Netgedichten

netgedicht (nr. 13.198):

Zij kust de kust

Onder 'n deken van schelpenzand
sliepen de geliefden hand in hand
De wind kuste hun zilte lippen en
beloofde ze alvast stormen die de
kust schonken aan het holle land

De zon zonk in Alex's oesterogen
Maar de zee viste naar Ietje's oren
Zij verleidde Ietje met kabbelend
geknabbel aan haar voeten, alsof
water en wind nooit eerder logen

Een novembermeeuw krijst; het giet
Alex vlecht van plukjes helmgras en
roestig prikkeldraad, een krans voor
wie eens dacht dat zij wrakhout was
Alex mist zijn grote liefde Aphrodite

Uren later, in de auto op de oude pier,
ondergaan de ruitenwissers de vloed
Het vuurtorenlicht vangt nog een lach
Terwijl hij haar golvenmond ontmoet,
bedekt zij hem met mosselen en wier