Alle inzendingen over boterzachte wind

zie je het pluisje zij komt los van de oever het is alsof daar de wereld voor haar begint pluisje, hoor je de karekiet ritselen in het oude riet hoor je het schrijvertje dat kriskas beweegt op het watervlak ach pluisje, luister naar de lente en hoe ze neuriet in de kraag van de trage lelie ontwaak pluisje en voel geef wat diep…

oktober eindigt door een boterzachte herfst wordt bladgoud gestrooid…

Ik dacht: Hoezo, boterzacht? Moet u eens proberen Boter te versmeren, Die in de vriezer heeft overnacht. Dan eet je geheid Een (boter)ham met tevredenheid.…

De avondschemering is gevallen de lucht zo boterzacht in de schaduw van de wind zet ik me op het oude bankje overdenk of ik de dag zinvol heb doorgebracht er mag geen dag voorbij gaan waar ik met spijt op terug moet kijken want dan zal blijken dat ik iemand heb tekort gedaan met een bezoekje een vriendelijk woord of handgebaar maar…

kameraadschap speelt ouwe-jongens-krentenbrood woorden in de mond onderonsjes kruimelen hun boterzachte gevoel…

wordt tot achter De zichtbare horizon, Resultaat van vijlen en raspen En van het laatste schuren Dat mijn handtekening zet In dit stuk boterzachte steen Gewonnen in een Limburgse mergelgrot…

De boterzachte romigheid er rond mijn vrouwelijkheid. Voor jou om te ontdekken, te savoureren. Knijp in m'n vel, voel of ik receptief ben, lepel al mijn heerlijkheid eruit. De pit, die mag je niet hebben, die blijft bij mij. Maar je zal zien door de eerbied voor mijn kern, groeit de boterzachte romigheid er honderdvoudig terug bij.…

hoe erotisch de blanke korst van brie tongstrelend het fluwelen laagje gekmakend zijn boterzachte room... mijn god heb ik weer gezondigd Lejo van Kuijeren…

nog niet kunnen zien - Geduld, eeuwig geduld heb ik Tot jij af bent, altaar Van Limburgs mergel Naar Italiaans model En dan een etmaal lang Ondergedompeld in veertig liter water Waardoor jouw boterzachte buitenkant Verandert in een betonharde deklaag Die storm en vorst Voorzeker kan doorstaan…

Boterzachte wangetjes brutale handjes priemende oogjes parelwitte tandjes Zijdezachte haartjes spartelende voetjes volle rode lipjes piepkleine sproetjes Kin met een kuiltje neusje in de kou mijn prachtige kind ik hou van jou...…

als dan jouw vingers boterzacht sluipen kruipend hun weg vervolgen, stil jouw stem, het zwijgen klinkt als een bekentenis ik knik en achtervolg de blik uit jou, jouw ogen pogen tot het niets, zeggende dat zwijgen toe stemt ach ik lach en laat jouw vingers grijpen…

Donkere wolken in de Balkannacht Boven op de grote Zwarte Berg Speelt Sinaasappel met een voetbaldwerg Het veld is hard, de focus boterzacht De smaak van sinas wil niet overtuigen En citrus valt, loodzwaar en zonder kracht Voortijdig door de mand; wie 't laatste lacht Kan dinsdag na het eindsignaal pas juichen…

vraag me hoe zacht een beeld wel niet kan zijn ooit voelde ik er aan één een bars kijkende koter gemaakt van speksteen geloof me als pure roomboter het smolt en ik smolt mee…

boterzacht ontgelden en proefde ik jouw vurig bloed die godvergeten judaskus! heeft mij nachtenlang doen kwellen…

haar tieten zijn weldadig prijzenwaardig een melkfabriek goed uitgemolken boterzachte wolken romig vol tepelkloven om te prijzen en te loven tot dat uierziek het verleert dat dit alles 't kalf ontbeert gezond voor 't op groeiend kind de koe tot vleesberg wordt bemind ___________________________________ de boer valt in de prijzen wanneer…

Zij bestaat op gratie van... Mysterieus met elkaar fluisterende populieren. Van de dansende donshaartjes op haar mooie benen in het zand... Van een vluchtende stern boven woelige wateren onder jagende wolken, slechts kort gevangen in een schijnwerper van de zon. Een exotische, warme merengue bracht zij aan een hongerig extatisch gehoor. Als…

Ik houd van het wilde gewentel der zee; Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee: De kiel is met wakkere zeelui bemand - En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land. Ik houd van het dreunend gedaver der zee; De zee zingt van strijd en mijn hart dat zingt mee: Zij dondert haar loeiend hoera naar het strand - En 'k droom…

Nu nog ben jij boterzacht en smeltend in mijn handen de geur van vroege poldertochten draag jij in het haar En toch zoals de lotus ademt, stremt de tijd jouw jeugd en betaalt herinneringen met momenten die voor altijd verloren blijken te zijn Maar mijn lief, ons sterven zal gepaard gaan met een lach en de wetenschap dat de dood ons niet…

het kleurige van de zomer de boterzachte bloemen een nesteling in het groen het onverwachtse gekwinkeleer in het riet van een karekiet ons schommelbootje jouw armen, de delende rust hoe je mij kust de saprijpe belofte van opgezwollen bramen langs een weiderand de tekening van de regenboog na het verkwikkende buitje haar aanraking…

Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt erbij als hoorde ze muziek. Rust maakt geen haast, geeft enkel wat zij neemt. Waar heeft ze dit geleerd, zo stil haar lijf alleen te laten op een bed? Een wimper trilt, een hart tikt in haar slaap.…

De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen Hoewel mijn mond erover zwijgt de opgewektheid is gelogen erachter schuilt de bitterheid. Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…

Héél véél kon ik alleen geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht, dat ik alles kon (dus niemand nodig had) bleek dat ik mij vergiste, want-weet je wat ik niet kon? mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en…

Tegen de angst. Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang. Kunst zet het leven naar zijn hand, brengt het terug tot dunne lijnen die zich, tegen…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats. Totdat hij, dwalend langs de schappen zich met zijn…

Hazenschedel. Zonder oren. Tot het bot teruggebrachte waakzaamheid. Onvindbaar verstopt aan een slootkant. Herinneringetje van zilver. Kristallen druppel hemel. Logeerliefde. In het zwembad van mijn pink gegleden. Eeuwen ongezien onder het tuinpad: munr.Zeelandia. 1872. Luctorleeuw. Verloren bij een weddenschap. Lorgnet. Messing. ovale…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

Hij groet zijn hand: klein glas. De trage kamer groet hij, het vertrek van zitkuil, eethoek, suite, tot hij ze niet meer ziet. Hij sluit de ogen, wacht. Hij groet de zachte nacht, die langzaam, langzaam, hem de laatste tonen van gedachten horen doet. De leegte groet hij, toevluchtsoord. De oude kat, de zwarte, streelt zich met de hand…

Ik zie haar nog zitten: een simpele bank met een simpele vrouw met twee simpele handen omhoog naar de lucht, voor het rood van de tuin in de zon, als een meisje zo rank, als een kind zo verwachtingsvol, ondanks haar jaren. Ze neuriede zacht en ze lachte daarbij in geboeide vervoering. Ze keek niet naar mij, ze keek naar haar handen. Die maakten…

Hier is het morgen. We schrijven een datum, kijken het raam uit, smeren een snee brood en vrezen het ergste zonder dat het ons bedreigt. Een ochtend aan de rand van een gelaten stadje op de oever van stromend water. Een kerkklok, een scheepshoorn: het is tijd. Altijd. Dit roepen beweegt ons, drijft ons onstuitbaar voort, hoe stil het grijze licht…

Nooit een orka gezien in de dorpsvaart, nooit een zebra in een weiland ontmoet, geen kokospalm in de boomgaard, maar wereld was er in overvloed. Boer Bethlehem had een Duitse herder, in de stal stond een Belgisch paard. Het Guinese biggetje zonder staart woonde op Elba, een steenworp verder, waar een meisje Engelse ziekte had. Haar grootmoeder…