Alle inzendingen over Licht en schaduw

onder de bomen steekspel van licht en schaduw iemand wordt geraakt…

Licht en schaduw; Het oogt ons oppositie. De tegenkrachten van de zon spelen een lichtspel, waarin wij als wajangpoppen naar het licht streven; en de luwte zoeken bij een zon in het verkeerde vel…

De koning te rijk verse aardappelvoren van licht en schaduw…

De dagen zijn mild tegen de avond hoor ik in de hazelaar licht en schaduw pokeren om de allerblondste noot…

Dit hart is glans en schaduw - vol tederheid en licht, maar ook soms aardedonker en met de ogen dicht. Dit hart moet levenslang dan het doen in vreugd en pijn, maar ook met licht en schaduw wil het voor jou er zijn.…

ze plukt de dekens af alsof ze nestwarmte vergaart haar brekende ogen reizen zachtjes naar het licht haar schaduw draagt de zeis…

korenblauwe schoonheid verhaal me over je bewegen in de wind hoe je tussen licht en schaduw met de tijd mee schroomvallig liefde een naam geeft…

als mijn ziel steeds minder zoekt naar gebaren die woorden uit stof dragen en licht mijn schaduw niet meer vervloekt geraakt de geest allengs bevrijd van vragen…

licht en schaduw dansen het duet van 't leven bewegingsritme ademt in volmaakte harmonie op een houten stepje met rode banden rolt een vrolijk kind naar de horizon…

ze zijn m'n vrienden geworden spelenderwijs Ze weten van licht en schaduw schaduw en licht Ze spelen ermee ze zingen ervan als zijn ze op reis op vooral warme dagen Ik teken 't op in dit korte gedicht: 't zijn ware vrienden.…

het zijn de wolken die schaduwen werpen op de berg die ik beklommen heb die me de heelheid van licht en schaduw leven heeft leren omvatten een gevoel van geborgenheid waarbij liefde zich in mij openbaart zonder maar één innerlijke versluiering een droomwereld waar ik op verslingerd raak…

licht en schaduw valt er op bonte vacht het witte vlekt als het gras droef het niet het komt later na het stromende water zoekt het aarde vast het vuur brandt binnen…

licht en schaduw streden schemerend hun wedstrijd waarbij contrast de tijd als zwaard hanteerde zij blonk vlijmscherp het eindsignaal in de laatste flikkering van deze heroïsch gespeelde ronde zacht duister legt zich tevreden neer op de bereikte plaats maar donker kent nog een laatst flits verweer ongezien door velen koestert…

lief spelen zij al jaren lang het spel van licht en schaduw nooit heeft een onvertogen woord daar afbreuk aan gedaan als er een lichte schaduw overtrok werden er slechts wenkbrauwen gefronst en nooit eens stevig op de deur gebonsd alleen waar onverwacht het contrast verstoord werd herstel niet snel voorhanden was bleek…

LICHT EN SCHADUW bedden in de kerk Wie het wit van 't ziekenhuisbed van tijd tot tijd verruilt voor het wit van de Kapel overschaduwt zichzelf Die licht zienderogen op en ligt met zoveel meer lucht & levendigheid na de Kapel in z'n OLVG verbeteringsbed!!…

leg grijze tinten neer na confrontatie met zwart-wit penseel enkel in licht want schaduw heeft mijn kleuren ingepikt zoek naar fijner doek waarop ik jou ook in het grijze vol liefde kan bestrijken…

Als stickers in een plakboek Kleven herinneringen Gerangschikt in mijn leven -sommige ontbreken- Ik weet de volgorde niet (zeker) Maar wel het heden en het verleden En als ik zoek, In het deemsterend licht Een schaduw in het duister En als ik vind, Het mijmeren begint-…

ranke zuilen schragen wit de okergele bogen breken het licht tot schaduw in mijn ogen hier kon ik in dit land van toffe zon markante tuinen fonteinen en fertiele twijgen rust en stilte onder ronde bogen rijgen…

Licht en schaduw donker en schemer Ze zit met haar hoofd gebogen Tranen stromen maar wangen blijven droog Vervlogen hoop blindelings geen vertrouwen De wanhoop snoert de keel dicht wringt handen in een droge snik…

tegen ’t raakvlak van licht en schaduw leunen mijn ogen aan op momenten, zo heftig of luw die na een ogenblik vergaan blikvelden zie ik, volgroeid van gedaante in vol ornaat fluisterend en luisterend geboeid naar het bestendige waarom 't gaat…

Een spel van licht en schaduw Waar duizenden, miljoenen lichtjes De avond troostend bewenen Ik spreek noch hoor de dromen In vermeden nachten Waar tranen worden opgeheven Ik kan mijn eenzaamheid verbergen In bovenwindse stromen Waar ik bewust de sterren heb opgesloten Een spel van stervend licht In een doodgezwegen schaduw … Daar ben…

Licht dat altijd weer vertedert, dat een dag zijn contouren geeft, invult zonder door te drukken, teken is voor al wat leeft. Licht dat schaduw werpt en stilte, doet ademen en verrukt, moed geeft en vertrouwen wekt ook als niet alles lukt.…

ik voel pijn zouden het de eerste stukjes naderende dood kunnen zijn in frontale aanval op de tempel van het leven altijd evenwicht ieder licht nam schaduw zelf bij de hand nog schijnt de zon maar de dagen korten en het donker wint terrein de balans is om ik beleef nog slechts de schaduw van wat mijn bestaan had moeten zijn…

virtuoos speelt zij om haar as in mysterieuze omwentelingen glijdend in golfslagen voor een publiek om te behagen lichte vleugels opstijgend in sensuele beroering duizelingwekkend glooiend in een spiegelende aanbidding een zijden zwaan in duikvlucht in een ontastbare ontroering artieste pur sang in een patroon van licht en schaduw…

Onbezonnen Mijn hart open Jouw liefde alleen Geen verweer Vol van jou Incompleet zonder Jouw woorden Mijn lippen Warmte en licht Zonder schaduw Voetstappen Jouw lach Samen één Op weg In elkaars handen Onze toekomst…

Woorden als glas, als licht, als schaduw, ze wiegen op wolken, ze drijven naar zee; wat brengt een mens naar dit leven mee: een glimlach, wat goedheid, een lach en een traan, maar voor we het weten is alles gedaan en blijft van dit leven - het duurt maar heel even - slechts liefde bestaan.…

onhoorbaar schudt de nacht stukjes donker van de snaren als het eerste licht de schaduwen doet trillen in aanzet voor het zonconcert gelijkgestemd in ochtendrood legt de nieuwe dag haar uren bloot ontwakend waaiert wind de klanken rond van deze schitterende morgenstond…

De schaduw tekent haar als vrouw pastelgrijs in de schemering van een uit de zon gelegen doorgang jong en toch onzeker valt in 't volle licht de schaduw op haar huid ze legt haar lichaam naast haar kleedje bidt de zonnegod om brons dat haar beloofd is zonder vlekken zegt ze rekt zich zo dat licht haar overal kan raken ze tekent…

ik wil perspectief geen vergelijk dan blijft de horizon nog buiten mijn bereik diepte om in te verdwalen een handreiking die het beste uit mij kan halen licht en schaduw in scherpe contrasten om nog nauwkeuriger op mijn grenzen te passen mag ik jouw warmte als mijn rode draad een horizon die liefde in perspectief nog open laat…

het rimpeltje was zo strak dat de lach nog niet geboren was een lichte lijn in de verfijnde mimiek van zachte babyhuid als licht en schaduw strijden neemt donzigheid de lach in contrast nog zijn de patronen niet geijkt is nauwelijks duidelijk op wie de jonggeborene lijkt pas als het hart de basis wordt voor de volle lach…