Alle inzendingen over de kracht van het afscheid

er zou geen weerzien zijn wisten we het niet of deden we alsof de zachtroze appelbloesem altijd in het zonlicht zou baden de kracht van het afscheid wordt onderschat…

er zou geen weerzien zijn wisten we het niet of deden we alsof de zachteoze appelbloesem altijd in het zonlicht zou baden de kracht van het afscheid wordt onderschat eenmaal uitgesproken kun je het nooit meet helemaal terug nemen…

Tedere handen openen gevoelens als zij wandelt zonder schoenen een verlies met gebroken tranen souvenirs om mee te verzoenen Met tedere handen stabiel op aarde lichamelijke krachten verminderen een afscheid in haar woonomgeving emoties in lege handen verkruimelen.…

Alles is bereikbaar, Zelfs het meest onmogelijke Wordt mogelijk, zeggen De heren van de communicatie - Alleen zijzelf Zijn niet bereikbaar, De bedenkers van Dit communicatieve geweld, Ze zorgen er nauwgezet Voor dat ze niet bereikbaar zijn, Dat ze niet onverhoopt Gevonden kunnen worden Door die kneuzen Aan wie zij hun Dure…

Stil zit ik te zijn Zonder zorgen Vertrouw ik in het nu, Te zijn, het beste wat ik ben, Hoef niets te worden Of niets te zijn.…

Zon in de hemel. Schijnt haar stralen op het strand. Schittering op zee.…

Je riep ons bijeen Wetend wat wij nu weten Ondanks je zwakte Gaf je kracht Zonder woorden Neem je afscheid De man met de zeis Lonkend bij de deur In je ogen je verhaal Hunkerend om los te laten Ik lees de pijn Voor ons, niet voor jezelf Dan de zin Gevreesd, altijd te vroeg ‘Wil het bezoek afscheid nemen’ En ditmaal is het afscheid…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Loop door alle kamers, ten afscheid in de tuin. Dan voor het laatst de sleutel, draai hem weemoedig rond in het slot. Hou hem op naar de hemel, en laat vervolgens alles achter mij los.…

Wanneer ik daar door dat laantje loop stil mijmerend over de vergane dag met zachte stap, dat bergje oploop, steeds nader dichterbij... dan denk ik aan jou mijn liefste dier, slapend in het zilte gras, slaap rustig, slaap zacht, onze herinneringen blijven daar waar geen mens weet hoeveel jij voor me was... Hoeven lopen over je vergane…

Goed, dan weet ik dat Jullie zijn met z'n drieën, zie ik Ik wil graag met jullie kennismaken Dit voel ik dus bij het afscheid, Elisabeth Is dit alles? Dat moet ik wel zeker weten Ligt er niet nog meer in een hinderlaag te wachten?…

de zon gaat onder maar weg is ze niet ze blijft ons verwarmen zolang wij met liefde de wereld omarmen laat mij die zon zijn elke dag laat mij je troost zijn ik zend je mijn stralen mijn eeuwige cirkel mijn groet mijn zonneschijn…

Je moet wat praten Ook al weet je Niet wat - Praten over alles, Praten over niks, Zo lang het de tijd Maar verdrijft En ik op tijd aankom…

Het doen alsof zal ik geloven, geloof is een sterke kracht, je bent niet weg maar hier bij mij, zonder afscheid is er geen vaarwel. De herinnering maakt levend, zo heb ik je terug gedacht.…

Dichte mist wijkt liefde creëert zacht pijn neemt afscheid genieten is kracht.…

de zonnebloemen zijn gestorven hun oude goud verkleurt naar grauw en bruin verwerkt mijn wintertuin het huilen van de regen een kleine engel slaapt verkleumd zijn hoofdje leunt tegen zijn arm en warm verlangt zijn hart een moeder in haar laatste uur verschuift haar liefde voor de duur van eeuwig in verbinding nu waait de wind hun stille…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

laat mij laat mij nu maar gaan zoals vol de liefde was was mij het leven goed de overkant wacht mij voor het eeuwig vervolg dat mij herenigen zal met ieder die ik verloor dus dans en zing vooral zwaai mij blijmoedig uit aan de overkant immers komen wij weer bij elkaar laat mij dus laat mij nu maar gaan het is de hoogste tijd…

Al worden er kettingen gelegd tralies gebouwd met sloten van goud Nooit kan de geest worden beperkt Altijd vindt én bereikt een ziel die ander door de kracht van het Zijn…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…

Veel raadsels En geheimenissen Kom ik tegen In mijn leven Weet niet meteen Het hoe en Het waarom Toch weet ik Dat ik alles Wat te duiden valt Niet nauwkeuriger Kan omschrijven Dan met de hulp Van mijn poëzie - Beter, en nauwkeuriger Kan ik het niet zeggen…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

en toch nog nu nu na al die jaren zeewee weer het zilveren zieden van mijn zee!…

hij leek een boom met gespreide takken die je altijd vastgrepen als je dreigde te vallen hij was zo massief een toonbeeld van kracht maar alleen aangewend om geweld af te wenden toch was één schot genoeg om hem te vellen zijn eigen hand tekende zijn afscheid ~~~ in memoriam…

Vandaag is het La forza del destino De kracht van de bestemming van het Lot Dat ons in al die jaren heeft verbonden In wederzijds begrip zonder gebod Of is het ook de kracht van vrouw Fortuna Die als de wisselende stand der maan Ons goed bedeelt na kommer en na kwel Juist door veel tegenslag te incasseren Toont zij ook gene zijde der…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

Je mag niet gaan hoe moet ik verder leven met de gedachte dat je nooit meer terug zal komen? Vergeef mij de fouten die ik maakte omdat ik te emotioneel was om duidelijk te zijn. Vergeef mij de woorden die ik schreef uit machteloosheid en pijn. Ik hou nog steeds van je en de gedachten dansen door mijn hoofd alsof je er nog altijd bent…

Voor Hennie Terwijl wij stukje Bij beetje afscheid Van je nemen, en je Geleidelijk aan in liefde Laten gaan, zie ik buiten De zon traag door de Wolken breken, en de takken Van de voorjaarsstruiken Eindelijk tot leven komen - En zie 'k ze kleur bekennen Voor het nieuwe leven…

Een watersnood nam al mijn manuscripten Mijn klaagwerk droop als kwam het uit de zee Vanochtend wéér, nu door twee koppen thee Die door een beving uit mijn handen glipten De aard van mijn geklaag bleek weer gegrond Voor dichters blijft het lijden in Roermond…