Alle inzendingen over albast

herinneringen weer gegeven op albast vergeetmenietje…

Was aan alle kanten Omringd door licht, Werd er door overspoeld, Ben in haar verdronken - Klaar om de nacht van Louter duister in te gaan; En bij het eerste ochtendgloren, Toen het nieuwe licht Onvermijdelijk werd geboren, Viel het allereerste licht Op deze levende steen, Licht dat er zo zeldzaam mooi Doorheen valt, waarin ik…

De beeldbedenker die vorm geeft Aan gedachten die zo maar opkomen Als de taal met woorden en klanken Te kort schiet, het volledig af laat weten, Die een zilveren spiraal maakt Die tot in de hemel reikt, En de diep doorleefde druppel door hem Gehouwen uit doorzichtig albast Dat met zijn gefilterde licht In de voren van moeder aarde…

Schouders van albast Venus met armen Ademend standbeeld Uit Griekse tijden Levende godin Alleen jij kunt me warmen Alleen…laat me erin !…

Die met handen van liefde Uit kostbaar albast gevormd Het licht doorlaat In zeldzame zachtheid De aderen toont die ook Jou tot leven hebben gewekt Kent een nauw'lijks zichtbare Opening waar zorgen door verglijden Van gisteren Van vandaag Van morgen…

Nachtbloemen van albast in de vallei van je dromen... Ontloken in je hart vliegen ze uit jouw sneeuwzwanen... sierlijke arabesken in eindeloos azuur... hun aura ademt eeuwige schoonheid...…

toen de kruik brak sijpelde mirre over zijn voeten de albasten scherven riepen : schande mirre is niet voor voeten Maria wel voor liefde schreeuwden twee ogen ze begon hem af te drogen met zoute kussen en magdalena-haar…

Beuzelen en talmen met verstilde blikken in half vergaan schemerlicht ze vertoeven hangend in mijn tijd in opgeloste tijden en halve tijden de dis duimendik onder vleugelslag een albasten schemering als enige dimensie rafelig en wazig de kaders waarbinnen alleen fantasieën wonen hullen zich in zweverige sluiers wikkelen mij in weemoed…

de schaduw van sterfelijkheid boetseert de waarheid als een nagel op de net gewitte muur, koperen geleidingen ademen de harde vormen die in albast gegoten wedijveren om het laatste uur de spanning pulseert ergens tussen hoop en nog meer hoop, het zijn de kansloze voorspellingen die van de nacht een granieten omhulsel maakt, ondoordringbaar…

Verberg, verberg die heuvels van albast, Die uw bevrozen borst met levend ijs bevrachten! En op wier sneeuwen top 't verruklijk kersje wast, Dat Lente en zomergloed aan 't lustgraag oog doet wachten. Maar geef mij 't hart terug, u argloos toevertrouwd, Dat ge in hun roofspelonk in ijzren banden houdt.…

Dit is de tak die ten hemel biedt In zuivre kelken van albast de witte wijn uit de donkere bast zó teerheid die uit droefnis wast. Hoe zal ik noobler gedenken U hoog-tere ziel sterk maar sereen dan bij deze mystieke brank de tak met de bloem alleen.…

Uw wijnbrauwkens zijn boogskens van hebenen: De mond koraal, de borst’kens van albaste, De tanden van ivoor als de gepaste, Ermkens massief, en wel gemaakte schenen.…

Maar zie nu naast mijn grafstee opgericht, Tezaam gebeiteld uit het kuis albast, En warm besprenkeld door het weemlend licht, De beide knapen bij hun kus verrast.…

Zijn jouw benen zuilen van albast? En jouw lippen – zijn het poorten? Vind ik jouw diepste diepte op de tast? Het licht is gemaakt opdat wij zien en woorden bevrijden, zijn geen last Leef en open je ziel en lichaam Toekomst is herboren, houd me vast…

Je slank contour glanst als albast in schijnsel van de open haard zo puur stil… roerloos vol verwachting lijkt het wel ik aarzel een moment maar strijk dan toch behoedzaam warmte in het wachten en kijk geboeid hoe magisch vuur je zacht tot smelten gloeit voor ik geknield het hoofd buig en mijn handen samenvouw voor jou……

Door zijn albasten leden Groeien verse scheuten dood. Vol jarenlang verlangen Laat zij haar vingers glijden Langs de pijn geladen kralen, Prevelt versleten woorden Die voor hem een Hooglied weven. Haar lippen sluiten zijn ogen Kalm bij zoveel gerechtigheid.…

laat mij dan maar blazen hoog van de toren en soms eens onverwacht als een kille bries om de hitte te verdrijven van een etmaal vol gloed zal ik de haartjes aaien die mij fier rechtop begroeten op je prachtig albasten armen zo onwaarschijnlijk krachtig in het vasthouden van wat soms te vluchtig lijkt te zijn…

Dichter des Vaderlands Richt nu het woord In eclatante sonnetten En maak iets heel courants Kunst ongehoord Verzen die zinnen verzetten! Als dan het volk in trance Nog schreeuwt en moordt Willens en wetens de wetten In haar destructiedans Schendt en verstoort Schrei dan in droeve coupletten Evalueer des lands gebeurtenissen Normaliseer…

Een zakenman uit Amsterdam dacht: aan mijn naam te horen ben ik sinds ik op aarde kwam voor 'n hoge vlucht geboren. Hij kocht Air Holland, net failliet maar toen kwam de belasting dus kocht hij Dutchbird toch maar niet Toen moest hij prompt de kast in voor 'n akkefietje in een tent op het Leidseplein: een strop uit al zijn persen kwam…

Het is vandaag de derde februari Ik spel de krant, het nieuws is al weer oud Eng is het denkraam, 't maakt een mens benauwd Recht door dit alles heen zingt de kanarie Elk nieuw moment wordt rechtstreeks uitgezonden Nu blaast het door ons heen, een melodie Nog nooit vertoond, met stille euforie Urgent, vitaal, wie is er mee verbonden?…

Ik zag een wolkje wezens waaien, een spreeuwenvolkje in de vlucht complexe haltervormen draaien met opgewonden schel gerucht. Het was een levendig spektakel. Wat orkestreerde deze dans? -Een ketting zonder zwakke schakel, ineengevlochten vogelkrans. Wie was de leider -ieder leidde. Wie waren volgers -om de beurt? Wat hield gevangen én…

Ik wil twee lansen breken voor 't onzijn een dichtvorm van elf regels: drie maal drie -dat is volgens een kinderliedje negen- daarna een duo, voor de harmonie met een gedachte om te overwegen; het rijmen gaat in paren: twee aan twee de eerste rijmt op negen daarentegen de vreemde symmetrie erin werkt mee aan 't spiegelbeeldeffect: schijn…

Vandaag de dag lijkt sympathie bijkans een zwakte. De steun aan onderdrukte dieren maakt mij 'n zonderling. Bij mij houdt mollenclub 'de Hoop' haar jaarvergadering. Het logo vormt zich in mijn tuin aan d'oppervlakte. Ook elders over 't land verspreid zijn mollenkringen. Zij komen als de Lion's Clubs als zwammen uit de grond. Het meest…

Lentezon, jij lokt veldmuizen uit hun hol en inspireert buizerds…

De werkgroep Nouwen is akkoord gegaan met wat men kilometerheffing noemt om hiermee snelwegknopen op te lossen. De jan modale rijder is gedoemd zijn weg te vinden over hei, door bossen en af en toe pikt hij een buitenwijk. Ook kan hij kiezen door de nacht te crossen dan rijdt hij zich al slapend stinkend rijk met dat geld kan hij in de…

Een herfstblad, als een vleugel is langs me neergestreken De boom die in de lente nog Icarus plannen had toen hij zijn blaadjes plakte zijn filigrijn vertakte heeft nu definitief het vliegen opgegeven zo streeft de jonge vlerkenmens met hemelwaarts elan in flarden lakenzeilen voorbij conventie's grens gewichtloos optimisme draagt zijn…

Het hoofd van Toetanchamon uit Egypte -of zoals dat is gereconstrueerd- staart mij vanaf de frontpage in 't gezicht. 'Zo zag zijn toet eruit', zo wordt beweerd. Men heeft zijn mummie grondig doorgelicht en kwam met dit portretje op de proppen. Wie eventjes wat naslagwerk verricht laat zich door deze 'wetenschap' niet foppen maar vindt…

Vanmorgen heb ik Archibald begraven Het lichtste wezen der menagerie -Hij was al roerloos sinds een dag of drie- Ligt in een ondergrondse tuinenclave De laatste dagen van zijn luchtig leven Kreeg hij zichzelf maar nauwelijks meer omhoog Wanneer hij moeizaam naar zijn stokje vloog Dan zat hij daar amechtig wat te beven Zo nu en dan klonk…

Proporties Groots is de wereld, zonder vergelijk In het heelal krioelen sterspiralen waarin je tijdloos glorieus kunt dwalen Wij zweven rond in 't ruime hemelrijk Hier in de winter, plaatselijke tijd op onze schaal van mensen, merels, mezen een miniscule cel van 't wereldwezen weerklinkt de echo van oneindigheid In poezie, het hemelstormend…

Je wordt soms wakker met een melodietje Vanochtend: ‘Weisse Rosen aus Athen’ Het werd een hele ketting, een aaneen- Geregen potpourri vergeet-me-nietjes Ze haakten met de staarten in elkander En soms kwam één er dwarsdoorheengewalst Die nam de sliert op sleeptouw onvervalst Een polonaise van bruisend gemeander Ikzelf, nog lang niet wakker…