Alle inzendingen over Zoveel in eeuwigheid

laat mij verblijven enkel en alleen op de zachte toppen van je vingers laat me niet stijgen noch dalen in dromen licht van toon ik wil ontwaken in de rust van je morgen in mooie woorden zonder schroom laat mij je handen vullen met alles wat vleugels heeft in lage en hoge wolken waar vertrouwen wordt gestreeld ik wil verlangen…

Er waren vele liefdes er bestonden kleuren namen zonder namen, plaatsen zonder tijd maar alles verbleekte, in het zicht van dat éne Licht.…

Had zoveel meer willen zeggen, Maar wist niet hoe het uit te leggen. Wat het was, zal je nimmer verstaan, Toch voelde ik bij het afscheid een traan.…

Het oneindige verlangen Rust is geen gegeven Door belevenissen bevangen De eenwording is het streven Zoveel meer dan alleen het leven Een gegeven zonder rangen Een wereld zonder belangen Onvoorwaardelijk blijven geven Een verloren strijd Een gevecht zonder eind De waarheid die men mijdt Gedrag steeds ondermijnd Tot elke compromis bereid…

De klank van mijn oude vleugel wordt zwak en schril: er is iets versleten in hem, diep van binnen. Er valt niets te herstellen, er valt niets te beginnen: tegen een doodlijk euvel kan men niets beginnen. De arme zwakke klanken zullen ijler stijgen, (waar bleef de sterke, volle klank van hun jeugd?) tot ten leste komt het verlossende zwijgen…

Hoe vredig is het sterve in de natuur. Het blad valt af, roest op de stille aarde, vergaat en krijgt in 't vergaan nieuwe waarde: elk wezen weet zijn tijd en beidt zijn uur. En altoos is, tussen de tijd van sterven en het opkomen van een nieuw geslacht, een verbeiding, iets als een stille wacht op de anders zo drukke en volle werven. Dit…

zoveel kleuren zwart toen je als een vlinder uit de wolken viel niet langer gedragen op vleugels van verlangen zoveel kleuren zwart toen je daar roerloos lag op verschroeide aarde de duisternis buigt zacht draagt je teder in zijn armen de tijd staat stil zoveel kleuren zwart…

er blijft van ons niet zoveel over maar hopelijk is er altijd iemand die het hoort hoe jij preludes voor de eeuwigheid op het klavier hebt uitgestrooid…

Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Ourania, Polyhymnia, Terpsichore, Thalia hoeveel Muzen wil ik hebben zoveel kunsten kan ik doen inspiratie wil ik putten iedere dag in elk seizoen veel gedichten zal ik schrijven zo nu en dan zelfs een haiku maar of die verzen ooit beklijven ach wat doet het er ook toe…

Ach we zijn een raar volkje, niks meer niks minder de een heeft geen last, de ander ondervindt hinder van de opgelegde avondklok. We zijn een gek volkje, staan op achterste benen als regels moeten worden opgevolgd vanwege de vijand! Nee, geen dichte gordijnen, maar binnen blijven niet met meer dan 1 persoon langs bij..... om gezond te blijven…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

Wij zussen hebben altijd een workshop zo noemen we het voorlopig maar Pasen Pinksteren Kerst noem maar op we zijn dan weer gezellig bij elkaar We maken dan vier mooie bloemstukken voor vijf innig geliefde mensen hiermee willen we de pijn onderdrukken ik kan geen liever zussen wensen Al zijn we samen door een hel gegaan zoveel verloren in…

Zoveel emoties verstopt van binnen. Telkens de glimlach die weet te overwinnen. Zoveel emoties te vermijden Telkens de glimlach die weet te bevrijden. Zoveel emoties blijven verborgen. Telkens de glimlach die het volhoudt tot morgen.…

zoveel woorden zoveel zinnen die jij mij zei toen wij nog samen waren toen nog niet uit elkaar met zoveel tranen zal ik je moeten laten gaan omdat je niet meer genoeg van me houdt met zoveel pijn lig ik in bed met zoveel tranen bedek ik het bed…

Dat jullie er altijd zijn: iemand die steevast belt als terug van reis, als dicht in de buurt en langs Dat met Valentijn iemand ook iets wil met mij Dat er iemand is die me ‘s nachts warmen wil en praten Iemand lange paden met mij loopt, we eten op een bankje De winkel voor mijn huis En iemand zoals zij, haar leed nooit vervelend…

Jij die mij stuurde in het leven naar een evenwichtig bestaan van jou heb ik zoveel geleerd tot ik op eigen benen kon staan.…

Maan en aarde zwerven door stelsels van de sterren, wie dicht die leeft in een eindeloze baan van z’n legenden, er valt nog zoveel te erven voor we sterven.…

Één: tandarts die kiesje maakt in de ruimte na getrokken kies Waardoor mijn mond niet vies armoedig kerkhof Twee: Mijn drie en twintig jarige fiat met emmertje water gewassen met wisser, matjes geklopt, want moest naar apk en zowaar ja, komt erdoor zomaar! Drie: Lieve klusjesman vindt bij kringloop sleutel om boren van mijn boormachien te wisselen…

Dodentoren waar opgeslagen doden lagen noch zag hij de vlucht van engelen voortgestuwd door stormen ooit dwaalde hij af van het broze het zuivere blauw van de stilte lang keek hij weg van het ene oog dat verdrietig de wereld inkeek nu is het tijd voor zijn pennenproef hij scherpt de punt van de ganzenveer niet eerder zag hij zoveel…

Op drie boomstammen zaten we in ‘t bos De zon scheen op het water waarin twee zwanen Walnoten zouden we die morgen rapen Eerst koffie uit een thermos, hoe het dorp nu verder, over yagyas en raad ook over vermeende wanen ‘k Filmde de plek even, dan liepen we ‘t dicht omzoomde pad met riet Vonden de bomen en de noten, vulden…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Toen de vlinders al fladderend in de late zomer waren verdwenen, werd het stil, oneindig stil. Stil werd het in mijn huis en stil werd het in mijn hoofd. Het dagelijkse rumoer kon daar niets aan veranderen. Het werd stil, oneindig stil om beter te kunnen luisteren. Overal op zoek naar die dierbare stem.…

Er is zoveel verte. Zoveel te zien wat niet te zien is. Ik baad in het licht van de sterren. Ik loop niet meer, maar ik zweef. Hoger dan de hoogste hoogten. Oneindigheid niemand kan mij zeggen wat het is, maar ik weet dat het bestaat. Ik ga de eeuwigheid tegemoet...…

Zoveel levens in mij: Er wonen zoveel levens in mij. In elke cel van mijn lijf Schuilen levens van miljarden jaren. Bevroren in de tijd. Naar verre vreemde oorden, voeren mijn dromen mij. Naar lang vervlogen levens. En bij 't blaffen van de maan. Ontwaken zij uit hun eeuwigheid…

Een vrouw gemaakt uit een rib van een man Een vrouw ontroostbaar en rukt een rib uit haar lichaam Nu is de eeuwige vlam uit van die man waar die vrouw zoveel van houdt…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

Ik zou je nog eenmaal willen beminnen, omarmen, je laten gaan Ik zou je nog veelmalen willen liefhebben, schuldloos naïef mijn eeuwig lief…

Tussen fantasie en realiteit is zoveel verschil. Misschien wil ik wel te veel. Misschien ben ik te emotioneel. Eigenlijk wil ik gewoon dat jij bij mij bent. Voor eeuwig en altijd, permanent.…

Hoeveel precies vraagt zij waarop hij antwoordt met een opsomming van sterren manen, meteoren en planeten meer nog dan gemis tot zij onrustig wordt Dan vraagt zij of het misschien nog een ietsje meer mag zijn dat geeft hij met een kus Zij glimlacht, doet het terug…

onder de loep is het strand een heelal van spiegeltjes en kralen is bij het morgenlicht je haar een kanten spiraal van goud is bij avond je gelaat verlicht als de bijbellezer van Rembrandt, krioelt een druppel van leven in het koekoeksei van je DNA en onder het plaveisel: het vermoeden van strand onder de tijd: het vermoeden van het grote…