Alle inzendingen over Toeval emoties pijn

Toeval, helemaal niks gepland Echte vriendschap en niet van één kant. Gevoelens, emoties, dit kon geen toeval zijn Uitwisselen van lol, geluk en diepe pijn. We veranderden zienderogen, waren rijk Jij en ik hebben nu een andere kijk. Een magische, magnetische band Figuurlijk, hand in hand.…

Is dit toeval Wat jij met mij doet Ik ben geen bal Ook geen veevoer Ik ben een ziel die is misbruikt Ik gaf je mijn hart Maar de pijn kwam eruit Toen ik zat te wachten met smart Gaf jij mij zoveel pijn erbij Het maakt mij in de war En alles wat je zei Ziekte je me af of een of andere nar Nu kies ik.voor mezelf Ik moet wel anders…

is dit dan het werk van toeval ik had nog nooit zoveel rust alles wordt warm en licht op deze ronde bal een leeg strand of een rustige blauwe kust een attractie aan emoties, gratis en eindeloos als er geen god is, wat is er dan loos…

Emoties liggen naast elkaar, haat en liefde maar: gevaarlijk en ook raar: van haat en liefde naar: berusting, geen interesse meer, is er ook geen haat en liefde meer! Dus van oplaaien is geen sprake meer!…

Zij gaat te snel mijn troost haalt haar niet meer in Steeds verder uit het zicht steeds vager het gezicht Zij wordt een hersenschim Mijn zonneschijn mijn zonneschijn Als ik niet beter had geweten had ik die jongen van 18 kunnen zijn Ik fietste door de Velden van Verdun met boven mij de glans van zonneschijn In zweet vermengd met droeve pijn…

Wat ik voel Is de pijn Van wat niet is Maar had kunnen zijn Afstand als schuld Liefde voorbij Pijn in ruil Voor de liefde in mij…

Geleefd door haar emoties Scherp glas snijdt in de huid Want pijn overheerst de woede En het geschreeuw van binnenuit.…

berusting ebt langzaam in mij sijpelt het verdriet nog na de vloed aan emoties pijn nog slechts zichtbaar voor wie bekend is met dit tij…

Velen emoties gaan op en neer wandelend door je gedachten en dat wel honderd keer. Soms zijn we boos, hebben we verdriet of pijn, zijn we terneergeslagen, het is te begrijpen, hoe dat moet zijn. Toch in de stilte, een hoekje heel klein, zijn de de emoties ineens niet meer zo klein.…

missen had ik je maar nooit ontmoet het was te mooi om waar te zijn had ik je maar nooit leren kennen het was te mooi meer dan een jaar geleden dit nare gevoel lijkt niet weg te gaan pijn omdat ik weet dat je bestaat dit nare gevoel om je te moeten missen pijn omdat ik weet dat je me haat deze emoties zitten in mijn gedachte elke dag…

Het denken dat gedachten niet bij toeval ontstaan. Het je afvragen waarom toeval bestaat, als het geen invloed heeft op het denken. Het weerleggen van de idee dat gedachten niet toevallig zijn, want. Het je erbij neerleggen dat dit niet per toeval is gedacht.…

Al die emoties spelen een eigen rol, daarvan word ik soms helemaal dol.…

Ik hoop dat ik met mijn gedichten iemand anders zijn pijn kan verlichten ze zijn in ieder geval oprecht met hart en ziel gezegd soms moet ik het schrijven staken omdat de emoties mij dan teveel raken van pijn of verdriet en tranen die men gelukkig niet ziet!…

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

Emoties vertrouwd en wereldvreemd. Ze gaan op dit ogenblik hun eigen weg. Hoe krijg mijn emoties toch weer in het gareel. Op dit moment word ik door hun geleefd. Mensen kijken verschrikt naar mijn gedrag. Emoties, hoe ga ik er mee om? Het doet mij pijn, als ik zie hoe een ieder verschiet.…

Voortgekomen uit het toeval soms, van linksom draaiende aminozuren toen bliksem knetterde door de waas van zich verdichtende dampen in de verstervende echo van de grote knal en al onze impulsen, emoties en gedachten dus evenzovele spuugbellen van het brein?…

ik kwam je weer tegen na lange tijd zonder contact geschrokken keken we elkaar aan en alles kwam weer boven beelden doemen voor me op jouw handen op mijn lichaam mijn nagels in jouw rug jouw veelbetekenende blik die zich in mijn ogen boort jouw tong die met mijn lippen speelt mijn gretige mond die de jouwe zoekt dat was toen nu zien…

'n Waarheid weten 'n kennen herkennen Toeval ? Toeval bestaat niet !…

Zon valt op de gevel een zoveel duizenste tegel verlicht door een ster aan de hemel Wij verven de wolken blauw zingen op die steiger dansen door tot de dauw De zomer komt eraan een groot feest hier ver vandaan Dans dan mens en laat je gaan ver weg o maan o maan waar komen wij vandaan waar gaan wij naar toe toe het toeval bestaat…

Mezelf op te sluiten, waaraan ik niet ontsnap los te laten van iets, waarvan ik de strekking nog niet snap, de bascule in onbalans, dat kan geen toeval of vrijheid zijn. Geluk?…

met penselen trachtte ik het zwart van je af te schudden (in een kamer) maar ik vind nog een heldere stippellijn op het behangpapier (niets is toeval) waarop je schaduw meevaart, bij tussenpoos vanuit het spiegeleffect tussen licht en donker ‘k veeg niets meer uit laat het strijklicht binnen als disgenoot fijntjes wat blijft op…

Het wintert in Pompeï. De tijd van vegen, opruimen, restaureren en verder graven in de as. Er zijn recruten ingezet, soms wordt een kiek gemaakt. Zes jaar verlopen, en in je tent 's nachts om drie uur toon je me foto's: kijk, toen was ik in dienst, we groeven een villa op in Pompeï, het was berekoud, ik heb nog een munt achterover kunnen…

Misschien is het gewoon toeval dat jij en ik hier zijn, uitgerekend op deze planeet, en voor hetzelfde geld een dolfijn.…

De mensen die je tegen komt, kom je niet voor niets tegen, want ze zeggen allemaal hoe dan ook iets over jou. Dat heeft ook met trillingsgetallen te maken en met aardstralen, die jou op een bepaald stuk aarde laten zijn. Ik leer meer en meer om mij heen te kijken en daardoor zie ik vaak heel mooie mensen, die ik graag nader wil ontdekken…

hoort Nee, denk maar niet dat we je zijn vergeten Dat zou nooit lukken, in geen honderd jaar Na duizend jaren zelfs zullen wij weten Jouw liefde voor ons was oprecht en waar Rust zacht, neem alle rust die jou nu toekomt Baad in het Grote Licht van het Heelal En als de tijd er is dat je weerom komt Dan zijn wij daar, en dat is géén toeval…

Ineens ontving ik een berichtengolf Er lag een roofdier in een tuin te pitten En kort daarvoor, gaat u er maar voor zitten: Trof Silvia De Wolf-De Wolff de wolf Zo'n naam maakt uiteraard de tongen los Die komt van 'silva': dat betekent 'bos'!…

Eens liepen wij samen aan het strand met gejutte schelpjes in ons hand daarna zat hij jaren met dementie thuis later in een verpleegtehuis heeft toen als therapie de schelpjes tot een ketting geregen eindelijk af, heb ik die gekregen hij is er niet meer heb al twaalf jaar gerouwd zoals nu op speciale dagen wil ik die ketting weer dragen…

als klein kind een dreumes verdwaald in taal luisterend blind de zee niet meer als de zee niet meer in het oor waarom gaat dit door muziek in je gelaat niet de zee als meer er staat ruis in je ogen schuim op de regels slapende egels vogels drogen ogen waarom staat het veld leeg in koude lucht ik maak het vol daarom…

hemel en aarde had je bewogen beloftes gedaan om het toeval gesmeekt en zacht gebeden nu alles opgeruimd opgelucht een nieuwe fase ingegaan tot een vergeten meter alles op groen zette en in verwachting jouw werkelijkheid werd…

Deed ik je pijn zo op een ochtend Toen ik het zei Je was alleen toen ik vertrok En ik reflecteerde De parels verdronken in je ogen Het water waste in een waterval om je heen En droop in emoties rood uit mijn pen…