Alle inzendingen over Optisch

een helder witte wereld puur en wonderschoon aan onze voeten en rondom ons blinkt niet geëvenaard door één optisch witmiddel…

Waarom ik soort zenuw en achtig, wist ik niet, want we zouden gewoon wandelen Toch, ongevraagd deed je je jas uit, ging op de bank Ja, ...'k schonk dan maar thee in Een lopen daarna, ja waarna? Gewoon hier! En we liepen over bruggen, langs water, een bos en een pad en ik zag je een ree naderen Waarschuwde om stil, wij allebei Zo…

Beslist niet, luidt vast later de conclusie Zo’n ding bestaat – als optische illusie…

ik waan mij met het trapje hoger weer verder in het exploreren van mijn vergezicht dat zonder te bewegen naderbij is gekomen op de ladder van mijn eys- opener dromen ik wist de aarde rond maar dichtbij gekomen doet de nieuwe verte optisch aan vervlakking het eind- resultaat van mijn waarneming die weer naar een hoger…

zorgvuldig kozen toetsen de juiste weg van leven nieuwsgierig en plots versneld gedreven naar richting gekozen vorm op glas in het geheugen voor eeuwig…

het was een bonte carrousel maar de wereld ging veel te snel kleuren flitsten voorbij als een braderie vol speelse vrolijkheid vormen versmolten van groot naar klein zonder te benoemen wat zij dan wilden zijn toch was er ook rust in dit optisch inferno waar een zondvloed ideeën strand gaf aan verre zeeën jouw lach was de schepper…

Als ik zijn kop zie, weet ik: hij heeft gelogen en ons optisch bedrogen. Hulde! Terwijl het schouderklopjes regent en hij als ziener wordt bejegend, ziet hij zijn eigen duisternis en kijkt hij waar de uitgang is.…

Vind jij sokken of een boek zeep een geurtje doos sigaren misschien een liter jonge klare of T-shirt met een korte broek een dik gebreide das of sokken CD van Bløf een onderbroek zijden strop schildersdoek een Staatslot om te gokken wordt het een dagkaart voor de trein optische muis bij de computer wordt je leventje nog zoeter door een…

het zonlicht schuurde ongenadig langs een optisch bijna volmaakte huid zelfs het kleinste kratertje wierp zijn slagschaduw ver vooruit het was alsof de maan onder de diepploeg was gegaan en het oppervlak alleen uit kaarsrechte lijnen en scherpe kruisingen bestond daar waar erosie de kleuren licht had gehouden kon men het beste…

De dag ijsbeert in de regen, marcheert over een druilerig perron op een ver en lege horizon gericht gedachten boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt…

sater gij klein gespuis, al baadt gij nog in superlicht, leiden elfjes u, maangebogen onder poorten nog zo hoge ik zal u stelen op mijn bezem gij zult schreeuwen en sterven mijn vloek zal u bederven niets kan u nog redden leg u alvast klaar in uwe doosbedde getekend: De Windeheks *Morgenavond is het volle maan en daarbij optisch…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheer ik langs druilerige perrons gedachten boemelen in de mist, ik als passagier zowel verstekeling tot niets verplicht, iedereen een geldig plaatsbewijs tussen de dwarsliggers en stramme ijzers die samensmelten tot op een stip gefixeerd op de dunne lijn van de horizon als optisch bedrogen doel…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheert over druilerige perrons op een vroege, bleke zon gericht, gedachten boemelen naar lege horizons, passagiers tot niets verplicht, lange stramme ijzers en gevoelens smelten samen in een optisch bedrog, uit synergie een eigen doel beramen met de losse eindjes in hun zog, strakke teugels in luie…