Alle inzendingen over Wachter

Als de donkere nacht het duister uittrekt valt lucht in het dons lichtjes naast hem achter dikke gordijnen schuilt een nieuwe morgen waar vensters haast gedwongen de ijzige winter begraven hij zwijgt…

Wachter.. Wachter ben ik aan het pad Ik wacht.. en dat is dat Verwacht van mij geen wijsheid Ik lijd een winderig leven Mijn 'stekels' groen in de kruin Welke spin zal in m'n knot een web gaan weven?…

zij plaatsen hun ladders tegen mijn lichaam ik schrik in het diepe donker van hun aanwezigheid wat moeten zij van mij wat is het dat zij zoeken dat ik zoek zo vasthoudend dat het elke nacht trilt in mij…

langzaam ontdooit het bevroren water restanten ijs hangen met hun laatste houvast nog in de stijve riethalmen die dor overeind zijn gebleven de winter wijkt met tegenzin en laat met name in de nachten zijn ijskoude adem het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die…

langzaam ontdooit het bevroren water restanten ijs hangen met hun laatste houvast nog in de stijve riethalmen die dor overeind zijn gebleven de winter wijkt met tegenzin en laat met name in de nachten zijn ijskoude adem het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die…

Hoedt u voor de tijd hij sluimert namelijk niet als u vlinders vangt of beukenhagen snoeit In minuten bent u uren verder, niet meer te achterhalen In adviseer u: sta rechtop, geen spiegels, geen diepzeeduikhorloges Alleen maar kijken Ik garandeer u grote rijkdom maar niet dat u zo een maaltijd krijgt…

een troep waren wij verzameld op iets onbestendigs zoekend naar 't licht wachters bij een vuur getoverd brood smeerde onze gezichten in een linie degene met het mes sneed de nacht aan…

Wachter in afwachting van vragen vragen over straks een straks in het verschiet of niet het voelt nu dat alles wat je bent afhangt van het moment wanneer de uitkomst het antwoord zal zijn van nooit meer in afwachting mogen zijn omdat het nu de tijd van straks gestopt heeft.…

Amsterdam Herengracht nummer 380 3 hoog achter zijn spionnetje ingeklapt huisbel onklaar boodschappen voor een hele week hij wacht voorkantig leven leeft zich na de ijspret en dooi knoppen van bomen staan op uitbarsten spreeuwen bevliegen weer hij wacht dan, langzaam, ontspruit hij voelt energie en warmte van de ander een virtuele…

De maan, die trouwe wachter, houdt over mij de wacht.…

in het wanhopige lichaam uitgeblust komt tot rust aan de zoete kust met haar oneindige vrije horizon waar zee en lucht elkaar lijken te raken troost dat angst uitdooft in het gebroken geluid daar waar wachters verschijnen om bruggen te bouwen voor de duiven mededogen hoop op leven dat de dood verdrijft…

Zou ooit die wachter, net als wij Een mens van vlees en bloed, Een glimp der eeuwige Oneindigheid hebben bevroed?…

De maan, die trouwe wachter, houdt over mij de wacht.…

Ik ben wachter wachter ben ik op het koninklijk goed Ik ben niet van koninklijk bloed maar draag wel de kleuren van de koning Voor het vrouwelijk schoon ben ik als honing voor een beer in mijn uniform ben ik een heer met de heilige ernst van het waken te kijk te staan... met een geweer dat is mijn beloning.…

Twee lindebomen eeuwenoud, stoere wachters aan de kerkhofpoort.…

Ik heb steeds door muren heen gezien. Mijn ogen weigerden van steen te worden. Ik heb ook in de nacht de zon bezongen. Mijn stem heeft nooit in de duisternis geloofd. Ik heb met brood en water feest gehouden. Mijn hand heeft altijd naar geluk gereikt. Ik heb nimmer gehaat om wat men heeft afgedwongen. Mijn geloof in de mens is nooit gedoofd.…

flamboyant en extravagant wandelt, nee schrijdt hij voorbij neemt even zijn hoed af voor grijze vogels op de galerij van het appartementencomplex tot dat donkere straatje waar hij ooit strategisch was neergezet als een tinnen soldaatje men fluistert, beschimpt en kluistert hem op fictieve gronden hij ronselt en raust, hoereert en smoust…

Laat mij de stoere wachter wezen die jouw dagen met vreugde vult in deze tijd door zon verguld die aan de oostkim is gerezen jou omhelzend als daaglijk licht met zingende liefdesakkoorden verwarmen met minnewoorden voor jouw charme ben ik gezwicht ach, verwacht geen stoere wachter slechts een slungelige schlemiel die als blok aan je voeten…

Als een sterke wachter, een meisje voorop en een kleiner kind achter Peddelt ze, staand door nu lege grachten…

trouwhartige wachters, waarbij ik mag schuilen. Onder een groene keizerskroon luister ik naar hun weemoedig ruisende ballades.…

van de blaad'ren Van die wachters voor ons huis, En zij fluist'ren mij liefde toe, Geborgenheid, een thuis…

het pad slingert langs jou en mij ook wel rondom of los, geheel vrij ik tast dan voor of achter, opzij ben jij of ik dan de wachter ?…

Wie heeft de klok geluid, wachter in ’t heidekruid, zeg mij, ik weifel nog, Zeg het mij toch!…

Kolossen van basalt, Ruw gehouwen wachters Bewegingloos kijkend Naar zacht wiegende Jeneverbes Met uitzicht op Schorren en slikken Die leven van de dood…

Dwing liefde tot overgave, en je staat met lege handen. Forceer de liefde maar, en geluk verandert in damp. Betaal desnoods voor liefde, teleurstelling wordt ons loon. Maak de liefde dan maar zelf, dan verkruimelt het tot stof. Bestudeer liefde als u wilt, en plotseling verdwijnt het. Onverdiend gelukkig voel ik me, wanneer jij liefelijk…

ik heb je tot wachter gemaakt in mijn verbeelding net als het beloofde woord laat ik het ongeschreven om dan te dromen in het meervoud je vormen zwijgend toe te dichten en dan als vlinder – vrij in alle vergezichten…

ik vlij de zon op de brug van mijn handen en kijk met het oog van een wachter het wit in bollende zeilen en plooiranden van water dat walst op mijn netvlies in haar de zee wiens zog ik adem…

aangestampt tot wat eens duin in de wind was de winter heeft haar best gedaan ik lig er als wachter voor de zee nog zoveel in het verschiet de vruchten liggen te rijpen ik vlucht met de lente en kiem in de hand van een goudfazant…

in mensen geloofden maar daar zijn ze van teruggekomen (refrein) Het is niet de regen daar kun je je op kleden maar het is de wind die geen onderdak vindt Glimmende schoenen liegen taarten vliegen in het rond hat land barst uit zijn voegen vingers wijzen naar elkaar Een dolle hond blaft naar de zee een dolfijn wuift met zijn vin wachters…

wachter wat is er van de morgen de morgen ach wanneer de middag levert vele zorgen de avond rust in zwoele sfeer het lijkgewaad is gevallen over deze hele stam de dood heeft toegeslagen de nacht redt het niet meer alles is onder voorbehoud verdwenen onder mensen in een ambtenarenwoud waar regens zomer wensen verstild en koud lig ik…