Alle inzendingen over de zee / het land

Getijdig neemt de zee het land ze aarzelt, proeft en strandt dan zwelt ze aan en laat haar golven gaan Ze vult, omhelst en dekt tot alles is verwekt gelouterd en bevrijd van schroeiende gelatenheid Soms mint het water als een beest is het liefdesspel te ruw geweest gehavend, murw gekust het land ligt uitgeblust Getijdig neemt de zee…

Elk ontstaan is op grensvlakken druppels van de ene wereld uitspattend en aanpassend aan de andere toen het water stil werd en koeler ontstond door de inval van licht leven en waar de zee het land kust (dans van eb en vloed, elke golf herhaalde paring) beginnen telkens nieuwe landdieren en ook de terugkeer van land naar zee van lucht naar…

Zand leeft van waaien De bomen tonen van binnen de aarde het groen Aan zee drinkt land los schuim, een witte egel, hunkerend, stekelig.…

de charme van de hagen schudt de wind het geheim der dingen draagt een kind de charme van je armen vloeit in de streling van je hand het geheim van je ogen komt met de zee aan land.…

achter de dijken liggen mensen te slapen in hun warme bed zee omspoelt de oevers het zilte water ademt eeuwig in eb en vloed ginds, ver aan de horizon vervaagt grens tussen zee en land hier blijft ieder waakzaam na de grote stormvloed die mens en dier greep met meedogenloze golven…

hoe het licht de bergen onthulde de leeuwerik het licht zag dagen hoe in krimpende kou de leegte zich verborg de zee het land spleet hoe je reikhalzend haar noch de zon vond blunderend in hoe het was…

Wie is niet liever vrij dan opgesloten, een adelaar ver boven zee en land? Je zet je eerste stappen op het strand en inspireert daarmee je lotgenoten. Hansopjes zijn een fase in de strijd, een stap naar vrijheid en zelfstandigheid.…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

het ziekenhuis verlamd. -------------------------------- uit: 'Zee en land', 1995.…

het ziekenhuis verlamd. --------------------------------- uit: 'Zee en land', 1995.…

Een zwarte sjees met zijn verloren helft Tussen zee en land Grauwe luchten boven 't lege strand De vriend had hem meegenomen naar dit stille oord Zij spraken met elkaar geen woord Hij keek de zee strak in 't gezicht Geen eb en geen vloed Eindelijk was hij thuis, voorgoed !…

Het laatste uur in het gezelschap van de zon, de Ierse Zee, de golven de wind, de klapperende zeilen na verandering van koers Achterover leunde jij gleed zijdelings weg Het lichaam koos het moment om weg te gaan en jij verdween in het schreeuwen van de meeuwen boven de zee, het land de stad en Amsterdam…

en land uit “De Zee en Ommelanden” (tweede reeks)…

Schimmige nevel boven zand dempt het geluid van verheven gangen op het door mens verlaten strand stilt mijn drang naar ongeremd verlangen Op de grens van zee en land glanzende manen als met parels behangen vloeit schuim als grof geweven kant word ik door rijkdom bevangen…

zijn de roots van onze generaties kwijt in het verdronken land dat nederig erkent de lat heeft nu te hoog gelegen als de zee het land herneemt…

's Avonds zijn de duinen vlak en drassig watergrauw struiken worden donker zwemen rood en blauw Alles verliest vastheid land lijkt zee en zee op land in ijle golven schemerlicht stolt water tot tinten zand Wolken lijken een massief en bergen zonder maan een nachtzwarte hemel waaraan geen sterren staan Ideeën zijn levensecht vormen…

heb de mooiste momenten verzameld uit de kunstschatten der natuur een onweersslag wat schuimende golven door zee aan land gebracht regensluiers en het vallen van de eerste sneeuw zonsondergangen met verdwaalde meeuw wilde ze delen met een groter publiek maar in poseren ontviel steeds de ziel ik had het decor van bewegen vergeten…

Hoe hoger je vliegt des te harder je valt zei de spreeuw tegen de merel die net het avondlied had gezongen heb ik de zee het land zien veroveren en het land opnieuw de zee zei de merel tegen een meeuw die over de oude stad vloog, wat ga jij vanavond eten?…

Golven met schuimkoppen op de toppen rollen speels het strand op en leggen een schelpentapijt in een kleurig patroon op het zand Dan jaagd de wind de golven op en het donderend geraas van het aanstormende water doorbreekt de sirene stilte Dreigend verovert de zee het land met een niets ontziende kracht neemt de zee als overwinnaar vele…

Golven met schuimkoppen op de top rollen speels het strand op en leggen een schelpentapijt in een kleurig patroon op het zand Dan jaagt de wind de golven op en het donderend geraas van het aanstormend water doorbreekt de serene stilte Dreigend verovert de zee het land met een nietsontziende kracht neemt de zee als overwinnaar vele trofeeën…

naar land jou mijn kasteel doet bouwen...…

zij vertelt mij alle dagen in jubelen en klagen haar wederwaardigheden wij delen het verleden altijd op pad naar iedere uithoek of hooggelegen oord overal wordt zij gehoord stuwt met vaste hand haar bagage vliegensvlug over zee en land barrières kent zij niet geniet soms even in de luwte van mijn tuin dwarrelt wat met bladeren ritselt…

zee geen land zo mooi – te leven met de zeilen die haar trots laveert heb ik voor eeuwig het Wad op mijn huid getatoeëerd…

Het blauw is bijna inktzwart wanneer hij na iets meer dan een halve eeuw vaderloos schrijft over zee en land met een woelige krul legt aard waardevol neer naast een prent tijdloos waar ontstaan verdwijnt opgeborgen in een kast ontbreekt het laatste stukje vergeeld zoeken twee handen moedig verbonden door zijn de vergeten grens…

laat me nooit alleen gaan slapen, liefste verdwalen in die duist're spelonk: eeuwenoud het veenbos ver onder het moeras waar beenderen rusten van hen die verdronken roestvrij een dolend zwaard maar nu heerst de ebstroom volle maan trekt zee van land..…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

antwoorden in feite zijn er meer doornen dan rozen in feite zijn er meer mieren dan hopen en in feite is er meer verbijstering dan geloof in feite heeft een aap meer haren dan tanden in feite heeft een mens meer vingers dan handen in feite zijn er meer spijkers dan hamers en in feite zijn er meer slachtoffers dan daders in feite is er meer zee…

zeeën vol kleuren verwateren langzaam aan blote voeten waar vroeger geuren golfden kabbelen nu vruchten in beginsel ooit zwermde wind zacht zoemende bijen langs iedere weide waar licht voor snelle groei heeft gestaan zet warmte de oogst dik aan zon zee en land volgen zonder ingreep van mensen nog steeds zijn scheppende hand…

En land, verlichten de last Ik ga met de stroming mee…

Een vlucht metalen meeuwen komt vanaf de zee naar land zwevend boven kilometers strand bewaken zij de mensen daar beneden. Want vol haat en wraakzucht bulderen de megaleeuwen de kamelen van hun stuk dictatuur geeft laatste stuipen wanneer komt toch dat geluk?…