Alle inzendingen over Twee gezichten

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

Twee gezichten zie ik als ik naar je kijk Twee gezichten zie ik als je me ontwijkt Van het ene houd ik het andere maakt me kapot Waarom doe je me dit aan stoot me af trek me aan en weer en nog eens Ik kan hier niet meer tegen Had ik je maar nooit ontmoet!…

Keek in de spiegel en zag twee gezichten dat van m'n moeder en van mij het leek of ze even tegen me praatte en over m'n schouder tot me zei 'k Ben trots op je meid, je hebt het goed gedaan ik knipperde met m'n ogen en was weer alleen het was of ik me opeens beter voelde toen zij in de spiegel achter me verdween Ik zag in die gezichten…

In de spiegel zie ik twee gezichten met dezelfde ogen Meer dan ik zelf wist werd het verleden nooit gesloten Het heden wordt aan die tijd geknoopt, de stilte werd alleen maar vergroot Mijn ziel bezwijkt door de macht in zijn akelige blik Ik verafschuw mijn eigen reflectie elk verlaten ogenblik Iedere verweerde dag laat…

Het begint vaak met vier omdat een mens twee armen heeft twee benen, twee ogen en oren en dan twee gezichten als zon en maan die opkomen en ondergaan, op en neer het lijkt wel evenwicht in bestaan Twee gezichten dromen zichzelf te zijn lezen een boek, voelen zich een ander van vlees en bloed even maar en dan veranderen zij in beestjes op…

Ik ga nu dichten Over de man met twee gezichten. Ik heb me altijd al afgevraagd, Waar hij dat tweede gezicht dan draagt Om hem te kunnen betichten. Maar heeft u bij wijze van spreken Zijn andere kant weleens bekeken?…

reizen naar het nulpunt daar is de aarde plat vertrek kent zijn prijs het heeft twee gezichten de angst om te binden en banden te verbreken wie te diep wortelt kan nooit meer weg reizen naar het nulpunt weten waar het midden is…

Twee gezichten zijn blij elkaar te herkennen namen worden weer gezegd zij gaat zitten, begint hij antwoordt hele zinnen volgen heen en weer maar de woorden vloeien niet aaneen en de stilte weigert te nestelen…

Het dichtgeslagen boek geklemd onder mijn armen twee gezichten verbaasd, verdrietig en zelfs opgelucht wij, ons verkleurd tot gebroken wit en in de laatste loodzware stappen zie ik foto’s, herinneringen en het kind dat altijd een wens bleef…

bemand in de vervagende jaargetijden wilden zij, weliswaar onbewust, wat eens het voorjaar heette, de naweeën van een winter bestrijden om het komen en gaan te aanschouwen ben ik met ogen toegerust en zie dat de natuur met het tonen van twee gezichten de schaduw en het daglicht kust…

De kunst heeft twee gezichten, medaille Waarvan de ene alles doet om de natuur te Begrijpen in gelijkenis met Rembrandt en de andere: De naïeveling net als de tekenaar Callot, deze medaille Vormt de kunst, die met de kindertijd en beoefende Kunst te maken heeft, de ene is kortstondig, bedrieglijk de andere…

gedachtes, twee gezichten met een uitstraling van hoop maar niemand ziet mijn werkenlijke Ik…

terwijl alles waait en een stem de woorden laat verdwijnen nooit aanbeden zoals uit eigen bloed met blauw bewijs op twee gezichten sijpelt moedermelk zonder blindheid of juist met op tongen vol van glorie en op iedere dag om minder te praten en eens te meer en opnieuw verhuis ik naar de stilte ingewijd net boven de dood…

alsof de aarde zich deelt naar alle verten, lente nog luider klinkt dan de oerknal ogen vertellen: ik ben jouw geheel in de ruimte van twee gezichten nemen wij het zwijgen aan elkaars hand mee, nog verward door de kleur van de ochtend de ongestoorde woorden tot aan onze voeten totdat een van ons vraagt: was het gisteren of vandaag…

Mijn god is ver weg, een onvoorstelbaar wezen met twee gezichten. Het lieve gezicht en het boze gezicht, dat het kwade niet wil. Het boze gezicht kijkt naar verleden pijnen, naar al het kwade. Het lieve gezicht kijkt naar toekomstig geluk en het fijne nu. Het lieve gezicht zie ik achter de maskers van lijden en dood.…

Zij eet de woorden uit jouw mond -zalige moeder- geest van verloren beloften, als antibiotica, altijd op tijd in de maak In de pas lopend, verlangt zij te sterven in jouw schoot Een blinkende zilverschaal van schitterend water golft in het naakt van twee gezichten… Daarom staart zij jou zo wezenloos aan als de broekriem, strak aangehaald…

gezichten het lachend blond in technisch vernuft en de andere medemens die met donaties wordt gesust…

Mijn naam wordt nooit genoemd wanneer de wortels worden gesnoeid en ik ontdaan mij verschans achter de bladeren van mijn schizofrenie Twee gezichten hand in hand het sterven als een mokerslag dichtbij, noem mij de snelheid van het uur als ik voorbijraas en me verkijk op de dichtheid van de muur Dwaas maar onafhankelijk behang ik huiden…

Twijfels, pijn, blij, verdriet Het willen lief hebben lukt me niet Proberen en dan maar doen Niet vals spelen, geen twee gezichten Eerlijk zeg je, dat is waar. Wij zijn, is wel een soort van zwaar Graag zien, graag gezien worden. Moet ik kiezen? Wat zal het worden?…

Om maar te zwijgen van het beest met de twee gezichten , die schijnbaar verborg welke de ware was, en zijn prooi onverwachts het moeras in sleurde ,en met zijn klauwen… haar hart in tweeën brak….…

Zij spreekt de taal van twee gezichten fluistert woorden als ontbijt en beschuit danst en huppelt met oude gewrichten zwierig een wals, haar lippen getuit zij luistert niet naar aardse zinnen draait haar rondje iedere dag weer weet van vroeger hoe te beminnen hunkert naar mannen keer op keer laat blauwe ogen rollen en draaien geeft donkere…

Toont mijn geloof misschien twee gezichten? Hoe heb ik in het daagse doen geleefd? Wat het doordachte geschrevene heeft, moge zich naar nuchter bewustzijn richten. Vrij van gedachten me toevertrouwen aan de ruime genade van onze Heer is waar ik elke dag op mag bouwen.…

gezichten van Chaplin Charlie hoe de Modern Times kunnen verkeren wat zou De Kleine Man hallucineren hoek Friedrichstrasse Checkpoint Charlie…

Nu het ijs gebroken is twee gezichten zich richten op vriendschap neem jij me mee je praat honderduit en zegt ik ben een beetje nerveus moet nog even wennen dat jij er bent spontaan pak je mijn hand verlegen kijk ik naar je voel me ook wat verloren je woont hier zo mooi in de Vlaamse Ardennen we lopen verder door een…

Haar ogen spreken waarheid terwijl leugentaal de mond verlaat en zinnen, niet meer bij zinnen, schamper zwart wit laten verdwijnen in grijze rook zonder enig vuur gebonden aan handen lopen voeten die paar laatste passen nogmaals zwakzinnig tot het einde wordt alles weer hergebruikt en roept verlangen intens om aandacht bedrukt spreekt…

Ik wou de vogels ademen me vlechten door hun lied zo smolt mijn stem in weidse band die liefdevol gebiedt. De bloem wou ik beluisteren haar prille opengaan dus lijmde ik mijn slakkenhuis er zachtjes tegenaan. Ik wou de sterren strelen ver reikte ik mijn hand hun vurige begeerte heeft mijn vingers opgebrand. Mijn ogenblik is opgegaan…

Kom maar even dichter zei ze en ik waande me poëet maar met de snelheid van het licht wist ik de relativiteit van woorden.…

Ik draag geen masker, ik heb geen twee gezichten, wat je ziet dat is wie ik ben. Soms ben ik lief, soms ben ik stout, een beetje ondeugend als het kan maar ik ben ook serieus als het moet. Ik ben ouderwets, ik geloof nog in eer en respect, als ik iets beloof dan doe ik het ook echt, mijn woord is wie ik ben.…

Dromend, vol angstzweet, zie ik de doodsstrijd aan de vervloekte paal van 's mensen Dienaar. De sterke Heiland is geheel kwetsbaar voor kleinzielige wrok, die Hem honend bijt. De man, tot het zwaarste slavenlot bereid, voelt zich één grote gloeiende brandblaar: folter- en spijkerpijnen zwellen almaar, terwijl stekende zon door de wonden schrijdt…

Die met verblindend licht Het duister splijt in Gelijke delen en Ons het licht uitdeelt Ons deelgenoot maakt Van het eeuwig vergezicht…