Alle inzendingen over daarbuiten

Daarbuiten schijnt het felle zonlicht, naar buiten, daar wil ik heen, hier binnen zitten de ramen dicht, en hier binnen ben ik alleen. Daarbuiten fluiten mensen, en lopen vrolijk heen en weer, hierbinnen zijn volop wensen, maar dan ook niet veel meer.…

oogkassen zonder weten wachten op de zon die hen drogen zal een leger dat blindstaart door het venster naar het licht Poreuze koppen in klei en atelier gevangen strijdwagen paard noch wapen zullen keizers tombe bewaken Gebeeldhouwd leger gekneed door ambachtelijke handen een verlangend reiken naar de oogopslag van de wereld daarbuiten…

(daarbuiten loopt, daarbuiten loopt, wat al je smachten heeft gehoopt de vrede voor je zinnen....) Slaap kindje, kindje slaap, waarom wist je te minnen? Slaap kindje, slaap, zij loopt op witte voetjes heel ver, onhoorbaar zoetjes .... (daarbuiten loopt, daarbuiten loopt wat je verwacht hebt en gehoopt en nimmer meer treedt binnen....)…

In lichte mate van dronkenschap beschreven hoe je was, in het weekend alcohol, maar daarbuiten niets Je moest worden wie je was, goddelijk in potentie en daarbuiten eigenlijk niks het zelf terugbrengen tot een gezamenlijk zijn van waar we elk individu konden verklaren na het werpen van de eerste steen over de Rubicon vervolgens runderen…

Daarbuiten was herfst een mengsel van kruiden iets van rozijnen een rode wijn het kon onmogelijk een geur van nog zomer zijn…

(tanka) aaneengesloten verlaten lege coupés een eindstation daarbuiten beeft in stilte hun koude verslagenheid…

In het hemelse concert, Als de vogeltjes daarbuiten Aanstonds, toen ik wakker werd. ----------------------------------- uit: Laatste verzen (1923)…

doet   ze voelt zich onbehaaglijk met die herkenbare kracht daarbuiten en kijkt argwanend toe door haar hopelijk stormbestendige ruiten  …

hier binnen ben ik, daarbuiten ben jij. Ik zit vast en jij bent vrij.…

al wat daarbuiten ligt heeft voor mij afgedaan; wat rest mij nog, dan ‘Krieg und Frieden’ lezend, tot mijn verwoeste dromen in te gaan?…

Mijn ogen zijn omfloersde tamboerijnen al roert de hand daarbuiten luide de huid hun klank in zich gekeerd blijft dof Mijn ogen zijn omfloersde tamboerijnen maar heb daarmee geen medelijden…

Ben verdwaald In dit donkere Pakhuis met Onbekende uitgangen Die voor mij Althans niet Zichtbaar zijn Voel me niet Op mijn gemak hier, Voel me reddeloos Verloren, wil er uit Maar weet bij voorbaat Dat ik me daarbuiten Nog erger voel…

Opgesloten tussen metershoge muren Bang voor wat daarbuiten is Eindeloos piekeren en zich afvragen wat ze op de aardbol doet Verder bouwen aan die muren Steen na steen tot ze naar adem snakken moet…

hier ben ik dan tussen lotgenoten in een gesloten binnenring van daarbuiten mist nu woordelijk herinnering soms daagt het even maar geen ontstijgt ons bakervlak niemand weet noch zegt hoe het anders kan…

daarbuiten kijk ik de volle maan een en al onrust al die betekenissen van dromen en al dat rondwaren van onze voorouders die voortekenen in ruisende bomen in verte en ver verleden maar ook nu schreeuw schreeuw naar een wilde hemel…

Dat polderplasgedoe loopt uit de hand Door actiedruk van minder helderzienden Ons land blijkt ongeschikt voor wilde beesten Al lopen er daarbuiten nog de meesten…

Wolken worden opgejaagd alles wat beweegt wordt geplaagd bomen kreunen struiken steunen de storm schreeuwt zijn agressie uit en overstemt het zuchtende geluid van alles wat weerloos is De storm gaat door met zijn getier zwiept alles heen en weer met een duivels plezier het is één en al onrust daarbuiten De storm beukt tegen…

ik zou die avondlijke merel in mijn tuin op een tak in een gedicht willen zetten, maar waarom zou ik, hij zit per slot van rekening daar waar hij zitten moet: in een gedicht daarbuiten. --------------------------------- uit: Gedichten 1958-1978, 1978. Yardbird - o.a. erfvogel…

onder een luifel van bamboebladeren rekt de tijd zich uit als elastiek vanuit het schemerduister vindt zij het bleke licht daarbuiten ze gist naar diffuse geuren in de koele ochtendlucht een mens verzamelt verhalen de arend tekent cirkels in de lucht…

de slaap die zich vannacht iets van mij aantrok liet me vallen. of een ander me nog oppikt wat je niet zien kunt in een donkere kamer, wie je niet ziet ergens meet cirkels eens maar nooit is nu, het vergelijkt weer het ruisen in de bloedbaan met het ruisen daarbuiten -------------------------------- uit: 'Zuurstofschuld', 2008.…

de kunst draagt stut gipst bouwt boetseert ver daarbuiten een andere tijd ze kerft tekens in het landschap buiten haar oevers stelt ze leken op de proef kunsten ploeteren en politoeren de verbeelding van de de zin van een terpentijn bestaan…

Daar in de stilte, mag je eindelijk zijn, zoals je graag, daarbuiten ook zou willen zijn.…

nog zijn mijn vleugels wit na negen maanden vouwen spreid ik ze vol vertrouwen de nieuwe wereld zal ze kleuren in mijn eerste lente ontdek ik alle geuren laat mij fladderen geef wat ruimte jullie zijn de mooiste bloemen die ik zie daarbuiten…

uit het duister willen tillen tot het licht je aanraken kan het stil wordt in huis in het oude trappenhuis uit het duister tillen tot de vlammende zon daarbuiten de rietkraag aan de overkant in lichterlaaie zet ik zou je uit het duister willen tillen tot het donker wordt en ik de laatste de blinden sluit…

Geschiedenis herhaalt zich ook binnen een mensenleven En, net als daarbuiten wanneer leren we ervan?…

Daarbuiten: het zachte tikken van een verlaten wandelstok. In deze stille en eenzame nacht zonder de haast van het licht houden de wind en de bomen als tijdloze vrienden voor al die slapelozen, fluisterend de wacht.…

zij schreven in onschuld hun namen op ijs van de ramen keken door mist die bomen berijpte met ijzige hand voelden de kou in het sombere grijs van daarbuiten moment van besef zonder een woord werd het feest voorgezet hun wereld was fijn maar werd te klein om het groot te negeren…

vergleden avondlicht verzonken water van veel later mijn ver gezicht tot de ochtendkilte bevend morgengloed die rillen doet in dagende stilte alleen bij schemer zie ik nog minder maar beter van toen en toch ik wil deuren sluiten en het grendelen van geluiden met geurende rozentuilen van daarbuiten…

zo zoekt het hart zich een huis treft in alle kamers witte muren tikken van verwarmingsbuizen in ons is alles besloten daarbuiten sluimert eenzaamheid storm, wind en regen men gaat weg om terug te komen verliest om vrij te zijn verdwaald te raken handjes geplakt aan vogellijm…

span draden van normen en waarden als een heilzaam web de tien geboden en hun exegese zijn altijd een vangnet gebleven fijnmazig rond het lichtend middelpunt daarbuiten wordt ruimte gegund laat ook de draad eens vieren hang het niet in alle kieren geef een frisse wind de kans…