Alle inzendingen over blauwe luchten herfst weemoed

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…

Waarom toch kunnen we niet elk seizoen gaan vieren want steeds er is een reden voor veel dankbaarheid, al zien we ook niet elke dag de blauwe luchten en houden we het liever bij wat diepe zuchten.…

verward, wanneer ik blad'ren veeg en herfst mij even geurt terwijl de zon nog zomer schijnt zó, dat het hemel blauw gevoel zich wolkt en in weemoedigheid verdwijnt…

Omdat ik Uw gedichten lees weet ik van de herfst van blaad’ren die vallen op een of ander tapijt van nog meer blaad’ren die dan ook in weemoedige gedaanten verschijnen of zoiets.…

zo mag het herfst zijn deze zomer alle neerslag komt me goed van pas voor mij geen zon en blauwe luchten ik heb liever grijs en een regenjas…

Overdosis herfst Sterven op zijn sterfst Weemoed op zijn weest 't Was. Het is geweest…

ik praat met jou geen woordentaal spreek noch hoor ze in het Drents jij raapt de klanken van ontmoeten schommelt ze zacht en als mens het beeld blijft aan mezelf gelijk in het ademen van het bloed vol eenvoud in je hele zijn plooi je letters zonder woordenboek…

de tamtam slaat zoveel hij dragen kan totdat een man uit zijn mond kruipt hij laat het regenen om naar gisteren te kunnen kijken het raam hangt zich op aan zijn schaduw, de vlag halfstok ik kijk naar binnen en naar verloren liefdes terwijl hij zijn hoed van stro opeet hij geeft haar een naam die hij vergeten zal en vaart verder op…

Behoedzaam komt de herfst getreden tot waar ik enkel oor nog ben - het licht verstild - en geuren die de weemoed wakker roepen. Behoedzaam komt de herfst getreden.…

Ze zegt: als haar gevraagd wordt hoe het gaat, het gaat goed, we zien de pijn in haar ogen. Ze kijkt weg, als men dieper op het antwoord ingaat het gaat best, we zien haar schouders zakken. Pas, als we naast haar zitten, breekt ze een zielig hoopje snikkend en wel de tranen vloeien rijkelijk, nooit wist ik, zo stottert ze dat verlies zo’n pijn…

Zoals de bomenpracht vol oranjerode kleuren de frisse wind en ver daarboven: die strakke, blauwe lucht. Zo voel ik mij soms in de herfst van mijn leven. Er is een schoonheid die ondanks alles, toch vreugd blijft geven.…

geurig en kleurig sterfelijkheid en weemoed herfst in vier clichés ik ruik zoete stoofpeertjes en geniet straks van hachee…

Met weemoed, kijkt ze naar de foto de foto van weleer. Met een traan veegt ze over het zo geliefde gelaat. Het enige wat ik van je over heb is deze foto. Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat.…

Het begint al te herfsten De letter R ten tweeden male in de maand Wind-geen zucht- zoekt zich een weg Met plotse regen als kompaan Ik heb grote moeite pal te staan Als ik de huisdeur achter me sluit Het jaargetij zomer blauw nog aan de lucht.…

zie de lagen gaan gedragen door de wind ze koppen hun weerbarstig kind het tikje herfst lucht even zomer op in wit blijft blauw de top klim maar in je vormen' de donkere onderkant geeft regen ook een kans totdat ze botsen en jij je bliksem schiet uit veel te hoge wolken dus hagel maar en donder op jouw herfst brengt onze zomer…

Terwijl de herfst reeds volop knaagt aan de bleke natte zomer denk ik aan de lucht zo helder dat het blauw pijn doet aan de ogen aan een warme zon in plaats van steeds kortere grijzige dagen die definitief de zomer troosteloos uitluiden ben nog niet aan donker toe…

deze schitterende bloemen tegen een nog blauwe lucht vertellen mij iets over de verloop van tijd... zoals ook wij ons begeven van seizoen naar seizoen zo ontluikt een bloem tot bloem om straks weer te verwelken achter de einder van vandaag loert de haastige herfst van morgen Lejo van Kuijeren…

de lucht schrijft herfst met blauwe kou nog kan ik jou bloemen geven maar het zaad komt gauw de speelsheid van de zomer is voorbij warm en gearmd lopen wij het volle vruchtenlaantje af jij stralend met je lieve zonnelach tussen de vergankelijke kleurenpracht…

er strijkt een stok over de snaren de galm van herfst hangt in de lucht iets dat je slechts kunt evenaren wanneer je even heel diep zucht er zit wat drama in mijn lijf een vleugje weemoed van verlangen waar ik mijn dromen aan durf hangen er gaat een wijsje door mijn hoofd met wat verdrietige akkoorden die ik vandaag niet zal verwoorden.…

de ochtend fluistert dauwend herfst trekt draden in het vroege licht ze knispert met bevroren vingers een witte lach als vergezicht klokken luiden weemoedig tonen gedachten dromen in nostalgie de wind is bezig luchten op te schonen bomen kleuren in hun bladmagie ik zie de zomer in zijn vruchten het rijpe rood de kleur van…

de ochtend huivert fluistert dauw herfst trekt draden in het vroege licht ze knispert met bevroren vingers in een witte lach als vergezicht klokken luiden hun weemoedig tonen gedachten dromen in seizoenennostalgie de wind is bezig luchten op te schonen bomen kleuren in hun bladmagie ik groet de zomer in zijn vruchten het rijpe…

Zomer is met zon vertrokken luchten met herfst eerder grijs dan blauw Kou heeft de toeristen de dagjesmensen van kade en oever verdreven Ik schrijf en heb geschreven over zomerzon de stroom,de schepen die er -dagelijks- voeren Nu liggen ze er nog wel stoer maar stil en verlaten motorgeronk... alleen in mijn geheugen.…

Ik duik weer in de herfst, dat is mijn heerlijkheid. Het is niet triest of weemoedig, maar ik geniet van het schrale zonnetje en van de schrale wind, die de bladeren doet ritselen en ruisen, mijn stemming kan niet meer vergruizen.…

(herfstsignaal) laatst las ik ergens dat herfst 't meest geliefde seizoen is voor de poëzie dit jaargetij leent zich bij uitstek voor melancholie als een bron voor weemoedig vruchtgebruik herfst tergt gevoelens zoals het vallend blad de tijd zal arceren en dichters aanzet tot verzen van verval…

Herfst brengt soms wel zonlicht, maar gefilterd vaak door tranen; de kerkhofgang duurt toch zo lang en doet de weemoed groeien waar alle andere bloemen nu vergaan.…

1] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, zonder verlangen's zucht spiegelt het, diepe stroom. 2] Blauw vlamt de lucht, groen bloeit veld en boom, diep van verlangen zucht spiegelend wit de stroom. --------------------------- uit: Verzen (1928)…

en met een zucht, gezocht naar 't blauwe rood ik stikte haast in al dat grijs geweld was door mijn angst voor liefde reeds gedood als jij niet zocht, niet tijdig had verteld van niet veel minder dan geluk voor mij je weet niet half hoe reuzetrots ik was dat jij mij hoger achtte (zelfs de zon voorbij) die trouwens mooi stond bij jouw blauwe…

Soms een strak blauwe dan weer donkere wolken Hollandse luchten…

ze raapt het op en droogt het in een boek ruikt natte rozenbottels wrijft ze langs haar broek weemoedig weet ze niet waar dit gevoel vandaan komt het jaargetij verspert het pad met weefsels ze rilt en trekt haar rits iets verder op…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht.…