Alle inzendingen over Warme ijsbloemen

In het venster teken ik jouw gezicht en mijn warme adem smelt de lijnen in de ijsbloemen van de laatste dagen die bevroren nog trager verglijden stil en afwezig probeer ik een hartje te ademen in de richting van de zon die haar warmte afstraalt op mijn gedachten, ik lach even richting jij en een klein wolkje neemt mij heel zachtjes mee…

Liefste Mag ik de ijsbloemen van je lippen smelten met mijn warme adem…

Veilig in de warme kamer. IJsbloemen, nu op de ramen. Moeder is dood.... Ik voel me koud! Niet veilig en geborgen meer.…

IJsbloemen vertalen ons hijgen en warm raken van elkaar daarna ademstilte - en ook in ochtendwarmte parelt de bloem nog proef ik - opnieuw als verse sneeuw…

je voeten raakten me met winter maar in je ogen sneeuwde liefde al ik streelde stelen van ijsbloemen ademde met warmte jouw bloeien en jij smolt wat was is nu verwaterd klatert als een lentes eerst beginnen warm kom ik bij je binnen…

wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed U die de aarde zo maagdelijk weet te roemen wit winterland van sneeuw en ijsbloemen en de schone slaapster tot leven kan roepen als U de stroom van lentesappen ruisen doet wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed…

zon warm lui zweet gin wir veur n’en blanke zweten als een otter zo laat zich vroege zomer voor mij determineren u begrijpt het als frigide misantropisch ijskonijn hunker ik naar kilte ijsbloemen op een raam drie meter sneeuw u begrijpt het…

koude mist leunt zwaar op de besneeuwde aarde ijsbloemen groeien…

doelloos loop ik door de kamer ik doe de gordijnen open en zie dat mijn ramen bedekt zijn met ijsbloemen. de morgendauw hangt nog in de straat, en de ochtendzon probeert door te breken en laat een roze gloed achter in de lucht. Gedachten spoken door mijn hoofd, mischien word het toch nog een mooie dag…

geschenk van de vorst winterwitte ijsbloemen geschilderd op glas…

Pannen rinkelen Deuren worden dichtgeslagen Vensters trillen in hun sponning. Toch staan wij nog hier: al is het achter gesloten deuren.…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…

ik heb je nooit ijsbloemen gegeven als restant van het veel te snel gestold leven vaak was het de kou die trager leven gaf waar warmte ooit standaard was ook het gebrek aan samen gaf te weinig kansen om elkaar eens goed door te warmen geef mij je hand die ik niet meer laat gaan dan open ik mijn hart die warmte is basis voor…

die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos…

~~~ die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos ~~~…

ijsbloemen en sneeuw een stille witte wereld witter en stiller…

jouw bevroren blik laat ijsbloemen groeien op mijn netvlies…

Als bloemen konden huilen Dan zijn mijn bloemen blauw Dan ruik ik niet de fijne geuren Dan voel ik slechts de kou Gegrepen door vertwijfeling Lijken zij van steen Mijn bloemen zijn bevroren Mij gaat verdriet door merg en been Mijn lief die ik moet missen Mijn dierbaarheid Mijn steun Van wie ik hou De kleuren zijn verloren mijn bloemen…

jou naar je paradijs je koos zelf voor deze reis en wees gerust er is geen prijs Alles zal veranderen vannacht Alles moet veranderen vannacht Alles kan veranderen vannacht De tijd heeft alleen maar gewacht Ik ben je droom, ik kom vanacht bij jou Je haalt het toch niet tot aan het ochtendblauw dus hou je koude ogen nu maar toe ik breng ijsbloemen…

De nacht ademt volgeschreven vensters koele regels schetsen eenzaamheid. De eenzame aan een tafel in een kamer in een slapeloze ruimte waar de stilte spookt en de kaalheid van de winter een slaap overheerst met woorden van ontroostbare eeuwigheid.…

Ik zal sterven zonder het te weten anders had ik de tijd wel teruggezet, en de ijsbloemen voor het blinde raam gezet om de teruggang te kunnen meten, zou ik het eindig doel maar vergeten, wordt op de laatste adem – tocht de toon gezet om de ijsbloemen te herschikken in een veranderend boeket, vol ongeduld te wachten, rolt zich…

in een schrale ochtendzon druipt de ijsbloem langzaam van de ruit maar buiten strakt de kou in een felle oostenwind glanst sneeuw het hel kristallen wit in onbedekte ogen vaag luiden klokken het ter kerke gaan de hoogmis vangt om tienen aan niet belopen ligt de wereld voor ons open een witte kerst de natuur weer op zijn best…

Vandaag ken ik slechts eenzaamheid en verdriet ook al schreeuw ik het uit horen doe je me niet het is ook zo afgezaagd jouw aandacht is te veel gevraagd ik huil wel in stilte ik alleen voel de bittere kilte op het raam groeien de ijsbloemen de kou doet hen vanzelf groeien maar dat kan jou niet boeien.…

Een ijle druppel mist springt hoorbaar, zuivere harpslag van kristal, vast op het gelaagde glas waar achter, in reddingsgordels val, ik bid om bevrijding, uw verschijning. Deze nacht gaat de kachel niet aan, zal ik ontvangen, zal ik doorstaan de schoonheid, de getallenwaan die de koude schenkt aan wie verwacht bloemen in de nacht.…

blanke ijsbloemen bloeien op winterruiten maagdelijk en teer. Uit het land van sneeuw en ijs een beloken paradijs.…

de bloemen staan nooit meer op de ruiten ’s ochtends nooit meer rijp op je dekens we zijn nu couveusekinderen in onze geïsoleerde huizen en toch voel ik overal een kou in de wereld rondwaren als nooit tevoren…

voor de blonde zon smelt de oppervlakkige ijsbloem de bedoeïen omhult zich voor de koperen ploert…

vuurrood gloeiende haard hij straalt warmte ik zie ijsbloemen smelten gezelligheid…

zag mijn eerste ijsbloem groeien de onderkant hard transparant bloeiend in een teer kristallen bovenkant de ochtendzon gaf kleurig licht dat speelde door het filigrein van lijnen in het langzaamaan verdwijnen van het glas waar buiten nog berijpte webben witte druppels toonden in de kou smolt mijn ijsbloem tegen het opkomend blauw…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam waad ik door ontaarde rivieren die de rug in alle koelte verlieten ze leiden mij naar een warme bron die zelfs ijsbloemen laat ontdooien en even sta ik stil bij de tweesprongen die ooit mijn loopbaan verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte wegen…