Vannacht

Vannacht zal ik haar wederom beminnen:
mijn Avondster, mijn Nocturnale Fee.
Ik zit me op de liefde te bezinnen
bij het genot van een kopje kruidenthee

Dit alles is natuurlijk overdreven;
en, sterker nog, het is totaal onwaar.
Maar dichters doen dat om te overleven,
want waarheid brengt de dromer in gevaar.

Het daglicht kan de dichtersziel niet vinden.
De naakte werkelijkheid is ongewenst.
Geef hem Sensatie: vluchtige, gezwinde
zenuwimpulsen, Voelen – onbegrensd.

Vannacht zal ik haar wederom beminnen:
mijn Avondster, mijn Muze, mijn Idee.
Wat moest ik zonder haar, mijn Droom, beginnen?
Dan zat ik hier en dronk mijn kruidenthee...

Schrijver: Anton Albast, 18 januari 2006

poevisiezonnet.nl

Dichten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 272