Alle inzendingen over de grote zoektocht

zoektocht…

Zij liet mij Uit alle hoeken Van de kamer Zichzelf zien Lichtte op Met figuur Gezicht en Voorkomen In complimenten Aan de genen Van haar ouders Het reproductieve Gen lijkt in haar Vingers te hebben Gezeten of zouden Resultaten de Fundamenten Kunnen zijn voor De grote zoektocht Naar zichzelf Die blijkbaar nog Niet is afgerond…

Maar ik ken je wel Ik weet dat je heel mooi bent Van binnen en van buiten Ik weet dat je sprankelende ogen hebt Met een blik die mij doet wankelen Ik weet dat je een ontzettend mooi gezicht hebt Mijn studietijd bleek een grote zoektocht Enkele malen leek je dichtbij Tweemaal dacht ik je al gevonden te hebben Maar ik ken je wel Ik weet…

hij is de zeenomade die zeilt naar de maan voorbij de ijsgrens over de randen van de wereld hij reist - de ogen vastgeplakt aan de horizon - in stilgevallen tijd meer en meer de oorsprong naderend als hij doordringt in de desolate leegte hoeveel betekenis kan hij dragen nooit klonk stilte zo luid…

De zoektocht was met moed begonnen Zoektocht in mijn hoofd Ik tastte in het donker af Ik heb me uitgesloofd Ik pakte uit de vage massa hier en daar gedachten Maar als ik in mijn handen keek Vervlogen ze met achten Nu zit ik hier met om mij heen een grote grijze brij Ik weet wel waar ik zoeken moet Maar kan er nu niet bij…

Om in de rivier van stromend water te drijven vanaf de bron tot aan de monding van de zee speurend naar die éne traan verloren in het water en bleef hangen in het wuivend riet nu jaren later te kunnen schrijven van wat geworden is uit de rivier van herinneringen droeve en ook mooie dingen een kalme zee die mij hopelijk nog enkele mooie…

op zoek naar mezelf leer ik voortdurend anderen kennen!…

De zon staat hoog een vlakte strekt zich uit in kilometers niets pijnlijke voeten stappen dapper vooruit in hun zoektocht naar water dieren mekkeren hun monotome geluid en grote bellen rinkelen een kommetje melk haar enige maaltijd die dag toch verschijnt een lach…

In mijn zoektocht tussen dromen en werkelijkheid pluk ik sterren die mijn pad verlichten in het duister raap ik maangedachten en nestel mijn zilveren lijf tussen dons en lakens deze nacht sterf ik mijn duizendste dood voelt mijn ziel niet langer de strijd voorbij eenzaamheid geef ik mij over aan het grote lege niets…

Onrust Een scherpe blik, een grijns Een omarming, een kus Mijn vlees, mijn bloed Mijn onmacht Mijn zoektocht Oneindig groot en zonder grenzen Een zoektocht naar mijzelf Een weg, een pad, een struikelpunt.…

In het begin was daar het grote niets, maar alles heeft een begin, dus ook dat grote niets, was er niet voor niets! In het begin wat niemand zich voorstellen kan, moest er iets ontspruiten, iets minimaals, niet dan, het grote niets verdween en er ontstond iets.…

De lucht neemt de plaats in, het golven waarin alles zijn grens en huid aflegt, en hoe de gedachten door elkander gaan, alle gedachten samen, de grote wijde geest die over de wateren zweeft, maar er is geen water en er is, denkt het, er is niets dat zweeft... Er is de huidloosheid, en wensen dat ik wist.…

In de chaos vond ik rust, de stilte werd bedwongen, Doelvol vooruitkijken, mijn hart bleef onbewogen. Naar de richting stuur ik bij, een kompas naar gevoel, Wetend waarheen, maar de paden bewust vermeden. Ben ik zelfdestructief, of zoek ik slecht een nieuw bestaan?…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

leven te stappen Een pure zelfkastijding Lichaam en ziel uit balans gevoelens zonder kans hart uit borst gescheurd en telkens weer verbeurd Een langzame vernietiging Een pijnlijk traag sterven de ziel vol met kerven niet meer uit te wissen pijn niet meer te missen Een zekere berusting Sterven als rustpunt zonder een lichtpunt zoektocht…

Grootvader rommelde in het ruim naar kisten en ik giste vaag naar diepere betekenissen, want het was alles zo globaal en onbekend als zoektochten soms zijn. Misschien zo droomde ik speuren wij af naar namaals land.…

Op zoek naar iets puurs, iets van zuivere onschuld werp ik mijn dwaallicht over het rotsige landschap van de schaamte in de verste uithoeken en de donkerste spelonken van mijn verscheurde ziel speur ik naar de schone maagd wiens naam ik niet noemen mag omdat, wanneer ik toegeef aan deze diepgewortelde behoefte het te benoemen ik niet alleen mijzelf…

Zoektocht Gedreven door twijfel gaat een mens op zoek doorloopt de schaduw van het verleden een vermoeiende reis door een ongeschreven boek de wortels met voeten getreden kwetsende woorden zorgden voor geestelijke pijn zitten verankerd in je hoofd geven een gevoel onbelangrijk te zijn en dat je niet in jezelf gelooft de strijd is begonnen…

Tot jij daar aan het eind, m'n pad op kwam en zei, loop nu maar mee m'n lief, je zoektocht is voorbij. Liefde was waar ik naar zocht, en wat ik vond bij jou, maar nog zoveel meer daarbij, maakt dat ik van je hou.…

de zoektocht om een simpele blik mijn ogen dwalen zo twee keer per week het hele heelal af tot die eindeloze klik wanneer je gevonden bent doordat IK keek je stoppels vandaag allemaal zichtbaar, die pieterige stipjes kijken niet terug zelfs je mondhoeken lachen alleen naar elkaar, maar voor mij keren ze de rug.…

hoe ik dwaal langs wegen mijn bede klinkt steeds eender doch hoofden schudden slechts en haasten zich van mij vandaan ik kan niet anders, dan bij elke hoeve vragen om uw verschijning en klank van uw naam mijn gang gaat alsmaar verder soms vloekt men woorden die mij nooit zijn geleerd er is een poel, liefste zwart als mijn gedachten…

laag voor laag zoek en graaf ik steeds dieper naar het breekbaar vermoeden van liefde van leven in aardse geborgenheid…

Naar de eerste verdieping van de zevende hemel gaat een lift, gevolgd door een trap die overgaat in een pad bezaaid met ongelijke stenen. Als dat éénmaal is genomen, moeten stijgbeugels, touwen, zuurstof en een warm pak helpen om de steile,…. verraderlijke berg te beklimmen. En op de top blijkt de afstand toch nog groter…

Nooit hebben wij onze geest in kloven van `t sneeuw geworpen kennen dus ook de verrukking van zijn koude niet daarvoor willen wij niet heet genoeg als te lauw ontworpen wij kennen van de geest slechts vonken zien niet het aambeeld dat hij werkelijk is zwijgende blijft onze echte geest in de wreedaardigheid van zijn hamervonken liefde wordt…

ik zoek tastend naar de resten van wat ooit mijn zijn was raap scherven op van gebroken ziel waarin ik tracht mezelf te vinden lijm resten stevig aan elkaar om verloren dingen terug te brengen en mijn beeld in de juiste vorm tot een geheel te kneden van wie ik ooit zal zijn…

mijn kans op jou verkeken Gegarandeerd, dat zou zich wreken - Yvonne, Joke, Pia, Mieke Hoe heette toch maar weer die chique Renate, Isabel, Charlotte Daar waren niet echt van die vlotte - Ik nam ze mee om te ervaren Of zij wellicht de ware waren Constateerde keer op keer Zelden genoeg, ik wilde meer - Meer van wat, waarom en hoe Zo’n zoektocht…

We zijn allemaal reizigers op doorreis en op zoek naar een land waar alleen vrede en liefde heerst Maar is dat land wel te vinden of zoeken we dat land misschien toch bij God?…

Het licht is de kracht waarnaar de bloem bloeit, de vogel vliegt en de mens zoekt.…

Eenzaam verloren verwikkeld in onzekerheid mezelf weer bekoren wordt de hoogste tijd. Waar was ik toen ten tijde van verlaat kan ik het nogmaals overdoen opdat het me beter afgaat? Speuren, zoeken een lange tocht bewandel vele wegen heb ik op de juiste plek gezocht waar kom ik mezelf nu tegen... Naar links of toch maar rechtdoor ga…

Het verlangen zo ontzettend groot, geef ik mezelf niet meer bloot. Wens ik vurig naar zelfvertrouwen, ondertussen steeds meer mijn masker aan het opbouwen. Hopend dat zelfrespect ooit de plaats van onzekerheid in kan nemen, en het einde zal betekenen van alle problemen.…