Alle inzendingen over Vuurtorenlicht

Vuurtorenlicht achter me als een ster in de nacht Mijn herinneringen zijn als het kompas op een verre zeereis.…

Het vuurtorenlicht op mijn hoofd brandt dag en nacht tegen de stroom in.…

mijn gedachten zijn zo helder als deze sterrennacht rimpelingen in het water nemen af evenals zorgen gekoesterd door het vuurtorenlicht waan ik me veilig…

Met ogen als vuurtorenlichten Tuur ik naar verre kusten en wacht, Op overzeese berichten. Ik zit in het donker, ik wacht, ik staar Naar schepen die langzaam komen, Met lichtende blikken zoek ik naar Het schip uit het land mijner dromen.…

spiedend zwerft hij langs het strand vuurtorenlichten z'n ogen goede berichten op zak: opnieuw een schuit vergaan de wind blijft gunstig blazen vanuit 't zuidwesten haar koers belooft de jutter waar de strandvoogd naar kan fluiten Uit "De Zee en Ommelanden"…

Langs een wilg met dode toppen, een geschoren hoge in zijn blaren onverminkte haag, een door waaiend hout beschaduwd raamloos muurvlak, blinde boerderij, buiten bomen, hellende, de holle wei, lichten aan de einder, vuurtorenlicht, een donker zwijgend paard dichtbij. ---------------------------------------------------- uit: verzamelde gedichten…

De eerste keer verliefd Het gebroken hart Rijden zonder zijwieltjes De zilte kus Het uitzicht vanaf de Gellért-hegy Jouw hand in mijn haar Het beste bier met de liefste vrienden Je zwaarste tranen Het vuurtorenlicht van Texel De laatste treinreis De koudste koffie De pen die het papier verslaat Het boek dat sluit Het waaien…

Voor Alda ' k Wil nog wat zeggen Maar de woorden die Zich aan mij opdringen Blijven onuitgesproken - Ongeboren blijven ze rusten In mijn opengevouwen handen Die deze dagen verlangen Naar vrede, veiligheid en rust Om aan te komen op de Door God geschapen kust Waar ook jij door Ruwe stormen heen Door het vuurtorenlicht…

nog net geen avond, zwerf ik over het golfgewassen strand als vuurtorenlichten bestrijken mijn ogen het grijsgroen golfgeruis zuigend danst zeewier tussen waterlijn en branding zilveren zeevogels krijsen een slaande regen los de zee uit mijn gezicht maar wat nog zou ik turen naar haar, die vanochtend de vrijheid verkoos over zingende…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

de muren weerklinkt gefluister in kraken van de trap en piepen van de deur, als geratel van ketenen in de zwartheid van een gewatteerde nacht tot hier moet mijn schaduw hebben gereikt, onwetend van annexatie, van wrikkende, schurende tijd tot hier, in de kamer waar ik het lot van jeugd volbracht ik zie flakkerende schimmen, geplaveid met vuurtorenlicht…

De boterham en de drankjes zijn echt de ronde zaal is geen podium ze werpt een vuurtorenlicht in lege straten -- een baken dat nachtvlinders aantrekt en iedereen waarschuwt hier weg te blijven…

kabbelend geknabbel aan haar voeten, alsof water en wind nooit eerder logen Een novembermeeuw krijst; het giet Alex vlecht van plukjes helmgras en roestig prikkeldraad, een krans voor wie eens dacht dat zij wrakhout was Alex mist zijn grote liefde Aphrodite Uren later, in de auto op de oude pier, ondergaan de ruitenwissers de vloed Het vuurtorenlicht…