Alle inzendingen over Thanatos

Geen mens kan aan het graf ontkomen Angst en vrees zijn onterecht Doch mocht Uw roep ooit onweerstaanbaar zijn En ik dit alles op moet geven Schenk dan in Uw bitt're wijn Behoed ook mij voor schrik en beven Reik mij dan zacht Uw koude hand Omhels mij en laat niet meer los En leid mij naar de overkant Wees dan welkom,vriend en broeder, Thanatos…

in de kamer dan denk ik - vreemd genoeg - nu wil ik dat wezen zijn of die herinnering maar er gebeurt weer niets alleen in mijn dromen glijd ik langs je lichaam als een slang in het duister dronken - stoned en giftig kan ik bijna breken want ik wil zo graag voor iemand engel zijn niet langer smachten niet voorbij de grens naar Thanatos…

Ranzig, kranzig windkracht open haard, levensdrift, sterven, bevrediging in frieten slaan loskomen van objecten Thanatos, doodsdrift, vernietigen, herstellen, de ontlading terug keer naar ontspanning opwinden, ongeschreven, terug naar't begin.…

de rode lava brandt mijn zinnen waar vurig diep de eros troont braakt de witgekraagde krater die asse spuwt die stenen gooit en maalt de aarde langzaam in vlammende tooi de wanhoop uit de dalen schroeit de witgekraagde krater het wezen nog in thanatos waar tranen nooit zo lang verblijven dan een ogenblik van spijt omdat al het einde…

in de onderwereld neemt Thanatos afscheid van zijn moeder de nachtgodin hij gaat op reis om mij te halen grondig snijdt hij een haarlok af ik weet het mijn tijd is gekomen de doortocht op aarde loopt dood zijn tweelingbroer Hypnos sluit mijn bange ogen en sust het vasthakende lijf in diepe slaap de veerman brengt me over de rivier…

maar er gebeurt weer niets alleen in mijn erotische dromen glijd ik langs je hunkerende lichaam, als een koningscobra in het donker, dronken, stoned en zwaar giftig, kan ik bijna breken want ik wil zo graag voor iemand engel zijn, iemand simpelweg verwarmen niet langer zot verlangen, niet voorbij de laatste grens naar bikkelhard Thanatos…

Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos, er zullen resten van je ziel, die in het harnas verbleef, komen spoken rond de doktoren, die zand uit de ogen…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht geflatteerd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb maar eigenlijk bedoel ik lust om vredig en bevredigd in te slapen en niet meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen wakker wordt in de armen…

Hoe onontkoombaar is het einde De mens is constant op de vlucht Voor de gevreesde laatste zucht En al het leed op handen zijnde De mensen lukt het om te duiken Zij snorkelen In klatergoud Maar toch is het best waterkoud In uitgezette koopjesfuiken De mens wordt flink gehersenspoeld Zijn eindigheid gaat kopje onder In zeeën vol…

Of zit ik ernaast en overstijgt taal nu juist de breuklijn van Thanatos? Kan taal de ziel van een mens vormen en daardoor voor eeuwig helend zijn?…