Alle inzendingen over Slaapster

Slaap schone slaapster, slaap Onder jouw sterrenhemel verzonken In mysterie. Terwijl het scheepje van halve maan Haar licht werpt op jouw bleek gelaat. Slaap schone slaapster, slaap Jij die alleen liefde kent en Geen haat.…

Waar heeft ze dit geleerd, zo licht te ademen, lippen gesloten, ogen dicht? Elk vleugje lucht van buiten beurt van binnen haast onmerkbaar buik en borsten even op. Wat komt en gaat verenigt zich in regelmaat. Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt…

Schone slaapster vrij van last. Blinkend, blakend uitgerust. Draag het schoentje dat je past.…

Hallo schone slaapster wat zie ik je graag hoe was het in het nergens ik weet het: domme vraag je sliep als een roosje plaatje van kwetsbaarheid dat zal ik je niet vertellen dat vind je maar gekkigheid ik moet nu stoppen geloof dat ik een dwingend stemmetje hoor stiekem vind ik dat niet erg daar zijn moeders voor…

Als in het kasteel van de schone slaapster hangt in alle hoeken een web en tussen de spijlen van het hek een landschap dat sinds honderd jaar verlaten lijkt. De geluiden bevroren aan het gras, de bomen gesneden uit melkglas.…

wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed U die de aarde zo maagdelijk weet te roemen wit winterland van sneeuw en ijsbloemen en de schone slaapster tot leven kan roepen als U de stroom van lentesappen ruisen doet wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed…

De slaapster heeft hem net bevrijd.…

Levenskracht - die van mij week - laat mij achter, roerloos, bleek; wimpert ogen dicht met dromen, waar ik zelf niet uit kan komen. Schoonheidsslaap van honderd jaar maakt mijn lichaam wonderbaar, uitgerust en opgefrist; slechts de prins wordt nog vermist… “Kom maar met je rode rozen, laat mijn bleke huid weer blozen; enkel zo kun jij…

Verre onbeminde, mijn hart maakt overuren speelt met overspelige tijd ik raak mijn gedachten niet kwijt onder jouw aandacht smelten al mijn horizonnen. Bedolven onder een massa spijt de stilte die ik slechts wegschreeuw in mijn dromen en het bedrog een schaduw die mij volgt tot in de nacht een slapeloze liefde die een eeuwigheid…

de scheve huisjes aan het Hoge Zand die voor geen slopershamer wilden wijken de parken met de eeuwenoude eiken een schone slaapster op het stille strand de lommerrijke lanen voor de rijken de krijtstreep van een dienaar van het land het meisje met een ijsje in haar hand dat in Madurodam loopt rond te kijken Couperus die in brons te wachten…

Of wachten tot een prins ze ontwaken deed, Die met een kus de slaapster wakker riep? 'k Ontwaakte en schreide als om verzuimde plicht, In angst, dat zij haar dag verslapen zou En eerst ontwaken als het gouden licht Verbleekte tot het kille avondgrauw.... Doch wat was mij het lot dier jonge vrouw?…

Onze redster in nood, Laat ons niet ploegen in reeds bevroren groen, Kom ons redden, o, schone slaapster, in betoverd rood, En zeg eens wat we moeten doen.…

Neen, als de ziel zeer diep In duister lag en sliep, Terwijl geen prins, getooid met bloemen, Een wekker, die wij engel noemen, De schone slaapster riep, Dan zou het ritslend bruin, De bron, verstikt in puin, Verdord en snikkend nederzijgen, Dan zou de wind, de vogel, zwijgen In die verdoemde tuin.…

We lijken voor het schoonmaakwerk te passen Het Assepoestergen verliest terrein Veel liever willen wij Doornroosje zijn En dutten tot de prins ons komt verrassen Ik wil met Herman Emminks vraag volstaan Of de Roodkapje in ons allen op wil staan…

Het is mijn thuis, ik kom er net van daan, De Schone Slaapster van jouw Lotusstad. Stil leg ik in de ziel je heel mijn schat Van zelfgeschouwde God, geen mensenwaan: Hoor, nu ik wakker ben, mijn fluist'ren aan, Niet 't plechtigst org'len van de Oepanishad.…

Maar het is goed, ik zal met jou, lief, wonen En zwaar gaan van de zorg om jouw bestaan, En niet tot de eilanden, als zoveel schone Slaapsters, mij wachtend diep in de oceaan. Dan bloeit je vreegelaat in 't schemerlicht.…

Zou hier in 't bos 't betoverd slot Der schone slaapster zijn, Er sluimrend op het mollig dons En kussens van satijn, Daar honderd luchters om haar blaken, Tot dat zij blijde zal ontwaken? Kom, nadere ik met zachte tred, En wat mij 't toeval biedt, Het kalme schoon der frisse maagd In sluimering bespied!…

Maar het is goed, ik zal met jou, lief. wonen En zwaar gaan van de zorg om jouw bestaan, En niet tot de eilanden, als zoveel schone Slaapsters, mij wachtend diep in de oceaan. Dan bloeit je vreegelaat in 't schemerlicht.…