Alle inzendingen over auschwitz bed laken deken warmte

Dagdagelijks opgeplooid lakens dekens gelijnde bedden slaapzalen OK bestikt gestreepte auschwitz pyama's overbelicht verzamelplaats de zaal voor wie het ziet staan geschreven op de muur met vuur ik zal niet meer zien de volle schoven maar doe mij geloven waarvoor ik dien Profetie losgeslagen de rust verstorende afgedwaald angstig…

De nacht heeft mij Met niets ontziend Mededogen tot rust Gebracht - donker Dat als een deken Mijn onrust heeft Toegedekt - en als Ik wakker word is Mijn deken vervangen Door een dun laken Van lichtvoetigheid Gewichtloos gemaakt Door kunstig geweven Gesponnen zilverwerk…

in En voel ik je warmte als een deken Om me heen…

De nachtmerrie van Auschwitz. De tralies door zijn dromen; die zijn blik blijvend vertroebelt; die de vesting van zijn ziel heeft versteend. Hij is er aan ontkomen. De nachtmerrie van Auschwitz.…

Ik zou je iets willen geven een grote warme deken Een toverdeken die je om je heen slaat die jou met zijn warmte helemaal omsluit afsluit van deze boze wereld die je hoofd leeg maakt je onrust wegneemt en je hart verwarmt In de deken is geen verdriet geen werkelijkheid geen tijd alleen kriebelige warmte In gedachten telkens…

ik maak je hard, harder dan je glimlach en verlangen zachter alsof je hier nooit bent geweest in de nacht met sterren de koelte van de nacht ons samentrekken bij elkaar, het laken tot de nek elkaar kussen geven voor het fluiten van de vogels het licht dat uitrust van de dag je weggaat en terugkomt het kraken van het bed jij warmte…

niet waaraan ze raken ergens aan de rand van het bed verslagen ontwaakt losgewoeld uit de witte sleep van het laken.…

Vroeger lieten wij nog onder ’t deken onze knuffeldieren spreken, konden wij nog van het laken hun kasteel, hun huisje maken of hun wijde, witte wereldzee. Daarna nam een kinderlijke vrede, ons wanneer we rustig sliepen in haar vele dromen mee.…

Troost, een zielekus die als een zachte deken het koude hart warmt…

vraagt de bassist Daarvoor is het nu tijd Ik kijk door de coulissen Dit is de gelegenheid De muziek heeft gerijpt Tijd om te proeven De lichten gaan aan Mijn bed is gespreid Ik zie een deken van mensen Die trek ik over mij heen Ik voel dan de warmte Straks weer alleen…

nog is het laken wit de handen aan mijn bed zijn bruin zie zon in lach en woorden zij dansen rustig zomer in bezig zijn met mij maar als ik wakker word zijn vele bladeren gevallen gestorven in hun herfstpijn mag dan na al dat gaan de eerste sneeuw weer even smetteloos als mijn laken zijn…

met mezelf als baken, kompas 'k weet me onder daken Bedekt door dak,deken en laken al is het.... met 't hart in de keel.…

De spanning van het onbeslapen bed is als de schaduw tussen de kille zwarte toets en de witte die de warmte zoekt. Leg je neer, dan leg ik me naast jou en zo zullen wij over deze warmte waken. Voel het bekroond verlangen wellen onder de trommelvellen van het laken en de witgeveerde wolken spannen in het binnenste van het bed.…

De spanning van het onbeslapen bed is als de schaduw tussen de kille zwarte toets en de witte die de warmte zoekt. Leg je neer, dan leg ik me naast jou en zo zullen wij over deze warmte waken. Voel het bekroond verlangen wellen onder de trommelvellen van het laken en de witgeveerde wolken spannen in het binnenste van het bed.…

Een raadsheer, woonachtig te Aken, wist ooit eens een dame te schaken; zij schoof in zijn bed, en zei: "jij bent aan zet!" Dus nam hij haar onder het laken.…

ik lig wezenloos moe als een uitgespreide deken op het bed van depressie alle gedachten spuugzat het laken in zweet gedrenkt van lui geworden plannen en gekheid op een stokje elk gevoel hopeloos mat kussen volgestort van tranen gezwollen leed en zelfbeklag kringen die naar drank ruiken doorgerookte Javaanse Jongens het matras biedt…

kan ik na Auschwitz eigenlijk nog dichten? schaamtevol gedicht…

De sterrenhemel was onze deken en laken tegelijk. Door het daglicht worden we begroet. En kijken om naar de voorbije nacht. Die ons voerde naar hemelse sferen. Ontnuchterd gaan we terug naar de realiteit en de sleur van alledag.…

Je ligt naast me, steeds verder weg de deken is te klein, je hebt het steevast koud het bed blijft even lang maar lijkt almaar breder vroeger hadden we seks, maar daarvoor zijn we nu te oud Je ligt naast me, dicht tegen me aan een deken is niet nodig, we hebben het altijd warm het bed is studentikoos een twijfelaar, we gebruiken de helft moe…

De maan is een lijk En ligt wit en bloot Onder een laken op het zwarte Plastic van het rijdend bed Ik snijd in de nacht Mijn metalen scalpel zoekt Wanhopig naar het warme ochtendrood…

Onder het laken, verscholen, strelen we elkaar. In het ochtendlicht hoor ik je fluisteren. Bed luistert en de ramen kijken mee. Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

het laken dreef als een ijsschots over mijn bed zo helder zag ik hoe het nog even was en hoe het worden zou boven droomden kinderen het kleine grote leven stille tranen vinden alleen de weg…

In ons bed is het lekker toeven. Het is er warm. Het is er fijn. De nacht is onze warme deken. In bed hoeven we niet bang te zijn. In ons bed voelen we ons als beren. Beregoed. Laat het buitennieuws maar waaien. Wij liggen veilig in ons warme hol. Beddegoed.…

het laken is strak noch glad wel wit, smetteloos wit ik dek jouw laatste dag toe en denk aan gekleurde slopen ja slopen, het schrijnt als in mijn hoofd dreunt slopen, slopen, slopen slopen met een vrolijk randje een bloemetje of wat streepjes met een rommelig nog warm verfrommeld kusjeskuiltje het laken is strak noch glad wel…

In een strak opgemaakte kuil zich aan het koude laken warmen, herten grazend op het dek. Voor ogen kwam een heks, ontvleesde botten aan haar romp, van kirren niet meer bij. Paniek. Waarna men weer het enge grootje beffen wou.…

( ter ere van alle Joden tijdens WO II) Wreedheden Uit het verleden Ze overrompelen mij Tot in het heden Hoe kan een mens Zoveel gruwel verrichten? Ik kan het niet vatten, Ik wil die ondraaglijke pijn verlichten Je hebt maar de pech Te behoren tot het “foute” ras Was meinst du? Was ist das?? Mannen, vrouwen Kinderen, babies…

de leegte die kil langs je heen leek te staren werd zo nu en dan ongrijpbaar je liet je schrikken geen moment zou zij weer spreken ook maar bewegen haar bed werd warmte onthouden voorzichtig opende je een la naast haar lichaam en sloop je door herinneringen die niet zouden blijven liggen zoals je moeder zoals toen, daar toen je zussen…

met Auschwitz ver weg…

het meisje in de kamer naast slaapt naakt onder een witte deken haar borst gaat op en neer de tepels in rust bewegen haar hand kruipt onder haar kussen door ontspannen vuist kruipt naar buiten zakt omlaag en de rand van het laken vlecht zich tussen de vingers uit dat meisje maakt geluid…

gaat moe te bed strekt zich uit over het donkergroen laken van de dag De traan, de lach worden gewist door zachte kleuren pasteltinten van het palet Tot slot een feestelijk ballet van zwaluwen in silhouet tegen de hemelboog.…