker ligt Om het staketsel kletst…

Over de smalle weg van de herinnering omzoomd door de mij vertrouwde iepen, waar nog zo veel oude bekenden liepen was ‘t dat ik vannacht mijn dorp in ging. Door de bomenkrans zag ik de schittering van zonnestralen, door bladeren gedempt, die op enkele plekken echter ongeremd oude muren bekleedden met schildering.…