Alle inzendingen over blaadjes

Terwijl de blaadjes het tapijt vormen waarop je wordt weg gereden, kijkt men je na. Dag blaadjes, dag vriend…

Ze doen het ieder jaar opnieuw die bomen De eik,de berk,de populier,de es Ze hebben het voorzien op de NS Door blaadjes op de rails te laten komen, En over alle sporen te verspreiden Zo gaan ze ons weer in de wielen rijden.…

Blaadjes stormen naar benee, niet met slechts eentje of met twee, neen, hele hordes tuimelen over elkaar heen, niet naar het grasveld of naar de grond, welnee, ze landen om mijn balkon. Ik veeg me te barsten!…

De blaadjes komen een voor een te voorschijn, ze lijken zelfs een beetje bang: onstuimig maar toch nog met ingehouden drukte, omdat ze niet te vlug al helemaal daar willen zijn, maar eerder traag willen genieten van de warme zonnestralen, van de vriendelijkheid van de mensen die nu ook hun winterslaap vlug zullen vergeten.…

Totaal anders gaan zien De blaadjes laten alles los Om door te kunnen Om weer mooi te worden Want dan hebben ze weer Alles op orde Dus misschien als ik af en toe Wat dingen die me dwarszitten loslaat Misschien kan ik daarna ook weer groeien En dat een mindere periode zo weer Sneller voorbij gaat…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel?…

Het sneeuwt blaadjes Bomen worden kaal Het asfalt kleurt oranje Het sneeuwt blaadjes De kou lijkt normaal De lucht gooit kastanjes Het sneeuwt blaadjes Oranje wordt een taal De boom verliest zijn franjes Het sneeuwt blaadjes Maar voor sneeuw is het te vroeg…

De blaadjes verwelken, Vallen af Dwarrelen naar de plek Onder de boom Waar ik zo vaak zat, De wind steekt op Blaast ze uiteen Naar een plek waar Ze verrotten Heel alleen…

Herfst met je prachtige kleuren, wat doe je met de groene blaadjes Ze vallen met zijn allen, dwarrelen zachtjes naar beneden Op het altijd groene gras, vochtig nat amper te maaien en ik denk terug aan de lente, de kale takken toen, die langzaam omgetoverd werden in blaadjes prachtig groen.…

De blaadjes zag ik wél. Toen heb ik naar de blaadjes gekeken.”…

Letters, woorden, tranen aan een zijden draadje blaadjes van een bloem: houdt hij nog van mij ? Zoeken, draaien, woorden op een schaaltje, blaadjes van een bloem: houd ik nog van hem ? Al die blaadjes van die bloemen afgerukt en weggegooid voor ‘t eeuwig vragen spel van ja of nee.…

Om drugsproblemen uit te kunnen roeien Haalt de politie deze keer haar gram In treinen van Brussél naar Amsterdam Om er geen gras over te laten groeien Waar eerst de blaadjes op de rails vertragen Daar zijn het nu de blaadjes die behagen…

waar goudenregen welig tiert dragon haar lentegeur de ochtend siert als zacht geelgroen ontloken blaadjes schuw verborgen in krokus wit overwoekeren blaadjes rozemarijn als dauw van de zee lavendelvelden…

in overgave hechten de wortels zich aan de muur de blaadjes houden als dakpannetjes het stenen bouwsel droog twee muskaatvinkjes maken een nest van groene blaadjes een goudvink knipt een blad bij het steeltje af in verbondenheid onvervangbaar voor elkaar…

de blaadjes vallen en ik blijf maar opgewekt niet normaal toch?…

Alleen wij In de nacht Donker Harde grond Zachte blaadjes Jouw lijf Op het mijne Jouw gezicht Boven het mijne Zwevend Je ogen Samengeknepen Je mond In die lieve Glimlach Je hand Die een haarlok Van mijn gezicht Wegstrijkt En mijn wang Streelt Aait Zachtjes Lief Je bent lief Fluister ik De lieve glimlach Wordt breder De ogen…

leven nog altijd sterk onverzettelijk nog door seizoenen heen winters landschap liet hem kaal achter door witte deken omarmt tijden verschoven in smeltend water hervond hij zich opnieuw reeds, in zomer geschoven eikenknoppen krachtig geschoten fier en trots in vooruitzicht komend, vleit hij zich in berusting als de blaadjes…

In de herfst van je leven zullen de blaadjes altijd vallen al zullen het bij de kerels wel eens groene kunnen zijn!…

Gewend aan het rumoer Van alle dag, dat het Vrije denken zo vaak Overstemt en me ongewild Meeneemt naar onbestemde Verten waar ik helemaal Niet wil zijn, Is daar opeens Een zacht geknisper Van blaadjes die hun verhaal vertellen Met een kracht Die in al zijn teerheid Deze trein, en het hele spoornet, Welhaast tot stilstand…

De blaadjes buigen hun zilver naar het zonlicht: de boom vol manen.…

Herfst heeft zijn intrede gedaan dat is duidelijk, oh ja je ziet de blaadjes vallen gaan tollend om hun as ook nog.…

wij hopten van bloem tot bloem lieten hun mooie harten leeglopen in zoet bedwelmende geuren en kleuren wij dronken schoonheid in werden samen een in zinnen zo dat opgwonden blaadjes geexalteerd wuifden in het voorjaarsfestijn dat wij deze dagen vierden met de wind die onze namen riep voor een kleine presentatie met bijen en vliegen…

ze maken aldoor steeltjes met dertien blaadjes aan deze boom -…

met groene blaadjes glimt de roos mij tegemoet het is winter -…

gekrulde blaadjes van de krentenstruik geven hitte een gezicht…

een herfststorm steekt op als het niet regen regent regent het blaadjes…

Het tuinpad vegen: blaadjes verdwijnen; nog meer komen er weer bij.…

De kale takken kijken triest naar hun blaadjes  die gevallen zijn…

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…

Als bloedkoraal zo rood Druppels Als tranen op de blaadjes Glijden langzaam omlaag Zacht op moeder aarde Zonnestralen Op moeder aarde Zullen deze druppels van tranen Verzachten en verdampen Dan bloeien deze rozen Als bloedkoraal zo rood En wijken de blaadjes En leggen hun hartjes bloot…