Alle inzendingen over Los zand .....

Als los zand glijdt het geluk door mijn vingers, ik heb het in mijn handen maar durf het niet vast te houden.…

Woorden onderscheiden in het goede of het kwade leiden soms tot onbegrip gedachten lopen door gaan hun eigen weg verliezen grip en proberen zich vast te klauwen in los zand waar soms trillend het pad weer begaanbaar gemaakt wordt maar het witte bord met de helderrode rand heeft haar werk dan al gedaan ………

Een korrel los zand in mijn hand helemaal vrij om te vallen maar de korrel ben jij die blijft liggen altijd dichtbij…

voorzichtig geopende handen los zand de zeebries neemt het mee niet sterk genoeg de zorgen blijven kleven…

Ik kijk om naar dat wat was vaak maakbaar soms als los zand weg gegleden voor even vertraagt de tijd dan vervolgt zij haar pas…

Of lijkt de laatste stand Meer op los zand. Is het prematuur ? Met een goede structuur Verlies je de macht niet over je stuur.…

Help me Het drijfzand is zo zwaar Mijn voeten zijn traag Mijn gedachten zo snel In het logge zand Ga ik ten onder in los zand Duizend armen reiken Ze zijn van mijn gedachten Op zoek naar houvast…

Als het stormt over het strand het losse zand over de duinen waait het oog in de wind een illusie baart de droom zich lachend voltrokken heeft en zich naakt uitstrekt in het zand dan ligt er verbeelding in mijn hand.…

Alles overziend kom je tot de conclusie dat er weinig samenhang is maar vooral los zand dat wegglipt tussen vingers die proberen individuele korrels toch vast te grijpen in de hoop dat er enkele overblijven die de moeite waard blijken te zijn om te blijven koesteren omdat hun schittering de dofheid overglanst…

een zandkasteel als droom Elke dag van los zand dat te maken.…

De dag duurde 2 korte nachten De krekels vervingen de klok De wind maalde mij tot los zand En verspreidde mij over het vergezicht. Ooit keer ik terug voor de rest…

Het is een chaos in mijn hoofd van woorden buitelend over elkaar heen op zoek naar volgorde een begin een eind wat is zijn slechts elementen van taal los zand verstoven in de eindeloze wereld van gedachten…

Als los zand hangen de woorden aan elkaar dichten valt me zwaar hier en daar een zin en af toe een ingeving een magiër wil ik even zijn echter, voor mijn gemoedsrust een stuk lichter altijd een dichter.…

Mijn hele leven voelt als los zand ik heb niet leren bouwen verder dan mijn legodoos ben ik eigenlijk niet gekomen Je leven stort dan vaker in mag je alles weer bij elkaar rapen ik geef geen cent voor cement maar krenterig ben ik nooit geweest Ik ben meer van 't plak en knutselwerk het friemelen, 'framelen', knipselen mijn kelderbox…

jouw stilte is oorverdovend wekt irritatie op daar de investering stoelde op los zand kleurrijke uren teniet gedaan toen onze toekomst vol plannen alleen de mijne bleek…

ik hecht aan een harde ondergrond die houdt me op mijn plek ik zou niet gedijen op los zand ben ik een wrak mijn habitat is het diepe bestaan ik heb geen weet van gesmolten ijskappen en verzonken heuvellanden ik ben gewoon hier en nu een prachtige paardenmossel op zijn plek…

Ik laat je los jouw vluchtige taal zal nooit meer verwonderen al zie ik het sierlijke als ik achteromkijk en nog eenmaal een teken geef voor ik zachtjes de klink vastpak een groet wordt al wuivend opgenomen door herinneringen wanneer los zand de laatste roos bedekt…

Als los zand gleden de dagen door mijn vingers en in mijn hand bleven keer op keer de parels soms dof soms glanzend ik ontving steeds met verbazing en reeg dankbaar alles tot een snoer van vele vreemde jaren.…

waarom maak jij voortdurend cirkels in los zand het begin noch het eind worden blootgelegd laat zinnen zwijgen liefde had nooit klanken nodig of fluisteren die paar korrels nog een laatste letter ?…

bonkende flitsen in het hoofd samenhang als los zand een matroos zwalkt waggelend spoelen met liters thee partjes appel op een bordje grieperig als een garnaal watten en zaagsel warrelen Satie deint op de achtergrond…

nog zwaai je in een warm en rond bewegen maar de zekerheden lijken wel vergeten als los zand glippen zij door je vingers heen houvast biedt er op dit moment niet een toch straalt je lach en glimmen ogen de stem zingt moeiteloos in het chaos gedogen de ernst is afgevlakt die greep ons vroeger bij de keel en het nog kwetsbare…

als los zand zoeken gedachten hun weg door het geheugen sijpelt herinnering uit cellen eeuwig grijs sponst de tijd mijn hersens tot waar geworden leugen tel ik de laatste korrels en voel mij dom noch wijs…

handen draalden vingers wilden namen schrijven in los zand maar de wind vertaalde hun verblijf met niets om het lijf wiste sporen van elkaars kortstondige zo passievol bekoren het strand na eb en vloed voelde als opnieuw geboren…

Wie dat al tenenkrommend leest, die ziet Geen samenhangend vers maar slechts los zand Het rammelt niet alleen, 't klopt van geen kant! Wie dat gewrocht heeft heren, heeft het niet Verlos hem uit zijn lijden, laat hem gaan Wees wijs, trek een Driekwaardig dichter aan!…

in grijs kleurde zee het verhaal van je leven traag rolden golven je zinnen al brekend op strand woorden verwaterden stroomden als letters over los zand ik pakte je hand we zagen het land en hebben het boek van verleden gesloten…

jij en ik voelden ons nooit geworteld elkaars taal verstonden we niet hoe lest men de dorst naar rakende woorden onder onze blote voeten schuift schurend los zand konden we elkaar eens van kroon tot wortel spreken…

Kleermaker ben ik, Een deugdzaam beroep, Een echt vak nog Dat vakmanschap vereist - Door anderen wordt Er doorgaans op mij Neergekeken - Want zij vinden mij Niet geleerd, ik ben Immers niet zoals zij - Ze begrijpen niet Dat ik het cement ben In het losse zand Dat zij daag'lijks achterlaten, Ik ben het immers, die Zonder…

Een woestijn van woorden waar iedere korrel anders uitgesproken wordt ze liggen daar, hoe kan het ook anders, als los zand aan elkaar ze worden ieder de wereld ingeblazen zullen zelfstandig verder razen en maken de mooiste refreinen op allerlei dubieuze dan weer reuze festijnen.…

'k volg want geen vaste hand is me meester in het onderwijs van een mensenleven lang zelfs het etiquette dat de leegte omlijst maakt het gemis dat tastbaar drijft aan het strand van haar gelaat mij als ingezetene het fundament dat wankel staat op het losse zand…

De dag breekt aan, kou uit een open ijskast: een lap los zand tussen dor hakhout ingeklemd onder de lucht die leger is van diepte nu het gezichtsveld vol met wit zand is doortrapt.…