Alle inzendingen over Kristal

Een zwerfsteen geboren uit eruptie en de zwaartekracht die hem baarde, ontleent z’n vorm aan het slijk der aarde, markeert z’n geslepenheid in ontberingen, verhalen van kristal en mineralen tijdsdruk van werelds wiel, geofferd aan de energie van weerstand, in gepolijst als oneindige beweging, zonder begin en zonder einde legt zichzelf…

De zielenknijper kneep zolang tot er niets meer te knijpen viel. De man zoog, verzon, bedacht en overwon tot er niks meer te verzinnen viel. En zo kwam het: dat de zielenknijper in zijn eigen kuiltje viel. Want de wereld draaide gewoon door.…

ik droom dat ik een kiezelsteen ben mooi vlakkig maar nog wat hoekig het leven in scherpe kantjes opruwend in glans van diamant waar ochtendnevel zich ontdoet van duisternis geluidloos zich wast in kristal van gaafheid geraakt in de schoonheid van wandeling voortgestuwd in het evenwicht van licht…

Hij plant woorden in haar huid als taal eerst slijpt en dan zwijgt spreekt haar oogopslag ijzig blauw zij speelt dauw en verbloemt tot sneeuw haast zwart de eerste narcis laat ontwaken…

donkere nacht stilte in eenvoud doordringend tot de kern mijn gedachten zuiverend helder als kristal om dan stilaan te vertroebelen bij het krieken van een nieuwe dag…

zo helder als glas schitterend als de sterren fijntjes geslepen…

Het kristal Van de heldere nacht Innig gearmd Met Het cracquelé Van de vorst - Het prille begin Van Een nieuwe winter…

De stilte van het kristal dat liefde heet. Laat zacht haar geuren los. 15-8-2008 62 Ries van Meerten…

Op die dagen wanneer de storm zijn noten kraakt En de natuur de laatste bladeren laat Is de mist dan eindelijk uit de lucht Koning winter ontwaakt keert almachtig terug op de troon Als kristal hoe moedernatuur mij raakt.…

Ik heb geen sieraden nodig: het grootste, mooiste en schitterendste kristal hangt niet om mijn nek! Ik heb geen bemoedigende woorden nodig die later afbreken: de schat zit in het hart. Alleen draag ik, sinds, mijn hernieuwde komst: een groots kristal in de ziel. De kristal, glimmend en schitterend tegen alle slechte machten...…

Mijn kleine kristal zal heel blijven... Dit kleine kristal met dit smalle lichaam zal weergaloos stralen... Mijn boodschap der ziel ligt niet in last noch lust maar tedere liefde in iedere bedoeling van een mensenziel...…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

Ik zeg Pinksteren en in de kelder zingt het oud kristal…

orakel van nu zie de tijd in jouw kristal er wordt geboren…

water als kristal klatert en kabbelt en stroomt de zee is nog ver…

ontstaan als druppel groeit de stroom tot waterval stortvloed van kristal…

bevroren druppels schitteren stralend de zon helder als kristal…

Liefde is kristal, het prisma breekt het licht en vervalt tot breekbare kleuren. Vergilius…

jij gaf het zuiverste kristal ik raakte aan de hoogste tonen was slechts glas geblazen in een vorm die voor jou bijzonder was zag je langzaam mijn kleuren breken jij glinstert nog volop maar in samen weten staan we naast elkaar kristal en glas doorzichtig als een paar…

ziel van kristal toog der heldere mensen met glasgeblazen harten niets is onbreekbaar…

Je ogen glinsteren als kristal, Je lichaam strakker dan strak, Maar je karakter zo rot als een appel.…

De stilte fluistert woorden gegoten in kristal De stilte breekt de kleuren van iedere dag die komen zal. De stilte vraagt een antwoord op vragen die vergeten zijn. De stilte draagt ons schuldgevoel De stilte doet zo’n pijn!…

vlucht de grenzen te verleggen, een zucht naar te ontdekken oorden, in het belang van haar bestemming kromt de tijd en de wereld om haar heen, ze openbaart zich in rechtschapenheid, trouw aan vastberaden norm, intuïtie zonder woorden, windpauze in een opgestoken storm, perceptie van een ongeschreven waarheid, ten alle tijden helder als kristal…

zuiver als kristal wilden wij ons glazen universum blazen in vuur draaide waarheid tot transparantie louterde liefde puur we konden niet voorkomen dat er belletjes met dromen scherfden in brekend licht kwetsbaar vloeiden we uit spiegelden elkaars kleuren op de afkoelende huid nog spelen schaduwen op het warme kristal en danst…

Het is zo weinig wat ik heb: Dit éne leven, dit kristal Waaruit ik straal en vormen schep Van ’t wijd heelal. Dit éne leven, maar het is Een knooppunt in het wereldweb, Van waaruit alles anders is Dan ’t andren was of is of wezen zal.…

Vannacht heb ik mezelf omhelsd Dat deel in mij Dat zo kwetsbaar is Mijn kostbaar kristal Bracht ik in het licht Ze is van mij Ik geef haar jou Nu is ze vrij…

in jouw ogen zie ik mijn verlangen glanzen als kristal mijn ziel is een geslepen spiegel jij bent het zand dat me polijst…

Is dit de nacht van dromen van kristal Waarin een ieder zichzelf vinden zal? Waarin we elkaar durven aan te raken, En onszelf aan de ander willen geven?…

Met het lege glas op mijn dressoir illustreren lippen breekbaar kristal van afdronk met een bitterzoet gebaar.…

hoe het kind wiegt en gloeit dag na dag verschuift het koper in kristal stolt mijn adem lomer en lomer dieper doorzichtig diep…