Netgedichten

netgedicht (nr. 71.555):

Met donkere schrik

met handenvol
wind probeerde zij
wolkjes te boetseren
in hun altijd zo
eigenaardige hoge vlucht

zij vulde ze met
regen en stuff
uit de verre sahara
toch moesten ze nog
speels zeilen in de lucht

waar rood in
neerslag donkerde
wist vocht de onderste
randen te kleuren
met donkere schrik

zij zette de cumulus
keurig op een rij
zo werden fronten geboren
tussen weeën van
zonneschijn en droog tij

wind is gaan liggen
keek met een lach naar
zijn kunstenares en dacht
diep van binnen zij is de godin
die ik altijd zal beminnen