Eind, Einde en Eindeloos
Eind,
Einde,
Eindeloos.
Ik wist dit duurt geen eeuwigheid.
Maar tussen eeuwigheid en
Slechts 10 weken zat,
Naar ik hoopte,
Nog een zee van tijd.
Ik wist dat hij ooit eens zou komen,
Een nieuwe ridder op zijn witte paard,
De luchtkastelen die wij droomden,
In duigen slaand met bijl en zwaard.
Wat blijft is de herinnering,
Van golven, strand en maan,
Daar waar wij elkaar ooit
Maar nog geen eeuwigheid geleden,
Beloofden, als het tijdstip daar is,
Goed uit elkander zouden gaan.
Maar nu ik voel,
Dat dit al is/zal zijn,
Zo plotseling en onverwacht,
Besef ik des te meer,
De angst om te verliezen dat,
Dat waar ik geen recht op heb,
En ook nooit heb gehad.
Maar wat ik wel bezeten heb, bezat,
Slechts slitte tranen resten,
Van binnen uit,
Van binnen uit mijn hart.
Maar geef ik nu genoeg om jou,
Om je het geluk te gunnen?
Vriendschap of herinnering?
Ik weet niet wat ik kan,
Of zoals gezegd moet kunnen.
Ook nu zijn het slechts woorden die ik schrijf,
De waarde is opnieuw aan jou.
En voor alles wat ik niet zeggen kan of kon,
Rest slechts de laatste regel;
Liefs, Jhon
Geplaatst in de categorie: liefde