Alle inzendingen over Stofjes

Als we denken, doen we wat met onze hersens, tenminste dat nemen we aan, want: tussen denken en doen, zit de Coolsingel en de Warmoesstraat, zit de Lijnbaan en de Champs Elyssees tenminste, dat denk ik dan toch, want zeg nou zelf: Wie kan er bedenken dat we na de periode van 40 en 45 machtswellustelingen hebben rondlopen die dénken te…

Verwarde gedachten stofjes in mijn hoofd Dromen zijn verneukt niets is zoals beloofd Mijn hart is vol twijfel emoties de overhand Dubbel denken malen in pure chaos beland Ik wil zal en ik verlang naar rust en tederheid Vertrouwen en warmte samen zijn voor altijd Een steen in mijn maag kwetsbaar als een kind Elke waarheid vervaagt…

zolderkamerraam in zonnestralen dansen wel duizend stofjes…

Ik doe het licht aan en zie: de wereld bestaat – uit niets dan stofjes.…

Stofjes in zonlicht, zo dansen onze zielen -- Zie jij het nu ook?…

ontspannen rust ik op het middag bed waar kleine uurtjes spelen met stofjes die door de warmte op hun rug worden gelegd in hun reis langs kierende gordijnen waar het licht hen beschijnt in een mistige choreografie tussen vage paladijnen zij dagen mij uit in hun onvoorspelbare tochten om vrij te zijn mee te gaan en te voelen wat verheven…

ik zag de flits steeds weer dwars door de kamer schieten in de zachte trek openden gordijnen voor even een lichtende plek waar stofjes zich opwerkten in de lucht beschenen door zon op hun rug juist daar waar stilte was en tijd vergleed in generaties lange immobiliteit dansten de stofjes in een totaal bewegen enkel…

uit mijn leven en ik kan slechts toekijken Soms vliegen ze ook overdag -- uit mijn bloedeigen geheugen word ik door vreemde stofjes gedacht…

chaos geordend kruimels weggewoven de stofjes verstoven hangend in de lucht de neergedaalde tijd laat restjes op de tafel van lijfsbehoud... het verval geeft de nasmaak van gisteren beklemmend weer…

wat zozzz van knuppel en dan slaven gij zeide mij toch ooit dat ik moest verbraven dat ik het hitzig had vergooid om te kreunen op jouw stenen in jouw hooi te ontvriezen stofjes te zuigen op jouw tenen je kneus te muizen voor het miezen…

er waren eens twee kleipopjes zij speelden in het aardse stof drie tellen als Adam en Eva toen werden zij verpulverd geest doorademt het al het naamloze fluistert liefde reidans van lichtende zielen bezielde stofjes bewegen steeds in hun bedoelde vormen veranderen dan weer…

toen de liefde van korte duur was en hij de wind hoorde suizen ving hij de laatste stofjes van de zon toen aan de overzijde niet meer lag wat en wie hij zocht liep hij vast in het laatste woord toen het zingen van de krekels niet langer hoorbaar was sloot de nacht zich dicht hield de stilte haar adem in…

er woont een merel in mijn tuin hij zingt van de liefde op een hartjesdag hij wakkert het voorjaar aan alsof er roze stofjes zweven een proviand voor mijn ziel ik voel mijn lach de tobberige wereld verdwijnt achter een gordijn van zacht frivool zijn laat me dromen, verzinnen zo vlinderachtig, prachtig deze vreugde minnen…

zag de herfst in haar ogen oplichtend in de lage zon haar schouders licht gebogen vingers stram en krom de zachte stem vertelt verhalen van hoe het vroeger was stofjes dansen in verdwalen vandaag komt er niet aan te pas zij oogst herinnering in vorm en kleur maar haar winter staat al voor de deur…

Ik dacht altijd al te weten, dat planeten stofjes zijn. Onze aarde is bijna niets. Maar wie of wat zijn wij?…

stofjes dansen in de middagzon met op de achtergrond het ruisen van de populieren handen in je schoot vingers nog altijd snel met hun onvermoeibaar pluizen pakken spel soms helderen je ogen als herinneringen in gebroken glas hun scherven laten glinsteren je zit zoals je was sprankelend en transparant maar nu fragiel het zonnetje…

ik hoorde levende muziek in je ademhalen zag de huid rond je mond in een kleine lach lief bewegen en genoot je melodie een octaafje hoger de rust voelde sacraal aan in de lage middagzon waar stofjes woonden in levendig bewegen dat gevoed werd door warmte die zichtbaar in weerkaatsing steeg…

Stofjes, waaruit een mens bestaat. Goddelijke gedachten, die uit het niets verschijnen. Innerlijke stilte, die ook in herrie woont. Goed beschouwd zijn het wonderen. Zoals een hond die blij blaffen kan. Zoals vanzelfsprekende woorden mensen raken kunnen. Zoals druppels ritmisch druppelen uit een oude kraan.…

de passievrucht sluipt, onder haar jurk, zonder te weten dat zij de mango aanbidt veel vuile stofjes op haar geweten. Het sap druipt exotisch langs haar wang en haar vinger dept hem bij het begin haar huid begint spontaan te trillen.…

zon schildert brand in alle ramen laagstaand laat ze stofjes dansen in de stilte van de tijd zacht komen de herinneringen spreken beelden vanuit schaduw bewegen steen voor steen hun leven van voorheen in de koelte van de kathedraal oogden zij heel theatraal maar dichterbij gekomen heiligen zij altijd onze dromen…

vingers priegelen met een touwtje je hoofd zwaait heen en weer je sloft de zoveelste ronde wilt u een koekje meneer maar de trommel is leeg je ogen en lach zijn een schaduw van wat is geweest zacht dansen de stofjes in de reepjes middagzon je slaat naar een bromvlieg die je zelf verzon ik kus je tot een volgende keer hulpeloos…

je hebt het huis verlaten maar de muur schreeuwt nog je kleur de trap kreunt in haar treden jouw litanieën van gezeur stofjes dansen in het middaglicht tot deeltjes van je streng gezicht jij legde met je blik en hand ieder het zwijgen op wij waren als verlamd jij bent gegaan maar je ziel is thuis gebleven en doet ons weer naar…

jij woont in de stilte van thuis danst in de stofjes die dwarrelen in de zon kleed je in passende kleuren spreekt zonder stem een welkom in jouw zoete geuren zacht zijn je handen vol passie je tanden als je bijt en je nagels mijn lijf doen ontsporen weer dendert de trein vol liefde in mij want jouw huis is mijn laatste station…

Daar ligt de markt met z'n stofjes, hoor je kinderstemmen in de Hout, ontdek je het knusse van de hofjes en de kalmte van Elswout. Ik zie de trots van de Bavo en over het Spaarne - jawel - gaat een ontspannen kano op weg naar de Mooie Nel. Bij alles wat ik zie in Haarlem en bij alles wat ik hier voel herken ik een beetje van jou.…

thuis is daar waar liefde de deur opent en rust zich nestelt in een oude stoel waar geluk dwarrelt als gouden stofjes in een zonnebaan en het oude schilderij verlicht waar geuren van lavendel en roos zich vermengen en gastvrij binnen komen door het open raam thuis is daar waar tevredenheid de gordijnen sluit een vrije vertaling…

zacht rinkelen de bellen van het schellekoord nog is de rust niet verstoord dansen stofjes in de middagzon die door het kleine raam de kamer binnen komt haar hand streelt zacht de lijnen van de tafelloper het licht weerkaatst gedempt in levenlang gepoetst roodkoper dan komt de zuster met de thee en neemt wat conversatie…

Harde wind blaast over heel de Sahara geweldige zandwolken springen op draaien rond dansen door en om elkaar heen zakken tenslotte ineen zeer verspreide korrels ontvangen grote reislust vliegen naar het Noorden strijken voldaan neer in en rondom steden Nederlanders staan versteld van de vage verfijnde lichtgrijze stofjes…

Vliegen zoemden, stofjes dansten, precies zoals ik geschreven had, en de deur ging open en op de drempel stond - maar dat had ik niet geschreven, dat wist ik zeker! En het gedicht verscheurde mij, gooide mij haastig weg. --------------------------------------- uit: 'Als we vlammen waren', 1996.…

jij kleine kristallijne zonnestaal dwaal door de ruimte ploeg een voor in de tijd van de schaduw daarachter door snelheid bevrijd in jou dansen stofjes op de stilte van wind in de rust van het denken die zijn kleur in herinnering vindt jij brengt het licht en de warmte vandaag je schijnsel is vaag maar weerkaatst in het raken…

In de glinstering van de stam kraken de zwartgerande scheuren De berk staat stoer aan de rand van het gespetter van dansende vissen waar stilte wordt aangezet tot luister In het fluisteren van de wind zweven de stofjes in de lage zon die verderop in het sluimer van de kabbeling worden geweven tot lakens en het wateroppervlak bedekken…