Alle inzendingen over bosranden

krijtwitte strepen vervagend in de lucht hoge sluiers van condens zoeken zonlicht maar worden verdreven door hun eigen fragiliteit verwaaid in de hemelwinden. De zwarte V-vorm van een vogel zweeft hoog, draaiend, gelijk Icarus naar de zon M’n ademdamp drijft zachtjes omhoog langs de boomstam in mijn leunende rug tussen de kalende goudbebladerde…

De slaap is als een donker woud die vele geheimzinnigheden in zich herbergt Aan de rand lijkt het duister en onbegaanbaar maar mysterieuze verhalen en kleurrijke diersoorten wachten geduldig om ontdekt te worden Verwelkomt door een donzig pad treedt men een sluimertoestand binnen De nevel trekt op onthult daarmee oeroude raadsels van…

waarachtig, wat speelt zich hier af op de plek waar ik begin mijzelf aan te vangen met natuurlijke overgangen tussen licht en donker flagrant blijven liggen tweezijdig ontwaken of slapen vergeefs de dag verdrijven die grenst aan vlees noch vis als voorwoord om nog wat langer in bed te blijven alvorens mijn weg te bestraten…

mistige bosrand een forse kapstok duikt op - een lage oerkreet…

In de nazomer lokt de bosrand met het zoet van wilde bramen…

Een boerderij hurkt aan de bosrand; traag klapwiekt een vogel voorbij.…

God wil bekoren behangt bosrand met wit kant gevormd uit sleedoorn…

lente schildert licht bomen omwolkt zij met kleur sleedoorn siert bosrand paardenbloemen glanzen geel watervogels snateren…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

Mijn perspectief tussen het roestblad is een droomhuis aan de bosrand onderweg opgeraapt in de herfst Rijke kleuren in de zon strelen de houten huidschilfers van moeder aarde en ik wandel voorbij even hier te gast…

Voor sommigen moet het in het grasland gebeuren Voor een anderen is een bosrand vacant Tussen sprinkhanen opwarmen in het mulle zand Zo kun je veel aan roofvliegen aflezen Hun onderscheidend vermogen amper geprezen De natuur van boventalligheid verlost Zelfs vanaf je schouder wordt er soms gepost…

Stil graast de rikke; bij de bosrand beweegt iets. Schuwt haar jong het veld? Onverwoestbaar leeft de beuk voort, met doorkliefde stam... Het bos geurt fijntjes; veelstemmig gezoem klinkt op: paardenvijgenlied!…

Langs bosranden brandt traag het najaarsvuur bladeren nog kleurrijk op weg naar verdorring geven de wind een spectaculair slotfestijn. Dan moe gevlinderd vallen zij neer dag na dag, uur na uur.…

Nu kruipt mist tussen de kalende bomen aan de bosrand en van verre klinkt het roepen van een bronstig hert.…

Een haasje huppelt vrolijk door het gras en aan de bosrand staat een roedel herten. Wat nadert daar opzichtig in de verte? Een schertsfiguur die ooit gevaarlijk was. De jagers dragen felgekleurde hesjes, de haasjes krijgen kogelvrije vestjes.…

Aan de bosrand op een bank - vol ingekerfde harten, pijlen, initialen en de woorden Rietje is een hoer, bij haar kun je ‘het’ gratis halen - rust een oude vrijster uit en zucht als zij de teksten ziet: “Och lieve hemel, was mijn naam maar Riet!”…

laten we naar het buitenste van ons binnenland gaan op zoek naar dauwtrap over velden en wegen naar de diepste stilte achter de bosrand tussen roerloze bomen op jacht naar onze dromen hoewel een doorzon niet als droomlicht schijnt te bestaan…

Het licht zoomt langs de bosrand. Bekend terrein, ik twijfel niet. Toch weet ik niet waar ik ben aanbeland. Is het pas werkelijk als het voor het oog geschiedt?…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

En laat ons binnen een jaar of dertig nog eens op deze zelfde plek komen staan en nog eens kijken naar diezelfde bosrand en nog eens zoeken naar elkaars even koude hand en denken: ja --------------------------- uit: 'Van aarde', 1999.…

geurende warmte van gewas en aarde boterbloemen stralen onder de zon gras in alle tinten groen deint teder en glanzend in de wind een veldboeket in groen en geel rood en wit de bodem van een blauwe koepel eindig door blauwgroene bosranden meer is er niet en het is genoeg…

Er staan mooie pieken op, een klein kruisje markeert: "hier staan wij, tegen de bosrand" het stempel dateert uit 1994 en ze hadden goed weer, op wat spatjes na, maar dat was maar een enkele keer.…

Tussen de lage nevels van de vroege morgen Voorbij de weidehagen waar de dauw het gras kust Zoek ik aan de bosrand de vogel van onrust Hij wacht op het zonlicht Lacht als het daar is de schaduwen weg achter beuk en hazelaar En dan roffelt het door het woud De specht bekvecht met het hout…

Paddestoelen kleuren vlammend rood ondergrondse raadselen aan bosrand,waterkant.…

Licht vriezend weer Zonlicht intrigeert Dampende loofbossen Dunne takjes die wit uitdossen In de bosrand Aan de schaduwkant Daar zie je iets bijzonders verschijnen Wat ook plotseling zo kan verdwijnen Natuurfenomeen in het winters halfjaar De vorming van ijshaar Water dat uit het kernhout werd geperst De vorstige lucht doet de rest…

leeuweriken stijgen jubelend in de stralend blauwe koepel jij bent hier in het suizen van de wind in teer ontloken groen van verre bosranden ik voel je levensstroom in machtige eiken het gezang van vroege vogels en golvende bloemenweiden de warme aarde is je schoot al mijn vezels zijn doortrokken van jou mijn lentegodin…

wij naderden lieten glinsteringen los vonkten in het donker dauwden in ochtendschemering de wei langs bosrand met zonnesluiers kozen wilde bloemenkleuren lopend in het lang warm gras zaten avonds uit te rusten op het strandje bij de plas een rode zon in langzaam ondergaan haar vonkenregen moedigde ons aan…

heb het bos ontsloten bomen en struiken zichtbaar gemaakt het wild heeft een bosrand de vennen verwaterd pas later plag ik de hei kan ik jou blij ontvangen weet jouw verlangen als koningin van het woud een landhuis van hout dit beschermd gezicht wil ik jou gaarne geven om er samen voor altijd te leven…

traag rolt de mystiek van een verre hoorn door de melkige nevel bomen met hun kanten takken zweven boven het witte niets tegen vervagende bosranden oergeluid tot de onzichtbare einder de weemoedige roep van bezinning op deze verre heide herinneringen aan een ver verleden gedachten komen tot rust in de intimiteit van de sluimerende…

Rond middernacht liep ik wat verloren tot aan de bosrand. Plots lichtten vuurvliegjes flonkerend op en kwam het firmament omlaag. -------------------------- uit: 'Verzoenen', 2014.…