Netgedichten

netgedicht (nr. 27.627):

Teken je tijdloos, maak je ‘n schonere bladverdeling

Wellicht trekt tijd als een taalgrens een mens
handen vederlicht op tot grotere hoogte.
Kuch je als een non over hoe leven begon
ruik je ‘t inktzwarte en wit van eigen tijd.

Fluister jij psalmen uit je palmen als paladijn
spreek je als serafijn met prachtige slotstrofen
over oudere hoven en regent het brood en wijn.

Beschreef en beschrijf je met vlijt
wereldwijd uitgewogen
uit jouw gaven wat in en uit je ogen
natuurlijkerwijs viel en valt te gedogen.

Wordt het geroken , niet gebroken in zinsopbouw
‘n vrouw, wellicht bier dat glanst of ‘n libel die danst.
Hoe schets je met schrijfgerei werkelijk het huidige tij.