Alle inzendingen over Vervlochten

sierlijk danst de strijkstok over de snaren de anderen strijken volgzaam niet tegen de haren klinkt er een stem van uit de hemel die je beroert imposant hoe de violist de zanger langzaam vloert zwieren ze innig op de maat van de muziek samen één genietend van de akoestiek geïnspireerd door *~ Josh Groban 'Mi Mancherai…

Ze draait haar hoofd zo ver als het wil gaan naar haar die hier haar hand is komen strelen. Wat zeg je ook alweer als men iets zegt? Er rijst een woord, maar dat geeft voorrang aan een binnenfilm van vroeger taferelen: hoe zij met vlotte slag twee vlechten vlecht en hoe zij samen voor de spiegel staan waarin hun ogen even olijk spelen…

Zie hoe mei- en sleedoorn de een nog groen de andere al wit zich zo tolerant vervlochten aan een akkerrand…

ik leen je de woorden om zinnen te rijgen waarin je kunt vertellen over toen de letters nog uit de hemel vielen en jij ze vervlocht tot dichtregels waar ik me aan laven kon…

Vervlochten drijft de enkeling, tussen uitbundige bladeren van wit op ruime afstand, de schrijver...…

Duisternis vervlochten met wanhoop en met pijn wie hoort en voelt het niet? Duisternis geroepen tot licht en vreugdelied wie wil en droomt dit niet?…

  Mijn liefde smaakt bitterzoet, Wijl de rouw die volgde Na mijn verdriet, Vervlochten is met het geluk Van de liefde, Die nu als ’n twee-eenheid Onlosmakelijk Genesteld is diep in mijn hart.…

jaren zijn vervlochten met de stroom die langs mij vaart mijn ogen mossig groen weten van geen ander zicht zomerbed en winterdek de wijde trek van vogels het water heeft me aangeraakt door overvloed die rond mij waart…

ik droomde hoe het vuur warmte en licht verspreidde hoe het een blind vuur werd en alles verteerde ik dacht aan stuivende duinen aan golfbewegingen van de ijstijden hoe alles in elkaar vervlochten is ik voelde je hand tegen mijn wang als een zachte bries in het naakte bestaan…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

het eind is zoek de strakke streng rafelde bij onderzoek knapte toen volledig af ik heb de touwtjes nu niet meer in handen van het vervlocht verleden ontbonden is mijn heden ik pakt de draad van morgen maar weer op omdat ik toch weer garen spinnen wil in een toekomst die niet stopt…

gebonden beloften geven verstrengeling weer evenals vervlochten haren in de wind zonlicht weerkaatst de tinten van het immense bloemenveld waarin ze als snel verloren loopt als een jas valt de nacht om de dag wiens schoonheid niet te bevangen lijkt zo ook zij zelf…

ik wil en zal me geven tot er niets meer over is en ik weer in je armen lig draden die gesponnen zijn van angst vervlochten zijn met pijn mogen nooit meer anker zijn je moet ze breken anders gaat je jeugd zich morgen wreken als we samen zijn wat genot moet worden is dan schuldgevoel kap ze anders wordt je warmte koel…

Tussen de vervlochten twijgjes iets uit het zicht; doet een zanglijster een appèl op haar omgeving bij het eerste ochtend- licht. Matineus vervult een divers vogel- gezelschap met vereende plicht; een serenade van vogelklanken, vederlicht.…

Mijn gedachten vervlochten. Mijn onvermogen ze te sturen. Jouw onvermogen ze te vangen. De grootste geheimen van de ziel, Verlangend naar de vrijheid. Verlangend naar bekendheid worden ze gelegd, op de golven van energie. Reizend met het licht, naar jou. maar ze worden niet gezien ze worden niet gevoeld, door jou. Alleen.…

Laat het raam maar open, lief zodat haar hortende zuchten ons nachtelijk bewegen kan strelen ze is geschapen voor het bedwingen van de vuurtongen die in likkende vlammen de atmosfeer aan de wanden plakt en in de ochtend zal haar koelte zich neerzetten in onze vervlochten klamheid tussen verdwaalde lakens…

vervlochten haar haar verstikkende normen vermorzelden haar…

de zon schijnt klein in hoge lucht weer trekken ganzen sporen op hun verre vlucht nog kalen bomen een donker silhouet tegen de horizon maar voor mijn voeten dartelen kleuren in een nieuw ontmoeten vervlochten met het wit van sneeuw bevechten zij hun plaats in blauw en paars…

Ik draag de stilte voor jou uit stap voor stap ademen jij en ik dezelfde taal vervlochten weef en geef ik je na vandaag weer een heel klein beetje mij en een grijns, ingelijst maakt harde hoeken soepel ik gaf jou ooit écht een heel klein beetje mij…

ooit waren mens en maatschappij vervlochten met elkaar maar in onthechten komt het echte op de eerste plaats van het ware is helaas door het ontvlechten alleen het ego nog paraat zodat ieder als verdwaalde door alle lagen van het leven gaat de kuddes zijn compleet herders doen hun kunstjes omdat iedereen hetzelfde vreet…

de sluimering die lijkt te ontwaken in een figuurlijke windstilte van bevroren tijd een weten dat verborgen gaat achter zwijgen het verlangen naar een onbetreden landschap vrij van belastend gewicht niets is onbeschreven, alles ongeheeld en vervlochten met geheugenweefsel vroeg in de ochtend, een naderend moment als kind stel je soms…

wijd zijn de gespreide vleugels die speelse woorden dragen vederlicht vluchten klanken langs vingervlugge handen tot een volmaakte melodie ik vang gretig, en adem tijdloze muziek uit nevelnerven van het ongebleekte blad bespeel het heelal in koralen vervlochten met trompetgeschal van hemelse engelen, zeven in getal…

Thuis voel ik mij sinds lange tijd Was dat gevoel een poosje kwijt Thuis voel ik mij hier vlak bij jou Dicht in de buurt omdat ik van je hou Thuis voel ik mij de rust weer daar Vertrouwen groeit liefde blijkt waar Thuis voel ik mij vervlochten en blij Het gemis is over jij..... bent bij mij…

Nu onze dagen zijn geteld in het bittere vooruitzicht blijft alles wat je hebt verteld verstenen in het tijdsgewricht zielsbesef in krijt gehouwen uit steile wanden van de rots teken van fossiel vertrouwen gebeiteld met genade Gods wat wij in het leven zochten verglijdt van bergen in een stroom eeuwig met elkaar vervlochten in oude wortels…

je pakte meer dan dat we samen deelden stapte verder en voorbij aan mij jij was mijn oog en hand ik bleef het lijf en voeten zo vervlochten we de wegen meer kon ik helaas niet geven liet je gaan jouw afscheid was voor mij beginnen getekend kon ik winnen van wat verleden schreef groei omdat ik eindelijk kan ontbotten uit de koestering…

de verbondenheid Tussen jou en mij verstrikt in de tijd Ik mis je warmte en zachte accent Voel me ontheemd nu jij er niet bent Ik mis je aandacht val sta op en zweef Vervlochten gevoel koester en vergeef Ik mis je lief maatje mijn luisterend oor Knellend in mijn hart tot ik je wederhoor...…

Ben vergroeid Met de natuur En alle schoonheid Die zij meebrengt In het dik pak Sneeuw ben ik Die ene vlok Die onzichtbaar Met de andere Vervlochten is In de felle Regenbui ben ik Die ene druppel Die naamloos met De andere mengen Zal - in de ijsvloer Waarmee het kanaal Voor mijn huis Is toegedekt ben Ik die ene ijskristal…

Jij…. zalig gevoel vervlochten met mij De grijns om je mond maakt me vrij en blij Jij… heerlijk gevoel elke dag steeds weer Bloeiend en groeiend kriebelt als een veer Jij mooi puur gevoel niet te omschrijven Vervuld vol verlangen altijd willen blijven Jij…..hemels gevoel door passie gedreven Liefde is de naam in harten verweven…

Ik leef in dagen waar liefde woedt Passie in mijn hart brandende gloed Mijn droom ben jij zacht tegen me aan Samen vervlochten De nacht in te gaan Ik voel en.. ik voel jouw warmte in mij Versmolten tederheid Liefde is zo dichtbij Ik huil in mijn slaap soms tranen van geluk Zweef door de nacht veilig en verrukkelijk En in de…

in labyrinten verdwaald zoekt ze met het kind naar een luchtspiegeling de hemel een verdampte koepel verschroeide verlangens in stolpen bewaard gemangeld laveren ze tussen de vervlochten grondtonen van wanhoop en weemoed ze klauteren op rotsig niemandsland de duisternis kruipt met hen mee alle ruwe kanten op moeder wijst naar de…