Alle inzendingen over Schrik

Zo plotseling, opeens, bekom je ooit nog van de schrik?…

Meid, wat heb je ons doen schrikken lig je zomaar in het ziekenhuis prettig is toch heel wat anders maar voor je 't weet ben je weer thuis Zul je moeten leven met de regels die de artsen je vast mee zullen geven ik hoop dat je snel weer opknapt en opnieuw genieten mag van 't leven Ik hoop je snel te kunnen bezoeken en het kaartje is al…

Ze werd wakker van de stilte, oorverdovend was het geluid alsof er buiten haar niemand was Zachtjes schoof ze op, naar hem de afstand leek mijlen ver maar eindelijk was ze er! Zachtjes legde ze haar hand op zijn rug, heel teder, wachtend tot ze reactie kreeg. Hij bewoog, zij draaide terug naar d'r eigen plekje, opgelucht dat de stilte…

Ik weet niet wat er met me is, niemand weet wat er aan de hand is. Ze maken zich al zorgen om m’n keiharde gevecht, maar ondertussen gebeurt er zoveel meer. Ik kan het niet meer aan, ik wil niet zonder hen zijn. Ik wil alles kunnen uitleggen, dan kunnen ze misschien beter van begrip zijn. Als een dood vogeltje lig ik hier, niet wetend wat…

ooit heb ik schrik gezien op je gespannen gezicht ogen opengesperd in confrontatie met wat niet kan niet waar was en nooit zou kunnen gebeuren behalve nu van irreëel naar werkelijkheid die jou fysiek in de greep had vastgenageld aan de grond zonder een woord te kunnen uitbrengen tot die hoge ijle schreeuw alle angst eruit…

weet je ze zei ik zit er niet mee ben wat blij met jou vent ons plotse vlinderen hoewel vanmiddag bij mijn dochter op de thee begon alles in mij te trillen leek wel jetlag hoe vertel ik jou-van-het terloops fluitje van een cent ooit gewoon mijn kinderen…

Soms schrik ik van de zin in jou. Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

ik schrik als ik leunend op zijn schoffel vader zie hij zwijgt voorgoed in brons tuurt nu in oude verten…

Het is eind februari schrikkeldag  Hoewel we daar normaal niet veel van merken Blijkt nu  dat we dan gratis moeten werken Daarom doen heel wat mensen hun beklag En ook uw vaste versjesschrijver baalt; 'Ik eis dat u mij woensdag doorbetaalt!' Bijna de helft van de Nederlandse werknemers is niet op de hoogte dat zij een dag gratis werken. …

als 'n sidderslang kruipt het gevoel van eindigheid langs mijn benen omhoog de schrik slaat me om m'n hart, en zou je willen beschermen voor wat komen gaat alle gevaren doen verdwijnen daar ik je nog lang niet missen kan hou ik je vast in gedachten zodat ik je voor altijd lieven kan…

kan mij niet schikken in tal van klein plaatsen ben bang om te schrikken wat doen we daaraan we werken in stappen eerst licht en dan zwaar trotseren de angsten proberen…het is waar het kopje moet denken dat het hart wel zal durven verse gerustheid te schenken zo claustrofobie bij de… lurven…

verweerd keelkloppingen stil worden natuurlijk herstel harmonisch spel vriend'lijk verbinden wonderen besproeien kiemen kruiden smaken geschillen overwinteren overwinnen Schrik opbaren ten grave geestrijk verzacht spring leven lichtvoetig op wacht ' t openbreken van noten Muzikaal herboren composities componeren tonen…

ik schrik van die jongens van Achmed en Chalid elke morgen schrik ik weer wennen doet het niet ik schrik van die jongens maar ik ben niet bang elke morgen schrik ik weer van de krant in de gang 6:30 ontbijt dan maar 'k sta op met goede zin hierbij een woord van dank weer een dag met goed begin…

De schrik slaat je steeds weer om het hart. Maar elk jaar vind je toch steeds weer zo'n blauwe envelop op de deurmat. Je weet je moet betalen dat is jouw burgerplicht. Maar toch bij het openen volgt onwillekeurig die schrikreactie met een zuur gezicht. Je handen lijken te trillen en je wordt iets rood in het gezicht.…

schrik is een valse spiegel trap er niet in als de schrik je om het hart slaat blijf er niet in steken het is jouw plicht de ban te breken ----------------------------------------------- Uit: 'Wakker het vuur niet aan', 1994.…

Als gelach, schatergelach het gesprek overstemt wordt de inhoud ondergeschikter!…

die lieve oudjes zijn de schrik van het verleden…

Soms zou 'k een muis willen zijn, zou mensen laten schrikken en me verstoppen in mijn holletje, soms zou 'k een vogel willen zijn, vliegen tot de horizon, ach er zijn nou eenmaal dingen die niet kunnen, maar stel dat het kon? Ik zou je laten schrikken en vervolgens wegvliegen naar de zon!…

met handenvol wind probeerde zij wolkjes te boetseren in hun altijd zo eigenaardige hoge vlucht zij vulde ze met regen en stuff uit de verre sahara toch moesten ze nog speels zeilen in de lucht waar rood in neerslag donkerde wist vocht de onderste randen te kleuren met donkere schrik zij zette de cumulus keurig op een rij…

Hoe deernis wekkend schouwt ons Schoklands' noordpunt tal van iepen in karkas voor eeuwig verloren op een rij het kimportret schaduwt takken bladerloos en vogelvrij tijd dat-ie eens gumt zo de Heer hier heeft gestunt Schokkers korenwijn staat om klaar te schenken eenmaal droog kwam ziekte via stadsbomen binnen reden wellicht te overwegen weer…

ik zag in het donker van je blik angst en pijn vooral heftige schrik voor het onverwacht stilstaan na gestaag vooruitgaan ook volumineus geluid na iel hoge tonen contrast in alles of niets een draai zonder gepaai met geluk dat maakt je kleine kans nog eerder stuk…

heel even in het voorbijgaan zie ik in een etalage mijn spiegelbeeld... goddank heeft hij haast…

Het gedicht had zich doodgeschrokken bij het zien van het moois van een ander de plinten probeerde de woorden nog te lokken door zich totaal te ontbloten maar het gedicht was zo vastgegrift dat zich de lust als lijm in hem had vastgegoten.…

lichtgevend hangen de pompoenen in de boom begeleiden stapjes die onzeker gaan en toch hun mannetje willen staan een vogel schreeuwt weerkaatst in schrik van kinderlijk ogen wit handjes vast voor onverwacht de kleine dappere lach pas later in het volle licht verdwijnt de spanning uit het zicht dan is het feest de geesten…

ik schrik op de stilte laat zich even gelden dan ga ik over tot de orde van de nacht in de verte rijden treinen en ook de snelweg keert terug in mijn oren ach ja de stilte ik zou er soms bang van worden…

bracht je weg de laatste trein zwaaide je vaarwel terwijl ik bij je wilde zijn wist dat we ontspoorden als ik je zo liet gaan voelde dat we bij elkander hoorden surfde met je mee de buitenkant hield niet mijn hand en in de bocht was ik verloren heb je blik van schrik door het beslagen raam gezien ondanks alles voelde ik me…

heb je ogen gezien verlangen in je blik de eerste schrik om anderen en ook je eigen ik een levenlang verbergen want ook het rapen van de scherven was jouw deel waardering was er nooit zoveel ieder ging zijn gang maar met amok was jij altijd de zondebok lang was er geen besef ieder praatte eigen straten recht jij stond daar als kleine…

Weer de schrik van 'Nu', die mat onder ons -- die steeds weer wegschiet.…

Boven Ruslands hoofdstad draaien en brommen ijzeren vogels met scherpe ogen, waarin loep en verrekijker pogen verbogen vijanden op te sommen. Vol vernielzucht van valgrage bommen vliegen de gevaartes in fraaie bogen, terwijl ze hun vernuft verscherpen mogen, toeslaan, als voldane roofdieren grommen. De harde strijdlustige Russische aard…

In het huis waar velen komen om eigen bloed dan wel plasma te schenken voor levensbehoud van zijn of haar medemens heeft de kamer van ontvangst warm uitnodigend aanzien wanden ogen huiselijk tafels bieden kosteloos smakelijke spijzen aan roepende papieren raden aan te zoeken naar meer bereidwilligen die wat uit hun aders kunnen afstaan…