Alle inzendingen over dikwijls

Ja dat vraag ik me dikwijls af, wat zal ons doen verdwijnen? Welk persoon of wat voor iets, zal ons uitroeien? Want DAT het ooit gebeuren zal, dat is me allang bekend...…

‘Guido, ga jij dikwijls naar de IKEA?’ ‘IKKEJA’!…

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop.…

dikwijls wil zij weggaan als de duisternis haar besluipt vaak draagt zij met loden voeten de verlatenheid door de tijd soms talmt haar hart als de wind opsteekt uit de woestijn dikwijls ziet zij de schemering als een loodkleurig onheil dat de huizen binnendringt vaak leunt zij roerloos gelukkig tegen een boom in de adem…

Een mens zeurt dikwijls het meest door het zeuren dat hij/zij beoefent wat, dat dagelijks komt opdagen zo heeft hij/zij zoveel meer te zeuren dan wat goed voor hem/haar is gebaseerd op Een mens lijdt dikwijls ’t meest Door ’t lijden dat hij vreest Doch dat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen Dan God te dragen geeft.…

als schilder van licht en donker nam hij dikwijls een kijkje in zijn gemoed…

eenzame Zwitser gaat dikwijls de bergen in - zijn echo, zijn vriend…

Hoe dikwijls stond ik op mijn wandelingen door het weiland niet bij een damhek stil. Een aantal planken die op van streek tot streek verschillende wijze met elkaar verbonden zijn.…

In de spiegel Van de tijd Kom ik mij Te dikwijls tegen Zie dan Wat ik niet wil zien Het komt mij Meestal Ongelegen…

Het verleden mag dikwijls opnieuw bekeken en beschouwd worden, want dat is een geleerde wegwijzer voor de toekomst.…

de regenboog bij paarse regen nat doch kleurrijk als mijn gemoed kan zijn dikwijls ook zó grillig…

er is zó dikwijls lyrisch geschreven over Maastricht maar ik zal het kort houden ' Maastricht een stad als een gedicht'…

wij filosoferen dikwijls over het eeuwige leven dit tegen beter weten in omdat we goed beseffen dat het lichaam het niet aan kan…

De mooiste Niet ik Een gemakkelijk leven Niet voor mij Verkeerde keuzes Maakte ik te dikwijls Maar Zo lang ik Jou heb Ben ik gezegend - Bedankt God…

. ----- kleine geschenken ogen al te dikwijls naar grote voordelen.…

Geneigd door zijn filosofisch gen kroop Descartes dikwijls in zijn pen. Hij zei tot zijn wijf : "ik schrijf, dus ik blijf." Waarop zij : "ik was, ik plas, dus ik ben !"…

Een woord zet aan tot gedachte opent dikwijls een wereld voor nieuw standpunt en inzicht maar begint meestal zelf met een vernieuwde gedachte.…

suggestie doet dikwijls zoveel meer dan de rauwe werkelijkheid vandaar dat ik met grote voorzichtigheid naar de balans zoek tussen wat is en dat wat nooit zal zijn…

Gods grote zegen is steeds het bed te mogen opzoeken, om het daarna ook even dikwijls weer te mogen verlaten.…

het jaar nader bekeken met ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mijzelf voorbij... morgen leer ik beter kijken…

Weg slikken wat dikwijls op de punt van onze tong ligt is nobel toegeven, te leren zwijgen als een ander begint te spreken.…

het jaar nader bekeken met ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mijzelf voorbij morgen leer ik beter kijken...…

Vrome gedachten: hierbij laat bekrompen geest zich dikwijls gelden. Vergeet men soms dat God zelf onvoorstelbaar ruim oordeelt?…

het seizoen vliegensvlug aan flarden tijd heeft dikwijls heel veel haast dus klamp ik aan met een zweem van angst voor het onzekere…

dikwijls hebben de dingen een eind maar missen een begin, zoals het leven zelf dat doorgaat – en dat slaapt in mijn bed…

Ik blijf steken in een wirwar van draden. Mijn tranen zijn als de dauwdruppels aan een spinnenweb. Ik ben verkeerd ingeschat Die spin wordt ook als akelig waargenomen. We hebben gelijkenissen Al verschillen we in grootte Maar we zijn allebei intelligent op onze manier. Een spin maakt haar net om een prooi te vangen Ik ben de prooi waarop…

Jezus Christus grote paleis Mensheid wordt gedurende eeuwen opgebouwd uit het edelste marmer en cederhout, heeft alle geduld, slechts tijdloze tijd. Het weidse gebouw krijgt dankzij geloofsvlijt meer hechtheid, wordt daarbij telkens gedouwd door stormwind, vallende stenen, en rouwt om voortdurende schade. Vernielzucht bijt. Gaten in muur…

Dikwijls ver weg, maar altijd dichtbij. Er is hier wel niemand, maar jij bent bij mij. Je bent wel niet hier, Maar toch om mij heen. Al is er niemand bij je, je bent nooit alleen.…

vederlicht zoals het geluk dikwijls is... het komt je aanwaaien op onverwacht moment en voor je beseft wat er gebeurt waait het weer weg Lejo van Kuijeren…

Hoewel ik mij soms onthoudt, Gaat het onthouden dikwijls fout.…