Alle inzendingen over Nu nog onbekende red

Verworpen in de strijd geen doel dat heiligt, ook ik heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in hun mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed reinigt de loop van mijn fossiele natuur voor een onbekende reden.…

reden.…

reden.…

reden.…

Beste meneertje Groen als gras Koekeloeren en loeren Je kritiek als lege kas Ik zou nooit Met ik beginnen Ooit Poëzie eren en beminnen Op verbeterd worden door woorden Komt als zonnestralen Verhalen En weer dan opnieuw horen Deze echo Haec libertaris Ergo Leids zoals dit Poetica Nascitur Non Fit Dus jij creëert een gedicht…

Ik trachtte jou te bellen, in de cel die je een uitzicht op het kerkhof biedt. De zon brak door. De stenen blonken wit. Cipressen. De verbinding lukte niet. Het ijzer van het hek ontsloot zich wel. De kindergrafjes liggen hier apart. Er waren een paar ééndagsvliegen bij. Geen omber* foto's in een blikken rand. Ik struikelde over zo'n klein…

Iedereen is op zijn hoede voor het onbekende. We krijgen deuken en scheuren in de maatschappij. Voorbij is de tijd dat moeder de pijntjes wegkust. Zou er nog wat te redden zijn?…

en ontdekkende vreemde handen zacht strelen en tranen vallen zonder reden blijft mijn ziel verscholen mijn hart verward zonder naam blijf ik onbekend alleen zonder te weten ben ik waar jij bent…

Onbekend. Maar iedereen wil dat natuurlijk weten, Gelukkig heeft de weervrouw kaas gegeten, En ons de ware reden ingeprent. Citroen of Knol?, zo vraag ik met een zucht, De oorzaak blijkt gewoon gebakken lucht.…

Bleek kwam mijn huid van angst. Het bloed was weggekropen hangend aan een geluid. Bibberend stelde ik de vraag welke dag zijn we vandaag? De wirwar in mijn hoofd was half verdoofd. Moest weten wat het was na al die moeite dat ik had vastgepind aan de helderheid van glas. Verzonnen had ik het niet. Ik voelde de koude rilling veredeld…

Het was een eenvoudig houten kruis een dode zonder naam een ongeplaatst karkas onafzienbare rijen strak en recht geen reden te overleven gezochte dood rust in het gelid stilte op maat eindelijk thuis niet te vinden onbekend postuum geeërd…

Die kleine kus de laatste brug tussen ons, vanwaar ik vloog boven de stad samen met de duiven en de onbekenden Ik riep je naam door alle hemelen heen en voor het eerst in mijn leven zag ik mijn engel rondom mijn voeten, radeloos huppelen. Hij kon mij niet redden.…

mijn poëzie zwemt in het abnormale gegrift in vernieuwende drift in een wereld van louter plezier schuurt het zelfs de teerste huid ik spel woorden in dagen met lange passen routineus ontdekkend in onrust woordstrelingen in het nog onbekende die geuren vormen in het onverklaarbare met al mijn vermogen en bescheiden talent maar in onverdroten…

u kent mij niet toch wentelt u zichzelf in beklag, weemoed daar maakt u u niet geliefd mee Kampusch-schreeuw, ongehoord.....…

wie het leven mint,moet ook beminnen in het hart van gevoel,in een dwaze roes waartoe,waarom ik laat me alleen maar drijven en wat ik zoek,is mij onbekend de vogelroep lokt teder in de kindsheid van verleden in het geluk van verloren jaren zie daar gaan geliefden hun bestaan blijkt alleen uit oude kinderboeken er was een tijd.. ook ik…

het stormt het raast het is anders dan vandaag het is weer anders dan leven alleen ik kies liever alleen ik leef niet graag met het idee dat ik vandaag of morgen verloren ben…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

alle voetstappen smoren terstond een bord verzoekt niet te betreden in het broekland van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens…

langzaam sijpelt dagelijkse sleur uit zinnen zonder punt oren in het boek kleuren dieper ondanks zonlicht dat door vale gordijnen naar binnen wil gluren ongeopende vraagstukken liggen her en der in vergeten stapels zij verbloemen inzicht, dat ooit daar was, maar nu verloren is gewaaid vertwijfeling kreeg ruim baan zo koos je…

dag mevrouw, dag meneer heeft u het al gehoord er is hier een vrouw overleden wellicht is ze uitgegleden nee, ze is zeker niet vermoord dag mevrouw, dag meneer weet u toevallig haar naam hoe bijzonder zij was waar ze van hield, welke boeken zij las had zij vrienden of was ze eenzaam dag mevrouw, dag meneer heeft u het al vernomen een…

Nee, redden kan ik je niet, je bent té ver heen, ik moet je laten gaan, maar écht achterlaten, dat lukt me dus nog niet, je blijft in m'n hoofd en in m'n gedachten, wat kan ik verder nog verwachten?…

ook al is mijn nek gekroond met een hoofd het leidde niet tot zuivere rede de schepper had mij dat trouwens ook nooit beloofd Gode zij dank…

Een onzin is een zin Die niemand hoeft te schrijven Het is zo zonde van de tijd Want hij zal niet beklijven De rede daarentegen Heeft zo veel meer betekenis Het begrijpend onderscheiden Dat gezonde mensen eigen is…

Heerlijk dromen vrijheid zonder schuld zonder zonde madeliefjes rijgen bomen beklimmen spellen spelen één tot zeven wie zal mij een kusje geven spel en nooit te oud hoepelen, tollen, verstoppen dropveters stelen er touwen van vlechten droptouw springen volwassen overgeven aan passie los van rede irrationeel zonder schuld.…

Uithollend je betoog is daar nog het geslepen tegenargument dat woorden niet konden weerleggen, het ongehoorde, ondermijnend al wat vertrouwd je zinnen zeggen. Afwezigheid voorwendend tot je zwijgt houdt het zich klaar. Wat je aan leven maakt zo bagatelliserend tot een speech voor lege stoelen, niet iets wat je met overtuiging houden kan.…

kijk ik lach de heelheid van mijn tanden vertelt een verhaal uit ooit toen knekels nog een huis waren bovengronds scharen zeven vogels en een blauwe lucht…

Vanuit het riet Openbaart zich een lied het refrein gaat zo het leven krijg je kado Iedere dag is het feest als je maar tussen de regeltjes door leest Meer Goedemiddag dan vaarwel ik lees je en zie de vrede ontiegelijk snel alles komt goed En alles heeft een reden…

Net voorbij de rede komen Goden voorbij die zo lang Monddood zijn gemaakt, Maar die zich in het zicht Van de eindstreep duchtig roeren…

Dan ligt zo’n rondworm eindelijk te pitten, Genietend van zijn welverdiende rust, Komt er een prins langs die hem wakker kust, Zo’n Sickbock die hij toch al nooit zag zitten. Dan hoort hij wat die wetenschapper quoot: “Eureka!, er is leven na de dood!!”…

de reden van het lijden is het leiden van de rede…