Alle inzendingen over broze

Wijd als vleugels spreidt het licht zich vanuit een stille kern De ogen spreken diep en barmhartig Parmantig klopt het hart op de poort van het verlangen De droom is een hemeltuin waarin gedachten fladderen als dartele vlinders En ranke vingers op de tast beroeren wat ontvankelijk maakt Wat steels elkaars blikken proeft - zoete…

Broze tederheid in de lentewind wiegen de vroege bloesems…

Tedere lichtstraal doorschijnt het broze vaatwerk dat mijn lichaam vormt.…

tussen jou en mij weven we broze bitterzoete draden een onzichtbaar onverbrekelijk web onze vingers glijden over de vage contouren van twee kinderen zo lang geleden een jongen en een meisje onze handen reiken naar elkaar in de broze bitterzoete draden resoneert de melancholie…

Een broze schil van steen, aarde, en wateren rond vuur gegoten.…

De beslagen lens legt jouw broze schoonheid vast in de warme kas…

zal ik de leegte voor je vangen het zonlicht voor je vinden het broze voor je bewaren en dan zullen we dan samenvallen?…

met haar kleine broze hand in de mijne keek ik haar aan een laatste blik ik las de wereld in haar ogen…

in zijn eenzaamheid voelt hij zich slechts gebonden door andermans schijn zie verstarring posteren in broze onwetendheid…

broze tijdgeesten zwevend in hun stralenkrans brengen ze liefde op de drempels van oudjaar hopen mensen op vrede…

in zichzelf gekeerd zoekt hij op broze dagen naar cantharellen schuilend in tere dromen loop ik aan mijn vaders hand…

wat kan ik nu nog vragen van dit broze lichaam dat me te vaak verlaat en dat lief en langzaam tot op de laatste draad wel lijkt afgedragen?…

zwijgende kraaien in broze stilte winters land in roerloze beelden dag en leven schijnbaar bevroren…

Duizend kaarsen brand hij de vele vlammen gloeien in woorden over mijn huid traag als de nacht fluistert zijn adem langs mijn lippen breekbaar als eerste sneeuw smelt ik in het licht dat uit zijn ogen schijnt…

ik bouw een brug over een vluchtig dal ondersteund door broos gesteente een verbinding scheppend tussen deze en gene wal mistig is nog de overzijde schoorvoetend ga ik vooruit niet wetend wat te verwachten: een menselijk beleg, uitstekende handen of donkere krachten aarzelend is mijn tred heeft het zin die weg te gaan…

ik droomde van een vrouw uit zachte voile op een wijze die haar lijf en haar verleden vlam deed vatten maar de broze wijsheid van mijn lichaam liet haar leven met een hunker in contrast liefdevol sloot ik de ramen deed stil haar kleren uit en legde haar zonder gedachten op haar zij, te slapen voor de nachten zonder weelderigheid…

Groetings aan schoonheid broze momenten van vreugd, ontvreemd aan de dood.…

Waar wanhoop een ladder richting hemel vormt en het hoofd met het hart een strelende vinger met een stekende dolk verward, geeft een broze engel zijn bekentenis: "Kwaad wordt kracht, toorn wordt licht en in de nacht verbindt hij zich met zijn geliefde..."…

De zon bebroedt de klei en aarde, stileert de broze schaal van eigenwaarde, op haar wolk speelt een ongedwongen kind, wordt geraakt door het gevederd licht, als duizend lampionnen in het duister.…

Haar lichaam lijkt van porselein Haar ziel van breekbaar bergkristal Ze haalt herinnering van stal Wat was ze toen nog jong en klein Wat was het leven speels en fijn Hoe enthousiast steekt ze van wal Haar lichaam lijkt van porselein Haar ziel van breekbaar bergkristal Een afscheid ooit zal moeilijk zijn Haar ogen glanzen, het heelal Bedenkt…

Teer paars bloeit tierig rondom de dode boom, die stevig rechtop staat.…

sterkere klanktinten ademen de gaten in de mouwen van zijn fladderende oude jas als de vleugels van een gehavende vlinder zijn zon rouwt in het zwart hij gebaart naar een bloeddoorlopen maan gevallen sterren vindt hij op de straat losgezongen van andermans ogen voetsporen en boeken huist hij in zijn kleine eigen broze…

iemand trok een streep in het zand en maakte iedereen wijs dat het een grens was iemand oefende het woord liefde en zette deuren open iemand zonderde zich af onder dekens van zielenpijn iemand voer een vloot vol verlangen maar meerde nooit meer aan iemand was gevleugeld en had handen gevuld met licht iemand wist van de broosheid…

Ach aarde wat ben je mooi. Jij voedster, jij gastvrouw ligt aan onze voeten. Eens geschapen, nu gelouterd. Eeuwen, eeuwen, eeuwenlang wordt jij al geslagen, getart, verwond. Maar ... Broos is de boosheid Keihard is de ontkenning van de pijn die wij als gasten keer op keer veroorzaken. Houden wij genoeg van jou? Of alleen van onszelf, van…

De weidse stilte delen wij in kleine stukjes stilte boven de weilanden en in de broze stad overal gedeelde stilte.…

Zo jong Je broze afscheid Een witte vlek Op de keukentafel Zo jong De omhelzing Van je dierbaren Niet gevoeld Zo jong Een dans macabre Op de thermiek Van spijt…

De dood is geen vriend van het leven het leven niet dat van de dood maar ze zijn wel zielsverwanten Ze neemt, ze geeft, ze relateren in een blijvende broze verbondenheid in een zogenaamd verstandshuwelijk…

Obscure selecties van pure projecties: reflecties, figuren, connecties, structuren, Daartussen: de rozen die razen in broze extase van kussen. ------------------- uit: 'Rebis' 1989.…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

haar broze bloei een waar bekoren heeft zich als bezielde verwarring neer getracht tot droom om volgend voorjaar glorend van beleven haar plaats in de wereld terug in te nemen…