Alle inzendingen over een stenen afdronk

rondom me waait stof niet op jij wel je snijdt de dag uit mijn mond en daarna een koude avond zing maar ijzig, rechts met het ritme links ’s nachts, twaalf uur slaap ik in er wordt gedanst op het spoor van asfalt jij wel…

Gretig drink ik de mokka uit haar wilde blik de afdronk intens…

Uit de vlaag van onder- bewustzijn, ontvalt mij de keuze terug te keren naar de woordspeling in zichzelf als bedoelde afdronk van de taal, telkens in de stroming als verhaal in eigen vorm of compositie, ligt de verbinding in het gezamenlijk delen, of passioneel bepaald, daar ligt de norm hoe je het hebt vertaald.…

De kurk lag naast de fles en zij ademde verschraalde wijn de glimlach rond zijn lippen zuurde hij slikte even voor ‘ie zei sorry je bent te smakeloos voor mij…

In een vlaag van bewustzijn valt de keuze in een vat vol tekens die de stilte verbreiden, keren in een woordspeling tot zichzelf terug in de afdronk van de taal. “ In elke taal ligt de beproeving van haar betekenis ” Pama…

drink, op gedode tijd en brekend licht op een vleugje blindheid als mantel der liefde, vergeet en bewaar, immers in termen van bitterzoet is het laatste glas vergeven…

Zure afdronk, deze rode wijn Te jong bedorven, daar waar rijpen, zoveel beter had kunnen zijn Ik zag je teder kussen met leder aan je voeten Zo diep je de bal deed ‘crossen’ kaatst nu de leegte met venijn Zure afdronk, dit rotte azijn Te jong gestorven, moet ik begrijpen en bestel louter nog maar witte wijn, Daar in het “rode” geen…

in vage flarden maar nog ongeopend hoewel vruchtdragend, gelijkend op eerder verloren, gedragen door de zachte afdronk van kruidnagel, nootmuskaat appelwijn, droombes dat ik je zie…

Zo ruikt een grijze waas van koude huid en klamme steen, van onzichtbare koeien in de wei. Een afdronk van gebluste turf, een hint van verbrand hout of bruinkool uit vervlogen dagen. De overwonnen zwaartekracht kun je ruiken, zodra de bomen tot donkere schimmen vervagen.…

Met een adembenemende afdronk als een unicum van het geheel.…

en waar de teksten eindigen de stilte komen zal, getekend op de zwervende steen der wijzen.…

nog proef ik je zinnen ik slik ze langzaam door stik bijna in de punten die je overal van maakte bitter is de afdronk van verwijten die je schonk een aroma vol bevelen zonder geur van overleg nog even zit ik met je in mijn overvolle maag daarna zoet ik mijn lippen met beaujolais primeur…

voor steen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

laat ons iets drinken zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik wat wou je graag ik hoorde in je keel de koele afdronk teer ontvonken als een lach en op je ooglid viel een geur van roosmarijn ik word wat moe zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik ik wieg je graag…

hoe keren we in onszelf, met regelmaat binnenstedelijk te verschansen veilig in beton gegoten ommuurd, geestgerijpt met voorbestemde afdronk het vonnis vellen gelijk lotgevallen bomen daarmee schuld wijzen alpha en omega vinden een bok laten zondigen teneinde door te schemeren…

Bergen als bultruggen. Hellingen waar je een tor wordt, stilte hoorbaar toeslaat, tijd vlug weggulpt langs watertjes... Je nadert een persoonlijkheid. Stapvoets voer je een gesprek. 'Het is goed om hier te zijn.' (Beamende kreet van een lammetje.) 'Je wil er gretig tegenaan, hè? Let wel: winden krijgen vat op je. Ik kan wel tegen wat…

Ik wil jouw liefdevolle afdronk blijven Dit hartverwarmende tafereel Zonder koud schoonmaakgareel Bibberend en in het onzekere vocht, klam Waarna de bewondering kwam Die lieve glimmende schone kop lacht Met een dof klinkende pracht Vol smacht... Als een paar Met de koppen tegen elkaar.…

Uit hun jas geholpen onschuld tot munt geslagen leven teruggegeven aan de eeuwigheid de sneeuw kleurt anders dan het schreeuwend wit in de wijn brandt één lumen licht dieprood en zo vol liefde dat ik tot stilte besluit om de haat niet te voeden die poogt te ontkiemen ik hef de kelk wat een afdronk welk een smart…

in het witte rijpen van de bomen zag ik je komen je winterde het warme sap dat nog de afdronk van een herfst had weg is de wind het ritselen van bladeren alsof het leven is verstild toch zie ik kleur in vogelduiken hun fluiten heeft de zoete lentegeur van nieuw ontdekken geeft de dagen weer wat fine fleur in langer rekken…

Plantjes water geven dweilen stoffen ramen lappen De was doen boenen strijken poetsen nee het zijn geen grappen Borduren haken naaien punniken breien aan een mouw Dat zijn toch van die dingen die bestemd zijn voor een vrouw We gebruiken ook geen maandverband parfum of aceton potloodje make-up remover lipstick of tampon eye-liner mascara nagellak…

Ik zit te mokken mieren melken, altijd weer dat rot humeur Steeds maar zeveren zeiken zaniken zwetsen ziemelen en gezeur Ik heb koppijn ben chagrijnig heb een kater ben niet fit Kan wel janken huilen schreeuwen, ben zo triest ik heb geen pit Ben uitgekookt geirriteerd gevoelloos en zo treurig En als ik niet verzieken kan dan ben ik sikkeneurig…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

ze kan niet kiezen tussen wit of rood en eigenlijk maakt het ook niets uit haar avond eindigt toch gifgroen de jaloezieën staan op stekeblind een stand die vastgeroest elke ratio met duisternis omzoomt met het mes op haar lippen snijdt ze zichzelf in de vingers door inktzwarte uitspraken pas in het nuchtere ochtendlicht bekent ze kleur…

op de bodem van de lege fles ligt bezonken droesem ik proef de bitterheid van al wat neersloeg in het oude jaar knarsend vermaal ik kristallen van wanhoop oorlog en verdriet ik keer mij om naar een fles met etiket 2014 .…

Gisteren heb ik me van je losgeweekt in duizend doden, vandaag drink ik uit eigen, zilte zee Jouw smaak tilde me niet over kosmoszeeën maar houdt me uit mijn slaap, en voert me nergens heen Was het ooit zo bedoeld in de sterren, die ogenblikken zijn zeldzaam nu, steeds minder op den duur Je afdronk blijft puur, dat wel mijn schat, maar…

aan de zelfkant van nu twee koppen koffie schenken in een vacuüm van rust één met- één zonder wolkje eigendunk als afdronk zonder gêne en de wereld schuift voorbij ze raast zo hier en daar vierwielig snel van A naar B of op de raderen van twee in beweging gezette benen ach het loopt zoals het lopen moet we blijven zoet de voortgang…

Ik ben een steen. Geef me een duw En ik geef je te leen Een lawine van stenen, ruw. Maar niemand duwt. Ik blijf staan en ween Tot de storm luwt En weer ben, een gewone steen.…

tussen beelden in het park tast ik je stilte af geboren in de zee lig je ingetogen gestold een blauw gedicht van steen nata in mare innemend als de welving van je been.…