Alle inzendingen over een stuk

Je gooit me hard zonder de stukken te willen lijmen je legt ze liefdevol op een rij mooie stukken mooi stuk…

Een bloedrode roos stuk getrapt en gebroken een hart vol van strijd.…

Stuk voor stuk, verdwijnen ze, in het niets, stuk voor stuk zwaaien we ze uit naar, het iets! Iedereen vertrekt, een ieder al dan niet geboekt naar een vakantieplek we zwaaien ze uit! Stuk voor stuk, verlaten ze huis en haard om bij te komen van de dagelijkse beslommeringen.…

ik snij een stuk van mijn hart daar waar jij tot dusver vertoefde dat stuk zal langzaam afsterven daar er geen ruimte meer is voor jou er zit nu een litteken dat na verloop van tijd zal helen op de tonen van de wind…

En ik slaap gehele dagen, kan me hele dagen afvragen waarom ik niet doe wat ik wil Ik doe het niet Ik ben stuk Ik wil niet meer Ik werk niet meer Ik moet niet meer, maar wil ook niet Dat mist. Dat trekt mijn dagen uit elkaar. Ik ben stuk.…

bladeren vallen stuk voor stuk naar beneden en alles blijft heel…

De kat draait om de vissenkom de vis zwemt zorgeloos in een stuk zee. Ik denk dat de vis de schoot van de zee is vergeten. Het is nacht ik zwem net als de vis in een stuk zee.…

Strelende klanken stuk voor stuk meesterwerken taal van een dichter.…

Ben je in duizend stukken gebroken? lijkt het of je zo vaak wordt gestoken? wil je niet meer verder leven, wil je opgeven? is jouw hart gebroken in zoveel stukken dat van een ander houden niet meer gaat lukken?…

Als zelfs de liefde vergankelijk is Hoe geloofwaardig is dan geluk Hoe kan ik trouw nog hopen Als dromen doodgaan Stuk weer stuk -’t Is als een vlinder in de lucht het geluk zit hem in haar vlucht- Kan liefde nog edel geloven In een enkel verganklijk ogenblik Als dromen doven Stuk na stuk Hoe…

Kijken naar wolken stuk voor stuk straalt kracht en pracht voor altijd op reis…

mijn zintuigen ik schakel ze uit stuk voor stuk ik weet het: een onmogelijke zaak ik lever ze over stuk voor stuk aan een oorverdovende duisternis blijft over het vege lijf horen en zien vergaan tastzin niet langer op proef gesteld ik weet het: het heeft misschien geen zin nu nog de motor het harde hoofd niet weg te denken…

In de straten staan de mensen Op de keien van geluk is niet meer te spreken aan de hand is alles stuk Soms dwaalt er een gedachten naar het leven van voorheen voorbij zijn alle prachten blijft de mensenziel alleen…

Ze dacht: 'Ik ben zo echt een stuk geziener bij de rijke mannen.' Al was d'r huid nu hooggespannen, ze voelde zich een stuk geluk. Ze knapte uit d'r strakke huid, ervoer dit als een grote straf, want eensknaps was d'r sprookje uit. Was zij een prachtig stuk? Mooi niet! De mannen knapten van 'r af. Toch was ze nog een stuk.…

Dacht een makkelijke van honderd stuks, maar het leggen is niet gelukt. Achteraf de stukken geteld, en door verschillende stukken geveld. Wel driehonderd het getal, wat is nu het geval Er zijn héél veel woorden gezegd.…

De vele vrouwen in mijn leven Nooit wil ik ze kwijt Stuk voor stuk kregen ze liefde Stuk voor stuk kregen ze spijt Ik heb van allemaal gehouden De 1 wat kort, de ander lang De 1 ging weg gevuld met woede De ander was onnodig bang Een enkeling miste vertrouwen Of kwam op een verkeerd moment Toch ben ik van ze blijven houden Omdat ik hun liefde…

Ontloken is de man verrast: nu ziet-ie in z'n blote kont wel twintig stukken op de grond. Hij denkt: 'Die zijn toch stuk voor stuk beslist voor mij een stuk geluk. Ik laat de pret toch niet bederven.' Z'n glas ligt op de vloer - aan scherven.…

nog altijd zoek ik naar de voetstappen die jij hier achterliet stuk voor stuk raap ik ze op stel ze veilig voor het geval tot ik daar ben aan de vloedlijn en je voor eeuwig nakijk…

mijn stuk - zo schoon is je rondedans Voor jou wil ik iets zinnigs schrijven omdat ik van je droom, maar steeds breng jij me van mijn stuk - zo zet je me onder stroom…

Karrenvrachten vol, wagen na wagen, heb ik stuk voor stuk afgewezen. Ik heb geweldige gedichten bekeken. De vormen op me in laten werken. De palen, de perken, de veren, de vlerken, stuk voor stuk heb ik ze afgezeken. Geweldige gedichten heb ik verslonden tot achter de puntjes en zonder echte reden. Pas laten sterven na het ontleden.…

het slaat stukken over, stukken die je niet laat zien, die onbelangrijk zijn. die momenten die niet meer speciaal voor je zijn. maar toch, moet je niet vergeten, álle momenten van het leven zijn speciaal.…

zoals je een mandarijntje pelt de schil, het witte been voor been lostrekt in je mond steekt systematisch stuk voor stuk zo verdwijn ik in jou…

jou Je was mijn meisje en mijn vrouw Dit gebroken grote hart Is tot in de kern getart Mijn kinderen gun ik alle geluk Maar nu zit hun papa stuk…

Een bloederig stuk vlees dat, als een Japanse visser in Russisch water, ten dode was opgeschreven. 'Help mij', was in mijn ogen te lezen. Maar dat leek niet te lukken. 'Neem mijn hart', hoorde je me smeken. Maar je brak het slechts in stukken.…

een plataan schilfert stuk naakte bast blootgelegd kwetsbare groeipijn oud vel valt in stukken af maakt plaats voor nieuw omhulsel…

het regent woorden heel veel woorden stuk voor stuk vang ik ze om je beter te doorgronden hoe ik ook tracht het grotere geheel te zien jongleer ik tevergeefs en verdrink langzaam in onbegrip…

Ik draag ze zo graag bij me Neem ze me niet af en maak ze alsjeblieft niet stuk…

Moedeloos kijk ik terug, stuk scherven vallen altijd weer anders neer deze keer vlijmscherp ze snijden diepe sneden vooruit met moede schreden vooruit is al wat rest…

er zweven engelen in de lucht, ik pak ze stuk voor stuk en zet ze op een rij hun vleugels licht gebogen dichtbij elkaar schoven bekijken ze me hemels blij dan spreken ogen die naast God het donker ook gedogen dat er vaker liefde wordt gewenst ik kijk ze aan en voel me een slecht mens gelukkig breekt de lach weer door en worden…

Ook niet te hoog of te laag, dat stuk in je kraag, en goed vast te zetten. Opdat je dan misschien Het later niet meer kunt zien.…