Alle inzendingen over de zee bracht rijkdo

De zee bracht voedsel ze bracht voortuitgang en ze gaf rijkdom tot die zwarte dag aanbrak de eens zo trouwe vriend heeft ze verraden moet je altijd op je hoede zijn?…

Het geluk bracht mij naar de zee. Het bracht met het zout van de golven ook het zoet met zich mee. Ik hoorde reeds van verre het minnelijk gezang van die vrouw vis uit de zee. Zij dreef op onstuimige golven en nam mij op haar staart mee. Het geluk bracht mij naar de zee.…

Het geluk bracht mij naar de zee. Het bracht met het zout van de golven ook het zoet met zich mee. Ik hoorde reeds van verre het minnelijke gezang van die vrouw vis uit de zee. Zij dreef op onstuimige golven en nam mij op haar staart mee. Het geluk bracht mij naar de zee.…

ieder uur sleept de hemel naakt het dodendoek mee over doorkruiste nachten schaduwengelen krassen planken tot stilte zich herhaalt op grijze, afgeleefde grond zonder me aan te raken en zonder een woord zocht jij wat werd omgebracht in mij voordat mijn strakgetrokken handen zwegen en ik het hoofd afwendde…

bij de zee heb ik mijn zorgen losgelaten als een handvol veertjes bij windkracht acht buitelden ze als acrobaten de zee in, of uit zicht ik zoog mijn longen vol, voelde mij licht door het zorgeloze dat het bracht een bovenzinnelijk aderlaten zo onbegrensd en zeeschuimzacht.…

De Wolga is zo breed als de zee en bracht vaak schepen in de puree. Maar het moet gezegd : je komt beter terecht met de troika van Drs P.…

de windgeesten sliepen van zonsopgang tot schemering een diepe lange slaap Hypnos beval zijn zoon: sus ze met deinende dromen opdat ze hun razernij vergeten geen zee ging ooit ten onder aan verlies of van verdriet de lege zee bracht alles samen…

de wind die niet waaide duwde mij omver de zee die niet kabbelde trok mij naar zich toe de golven die niet deinden smeten me terug de wind die hard waaide pakte me op hij bracht me naar de zon…

de wind die niet waaide duwde mij omver de zee die niet kabbelde trok mij naar zich toe de golven die niet deinden smeten me terug de wind die hard waaide pakte me op hij bracht me naar de zon…

Je moet de goddelijke krachten, die de goden bijeen dachten vertalen naar de aarde in alle aardse talen, om te genieten van kunst, aarde en zee, bracht je een nieuwe gunst met goddelijke daad mee.…

ze heeft de zee gekust wijl haar ogen dronken van verlangen over de deinende golven naar de branding staarden ze heeft de zee gekust met schelpjes in haar beide handen zand tussen haar tenen de wind fluisterend in haar oren, wapperend haar haren ze heeft de zee gekust denkend aan hem die ze zojuist een groet bracht haar vriend nooit…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Het is prachtig spul, dit gele gevlochten touw -- Ik ruik retsina.…

Het culturele leven in mineur door Zowel klassiek, pop als ook de kleinkunst Immer gekidnapt, vragend om een gunst Werkloos thuishoudend, willen zij er gaan voor Verbazing werd geschetst toen echter bleek Rijk geïnspireerd thuis dus, week na week…

Oneindig is de zee met al zijn capriolen. De voetstappen die ik achterliet langs de kustlijn werden al snel weggevaagd. Door de kabbelende golven, die altijd onberekenbaar zijn. Gelukkig bracht zonsopkomst feeërieke beelden. Een zeiljacht kwam wel heel dichtbij en zorgde voor wat opschudding.…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Mooi Kniertje staat van dag tot dag En breit voor haar deur een kwartiertje: Voor wie dat paar kousen wel wezen mag, Mijn allerliefste Kniertje? Voor wie dat paar kousen wel mag zijn, Voor moêrtje of voor vaârtje? Zucht dag op dag die bleke Krijn, Of zijn ze voor Grietje of Saartje? Wel Krijnbuur! wist je dat zo graag? U wil ik het niet…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

dichten, ja dat doe ik veel maar wat dicht ik er mee gaten dichten in een zee, een zee vol emoties, veel te veel gevoelens slaan stuk als golven op een rots waar ik eens was, fier en trots als van voor het ongeluk het ongeluk bracht pijn en leed veel lichamelijke pijn geestelijke smart in mijn zijn als een mes door hart en ziel sneed…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

Ik heb gedroomd vannacht Samen aan zee, hand in hand Hoe toeval ons bij elkaar bracht Als de schelpen op het strand Door de vloed meegedreven Belandden we hier vanuit de zee Dat is het mooie van het leven Na tegenslag zit het soms ook mee Als het strand weer is verlaten Heb ik in het licht van de maan Pas echt goed in de gaten De reden…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee dat desondanks zij het alledaagse leven leefden, zat hen ook het geluk nog wel eens mee. Toen dat geluk de kop op stak boven de golven van de zee; in de hoedanigheid van een tovervisje, bracht dat vinnig geluk verandering van haard en stee.…

ondanks haar bange zelf bracht toen de stroomversnelling haar gedachten naar een open water een zee van tijd maakt plotseling haar leven onvoorspelbaar wijds en alles kan zo lijkt het naar haar hand gezet wat vroeger zo ongrijpbaar leek, zoals het eindeloos geluk ze rekt het uit en trekt het naar zich toe als was het een gedicht…

Jij bracht tranen in mijn hart weet dat was niet jouw doel maar je raakte wel mijn gevoel. Jij bracht weer warmte in mijn leven als een ster in de nacht die zijn licht in me liet schijnen. Nu zou ik graag mijn liefde met je willen delen maar jouw hart is en blijft voor mij gesloten.…

Het was een prachtige dag Waarop zij aan kwam waaien Met haar bries die mij zacht streelde Landden vlinders in mijn buik Ze proefde honingzoet de bloem Waardoor ik dan ook totaal ontluik In haar natuur het wonderschone De zuivere geur die zij mij brengt Tilt zij mij op boven het gewone In het zweefmoment dat zij mij schenkt Dagen…

Te oud voor dorst Te oud voor honger Te oud om van iets te weten Maar de smaak van Worst, mosterd en zuurkool Zal ik nooit vergeten Altijd mist valt tegen Seizoenen zijn weg Herinner me enkel De regen Maar de geur van de bloesems Zal me nooit ontsnappen Onder de bomen in jouw armen…

in een oogwenk voorbij een keer nog dacht ik nog een keer twee toen bracht ik mijn tranen en mijn hart terug naar zee…

Gezichten en namen verdwijnen Gedichten en boeken gaan mee Zacht laten de sterren licht schijnen Op een traag zinkend schip Aan de horizon van de zee Mijn hart was ik bijna verloren Het zonk met de boekendoos mee Een zeemeermin dook ernaar Bracht het naar boven Gaf het mij in een bootje op zee Ik beloofde er goed voor te zorgen…

Ik ben zo dichtbij je geweest Jij liet me eindelijk in je Leven Heel even Een druppel geluk Bracht een zee van ellende Heel veel Zo dichtbij En toch ook weer niet Ben je het vergeten Doe je alsof Je bent niet Wie ik dacht dat je zou zijn Of juist wel Maar mijn hoop was sterker Ellende Met niemand te delen Het begin van Een…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…