Alle inzendingen over de verte

Het licht in de verte Kleurt door en door rood Door een zon die Doodvermoeid ondergaat ' t Doet mij beseffen Dat ik verder wil Daarheen, waar het licht Oud is, en rood, en warm ' t Hele leven ben ik Al onderweg naar verder Naar de verste verte Tot er opeens geen verte Meer is…

Een huis vol boeken een zeilboot voor de verte woorden zijn hier wind…

Een hek een wolk verte En overal ben jij…

Voor de drempel staart zij wachtend op een wonder uit de verte in de verte komen alle lijnen samen tot een punt als het einde nadert in haar laatste ogenblik zweeft zij langzaam over alle drempels naar het wonder in de verte .…

Hij zag er wild uit zei ik had goede ogen verte in zijn blik hij liep met zachte schreden de zee was hem lief en zand…

Alsof de bomen zich hebben teruggetrokken een soort van zwijgen hangt er mijn buur heeft de dode boom uiteindelijk wat een klaarte wat een verte geveld…

Misschien tast je de verte verder af dan nodig verte en verhemelte zijn op zichzelf genoeg…

Soms zie ik in de verte het geluk dat op mij wacht Het pad er naartoe is nog lang ik had niet anders verwacht Het leven is niet makkelijk Gevuld met harde lessen Het gaat met vallen en opstaan je kunt de boel niet flessen maar zolang ik in de verte dat lichtpuntje blijf zien kan ik niet verdwalen en houd ik moed bovendien Ik wijk niet…

Nauw'lijks waarneembaar De vage contouren In de verte - En toch vertrouwd De toekomstvormen In de verte die Mij in dit lage licht het Vertrouwen geven om door te gaan…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

uit de verte lijken wij te kijken naar wat daarbuiten gaande is oude ruggen tegen de muur smeulende as rouwend vuur het boze oog loert door een gat in het keukenraam van het lege huis het verliest telkenmale van de schitterende lente als iemand de ogen sluit steelt een ander een kus van de dood uit de verte lijken zij te kijken…

Ik houd van de verte, de verte nabij De Hollandse lucht en de zompige klei, ik houd van dit landje Met haar weiden dichtbij Met haar wegen die kruisen Vol files die staan Paden met fietsers, En voetgangers gaan Geduldig het wachten Op een bus iets vertraagd Het weer is weer onderwerp Waarover men klaagt Ik houd van de verte, de verte…

de dag komt in gezongen woorden die een klacht in klank verstoorde met een droef en dralend lied dat men klinkend in de verten ziet…

ben in de verste verte een vreemde toerist en toch…….…

kind de witte verte kun je niet vangen zij is een laatste lange reis ze woont in een verstilde schemerzone ver weg van het onherbergzame heelal zij is het nest waarin je landt met gebroken vleugels waar je eindelijk naar jezelf durft te kijken ze houdt van je zoals je bent de witte verte kind je mag naar haar verlangen…

de verten lonken in fragiele gedachten gevangen dimensies in magisch bewegen een nieuwe blik die stilte roept en vrede schenkt…

Dichte mist als een wollige deken, beschermende bedekking, maar de onbekende verte verschuilt zich, laat zich niet kennen, verborgen, maar toch aanwezig. Als een dreiging, onbestemd, of een onvervulde belofte...…

Daar buldert hij in alle talen en vloekt en raast en tiert van daar, ergens in de verte. Mijn woorden vormen mijn verhalen over dingen, daar en hier. Maar meestal kan ik 't niet zeggen. Dan wordt 't zo stil in mij, diep in mij, net als in de verte.…

Ik kijk en zie jou in de verte In de verte maar nooit dichtbij Ik hoor je heel zacht fluisteren Ik blijf luisteren Zo ver weg van mij Ik ruik je Vredig, zacht en zoet Het ruikt zo goed zoals het is Ik voel je Het raakt me Het maakt me dat ik je mis In de verte zal ik je tegenkomen In mijn dromen waar ik voor je vecht Zo…

Ogen wentelen lichten lichten laaien landen in de verte brandt een vuur mij vlamt een gloed mij en stil trilt het onbekende sterrewachten wachten mij dat ik reize Ik vat nooit de vlam van het vuur in de verte…

Als uit de verte Ken ik jou Een horizon niet Aangeraakt Toch zo bekend Zelfs zonder oogopslag Onzichtbaar Vaak gezien Als uit de verte Zie ik jou Fata morgana Onontdekt Toch zo bekend Zelfs zonder woord Stilzwijgend Veel gezegd.…

in oneindige verte vol pasta en wijn bemin ik zonder einde in het licht van vergeten zielen in het huis van heimwee naar ooit ben ik thuis als ik kijk in de verte in een droom waarin ik jou liefheb en oneindig bemin…

het blauw en wit van het land in de verte beschrijft de eeuwenoude mythes met de kracht van overlevering waarin je wel moet geloven geluk is hier aan boord gaan op weg naar dat betoverende eiland in gindse verte…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…

In de verte Wil ik wonen Achter de horizon Daar waar de Laatste einder is Wil ik mijn gevecht Op leven en dood Voortijdig staken Op het snijvlak Waar zon en maan Elkaar zinvol raken…

vanuit de verte weef ik een verhaal rondom jou een prachtig verhaal een waaier van licht klinkende tedere taal vanuit de verte een baaierd van vlammende bruisende zinnen ik heb alleen je naam nog voorbij de poëzie…

lopen we Samen in de verte weg...…

Elke letter opent de verte. Door op een knop te drukken, Door aan een touw te trekken, Door een handel over te halen. Elke lettergreep opent de verte. Met een donkere zucht uit de diepte, Met een kameraadschappelijke lach van opzij, Met een schrille kreet in de wolken.…

ik heb de verte nooit goed in beeld gehad er was altijd een horizon die leven gaf het stil bewegen voorkwam een verder gaan ik heb ooit op het punt gestaan om alles los te laten zag mezelf slapen tot ik bewoog en wist dat dood geen verte brengt alleen leven ons een echte einder schenkt…

Septemberavond in de verte een geblaf zwavel aan de lucht…