Alle inzendingen over Mandolinen

Crocus en pinksterroos – Zijn grandioos, Hortensia en lupine Klinken als mandoline, Lelietje-van-dalen en boterbloem Ze krijgen verdiend hun roem, Lelie en alpenroos Zijn net zo mooi als een hartstochtige klaproos, Pensee en vergeet-me-niet, Papaver en aconiet, Lavendel en rozemarijn Doen mij denken aan een oase in de woestijn.…

al die Ukelelisten op de Ukelele wanen zich virtuoos nee dan de Mandolinisten onder de azuren sterrenhemel van Nicosia alwaar zij klinken in de nacht maar zo bescheiden en zó zacht dat je het nauwelijks verwacht…

Fietsen stuk, de mandoline bleef heel Jaren stond ze Met haar ranke steel Daar, in uw te kleine kamer En we dronken nog koffie Langzaam werd later Verhalen nam ik mee - Dan wordt het middag Alles hapert tot u stopt U verslaat de tijd en gaat hem voorbij Fietsend met uw mandoline Bloemen plukken in de wei En kunt u Opa zien Snoepen…

Misschien ook de muziek van toen waarmee jij de nacht zou inluiden met een mandoline, nam ik afscheid van mijn ledig hart, zo jij vertrouwde droeg je mijn bloedsporen, meelevend naar maagdelijk witte sneeuw, besproeid beleefde jij, die helletocht, gevaarlijk nam jij ook afscheid, doch wederkerig sliepen wij afstand terug in duisternis…

Een mandoline speelt liefdesklanken, terwijl de gondel door het water glijdt voorbij een monumentaal verleden, dat met liefde tegen de weemoed strijdt.…

Je hoort dus overal de luide klanken Van tuba en trompet en mandoline En ziet er mensen langs de straten trekken Met feestgetoeter en plezier voor tienen. Dit is een stad van louter lachebekken. Hun meester is de Dood. Wat kan ze deren? Wie maakt zich druk om eer en geld verdienen?…

gevlochten in de staande avond draagt zij mijn witte huid, het rode haar naar dageraad in mandoline krullen een vleugje naam van gospels en geloof als ik haar roep ze lacht oneven ronder dan het hart van hem de strak gespannen baskast van zijn stem zingt hoger door als ik erken, zij is een winterkind van keer op keer en laagjes liefdessneeuw…

Dit is een sonatine Precies voor jou, die zacht en fijn Met een viool, een mandoline Een cello moet bezongen zijn.…

was het breken onder het kussen van lippen van tegels het licht raakte amper de vloer slechts een paar tenen omfloersten de fletse ramen laat het wassen maar uit niets voltooit zich hier her en der is het muisstil daar een pot kamerplant die het vierkant breekt dan weer een oude staander met een kapot gejengelde gitaar naast een mandoline…

de vader, ook al straalbezopen kon geen kant meer op met zijn broek tot op zijn enkels en een wilde deerne op zijn schoot, die dacht dat ze een paardenrace aan het winnen was en constant gilde – ju, ju, ju vooruit – de mandoline muziek laaide hoog op zo ook de rook, van sigaren en sigaretten die zorgde voor hallucinante beelden in…

In Nicosia blijft de bank gesloten, En door de monetaire politiek, Zijn daar geen nachten meer vol romantiek, De druiven worden zuur voor Cyprioten. Zelfs mandolineklanken zijn gesmoord, Door al die balalaika’s die je hoort.…

ze het zout proeven Reeds snakken ze ernaar Ze zijn de wachters van de laatste symfonie Verzameld rond het vuur van violen De wereld zal zout worden En zij zullen de zangers zijn En de zoutzieders en zij zullen de zoute Zon en de zoute maan en de zoute sterren Eten en zij zullen tot zout wederkeren Terwijl het clavecimbel paart met de Mandoline…

Juicht het uit de mandoline; Tarantella! Tarantella! Klappren schelle castagnetten; Tarantella! Tarantella! Gonst en bromt, en krijst en schatert Wilder staag de tamboerijn. Kostlijk paar!…