Alle inzendingen over Taalgrens voorbij

Zwijgen in alle talen(Taalgrens voorbij) Taal zonder een grens Is een illusoire wens Wie in alle talen zwijgt Zodat de stilte zich aaneenrijgt Zegt alles en niets Neem stilzwijgend de fiets Trap over alle grenzen heen Kijk uit voor een losliggende steen Mocht je toch ten val komen Geef dan toe aan je dromen Blijf zwijgen in alle talen…

het vindt mag het roepen wat alle pagina’s beslaat uit woordenboeken, wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat de dood ontdooit en waar mensen gaan, de haat verbleekt, tot er zinnen vallen, als bladeren gestorven zijn in beide handen, verbleekt maar ongelofelijk rein, dat woord is waar en stil genoeg, taalgrenzen voorbij…

Verbleekt maar ongelofelijk rein, dat woord is vol en stil en waar genoeg, taalgrenzen voorbij toen je er naar vroeg, ligt een toekomst buiten mij, die jij aan de liefde opdroeg .…

Toch weer dezelfde clichés te vinden en de woorden goed te praten om vergankelijke gedichten te vullen die kennelijk zijn zoek geraakt, boven de taalgrens waar alles ijl is, vrij te ademen soms in oeverloze regels die geen twijfel overlaten. “Soms dicht een vers zichzelf en soms slaat de dichter dicht ” Pama…

Om toch weer originele clichés te vinden en de teksten goed te praten met toegankelijke inhoud voelbaar die kennelijk even zijn zoekgeraakt, boven de taalgrens waar alles oeverloos wordt, vrij te ademen soms in de beeldvorming die we aan de dubbelzinnigheid van twijfel overlaten.…

flinterdunne deeltjes taal vervormd in kortstondigheid en uit de boeken geschreven door toevalligheid waarheden vallen uit het niets en uit de kluwen van overtal van hernieuwde gelatenheid nieuwe clichés worden gevonden populisme nestelt zich in willekeur van gesproken woord en tekst, het werkelijke verhaal wordt boven de kritische taalgrens…

Pluk de dag, want voor je het weet: is het avond!…

Dichters gunnen elkaar het laatste woord uiteindelijk een toekomst, achter hun begrenzing buiten de dictionaire en de taalgrens om, een eigen punt te maken als inktmop voor hij werd gemorst inkt gedoopt in korsten brood de kruimels waarmee het spoor van licht verduisterd waaraan de papegaaien zijn verwend wat de ruimte van…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

Wellicht trekt tijd als een taalgrens een mens handen vederlicht op tot grotere hoogte. Kuch je als een non over hoe leven begon ruik je ‘t inktzwarte en wit van eigen tijd. Fluister jij psalmen uit je palmen als paladijn spreek je als serafijn met prachtige slotstrofen over oudere hoven en regent het brood en wijn.…

Vroeger is geweest die is voorgoed voorbij toekomst voor nieuwe dingen voor jou en voor mij. Vroeger is voorbij sta er niet meer bij stil toekomst ligt open ik maak ervan wat ik wil. Vroeger is zwart gekleurd toekomst is licht geef dan je toekomst je eigen gezicht. Vroeger is voor niemand gelijk misschien woede en pijn.…

Het is voorbij Maar ik hou nog van je alleen hou jij niet meer van mij…

soms lig ik wakker naast je in de nacht en luister naar de zachte fluister van je ademhaling huid aan huid, maar lichtjaren van elkaar in dit huis waarin jij en ik alleen bestonden heeft de tijd toch haarscheurtjes gevonden en allengs bleek, dat wat eerst waarheid leek, gewoon gelogen was hartstocht afgezwakt tot sleets gebeuren…

Een gegraven graf omkranst door bloemen een foto, een kaars, een lint, een laatste groet voorbij ... Afscheid in woorden een lied vol emotie een gebed, dat verhaalt het leven is eindig, voor eeuwig ...…

als ik voorbij dit leven ben weet ik wat er allemaal zal zijn dan ben ik voor altijd gelukkig eeuwig verlost van alle pijn eenmaal heb ik mijn lichaam verlaten maar keerde terug helaas werd door een kracht teruggetrokken ze noemden mij een vechtersbaas maar als ik zelf had kunnen kiezen was ik daar dolgraag gebleven in het witte mooie…

Voorbij het elkaar woordeloos horen wij hebben verloren ik jou en jij mij Voorbij…

Je hebt gekozen voor je vrijheid en daarmee niet gekozen voor mij Op de één of andere rare manier lijkt het me zelfs beter voor mij Hopelijk vind ik mezelf weer terug en krijg ik eindelijk weer rust Ondanks dat ik alles aan je mis hoe je lacht, loopt, praat en kust Eindelijk rust in mijn hoofd en lijf daarmee weer rust terug in mijn leven…

Voorbij, die leuke momenten met jou, ik weet niet meer wat ik moet doen. Je reageert nog maar heel erg flauw, het is helaas niet meer zoals toen. Voorbij, jouw warme aanwezigheid, je was er elke morgen weer. Jouw lieve woorden ben ik kwijt, en dat doet me heel erg zeer.…

ik pluk de schimmen van het verleden de zoete geur nu nog zo sterk dringt in mij maar...kan niet blijven langzaam doet de tijd zijn werk…

Wij waren een voorbij aan het herhalen. Het was te mooi om waar te zijn. Blijft de herinnering aan waar je woonde: de achterkant, de huizenrij.…

Terwijl het levenswerk in een ijl tempo voortjaagt langs gesprekken van de dag spelen op straat de kinderen een glimlach elkaar toe tot later en nog later heel erg moe de moeder binnenwijst. Met de verdieping onder zich vandaan geruimd spelen zij binnen verder uur hun schaduw is een vogel op de muur hun leven wordt een langzaam stil gaan staan…

het stel schoenen staat klaar voor het boenen een veter achteloos los denkt toevallig andersom de kamer vol met specerij speelt het kale kader voor een drama zonder weerga als de veter start met domineren treft hem de gladheid bij languit de zwoele omhelzing korstig bruin gevlekte getuige als een eiland in de ruimte die nog geurt naar…

Eind, Einde, Eindeloos. Ik wist dit duurt geen eeuwigheid. Maar tussen eeuwigheid en Slechts 10 weken zat, Naar ik hoopte, Nog een zee van tijd. Ik wist dat hij ooit eens zou komen, Een nieuwe ridder op zijn witte paard, De luchtkastelen die wij droomden, In duigen slaand met bijl en zwaard. Wat blijft is de herinnering, Van golven…

De dagen gaan voorbij, wanneer kom je nou weer, het duurt nu al zo lang, soms weet ik het niet meer. Je niet kunnen aanraken, een kus op je wang, je nooit meer kunnen zien maakt me verschrikkelijk bang. Ik kijk naar je foto en wacht op een "sein", "mam, wees niet bezorgd, ik heb het hier fijn".…

een stille lach op jouw gezicht verraadt een beeld dat ik niet schiep de zon wil ik je geven als die wolk maar niet ach kon ik maar een beetje warmte in je handen leggen maar jij bent al niet meer hier…

Gezegd waar het op staat, het heden is gekomen, het is toch al te laat, je verlaat nu ook mijn dromen. Tijden ontweken, jaren van pijn, mijn hart bezweken, maar zo moest het zijn. Alles een reden, vragen gesteld, maar toch ontevreden, genoeg verteld.…

Het pond suiker werd na schooltijd gehaald bij de kruidenier aan de overkant van de winkelstraat opa gaf gepast geld want stel je voor het zal toch niet negen was ik wist ik veel nu weet ik beter…

Weer loop ik door dit grote huis nu verworden tot een stille kluis. Mijn voetstappen verdwijnen welhaast peilloos diep, langs stille kamers en dode gangen. Eens was dit huis een bron van licht het zoete leven..waar kinderen draafden door marmeren gangen vol tomeloze energie en rode wangen. Zij zijn inmiddels van mij weggedreven en uitgezworven…

Dansen in alle stilte terwijl de muziek zwijgt dansen in tranen Voorbij het lied het lied van de altijddurende liefde voorbij het intense geluk Dromen van jou en mij veranderen langzaam in nachtmerries dromen ooit zo mooi zijn nu voorbij…

Als de wind zich draait de schreeuw vanbinnen klinkt en de eenheid is verscheurd Dan is er geen weg terug en is de liefde voorbij terwijl tranen zorgen voor regen in ons hart We komen nooit meer terug in die ooit zo mooie wereld die ooit de onze was.…