Alle inzendingen over en de grond verliest

en de grond verliest verkiest de morgen dag na dag wolken schrijden haasten mijden vastheid die niet is de grond verliest en kent slechts waarde in de droom die ons beziet en laat voor wie we zijn…

ik vraag mezelf nu wat ik wil in een leven dat zijn grond verliest, ga ik nu zweven om niet te voelen dat pijn hoort bij het langzaam loslaten van een mooie liefde zonder einde, die vraagt om vrijheid en evolutie Ik ga in voeling met het hart dat verliefd is op de liefde maar blijft kiezen voor het bijzondere: jij…

Terwijl men nieuwe luchtkastelen stampt uit de grond, Verliest de burger het zicht op wat hem aan het verleden bond. Al wat aan de stad kan bekoren, Werd immers onder de Domtoren geboren. Daarom spreekt haar verleden een andere taal En blijft de Domtoren een icoon van ons allemaal.…

Een ingehaalde herinnering geeft z’n tranen door in een open gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in symboliek of teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel, verzwegen in een ongeschreven gedicht zich telkens uitvindt, om weer wat origineels te verzinnen, van de tijd is niet…

als je haar verliest dan doet dat pijn je voelt je helemaal anders zonder haar te zijn steeds meer zónder haar je kan dat niet goed aan je voelt je een zonderling zo'n zonder-haar bestaan je krijgt hier en daar advies of een verwijzende hand je gelooft niet wat ze zeggen je zoekt het in de krant je hebt haar verloren dat knaagt aan…

En dan ineens verliest hij zijn macht. Macht over zijn eigen leven. En iedereen probeerde hem nog wat te geven. Maar helaas niks redde hem nog om te blijven leven. Het leven is nu eenmaal nemen en geven. Maar waarom juist de goede mensen? Die maar 1 ding hebben te wensen. “lang en gelukkig leven” konden de slechte niet eerder gaan?…

Weer heeft ons elftal niet zo best gespeeld Wel waren ze heel goed in discussiëren En ook in de arbiter irriteren Zo heeft de wereld nu van ons een beeld Ons fel oranje kleurde langzaam geel Gelukkig blijft mijn woonboot nu wel heel…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

passeer als een kind de brug schiet voorbij vanuit het raam kijkt hij op een snelweg een cirkel het oogst vanuit grafen dubbel eind in linnen vocht stijgt omlaag potgrond op een doelloos schip brug na brug het fundament schudt je wakker zo zie je maar je ziet maar…

hij zal wel even aan de kant moeten astmalijdende wielergod Chris Froome vlamde jongsleden veel te snel in de Spaanse ronde de Vuelta zo behaalde hij de rode trui wel maar na dopingcontrole bleek een dubbele waarde als toegelaten salbutamol in zijn frêle vel!…

Je verliest me, mijn liefste, verliest me, zoals een vrouw in de weer met de was haar gouden ring verliest. Je zult me zoeken in het schuim van woorden, ogen en gezichten, maar ik zal blinken ergens op een vreemde plek. Je verliest me, mijn liefste, verliest me, zoals de jager de tere ree verliest, als hij haar dode lichaam heeft.…

Steeds zongen we: “Ben ik van Duitschen Bloed” Voordat de bal gespeeld werd door Oranje Daarna over de Koning van Hispanje Dus zo’n finale was voor ons best goed Het was natuurlijk ook niet moeilijk kiezen Wij zien de Duitsers altijd graag verliezen…

middenin de sneeuw liggen wegen weggedrukt - nog wit maar later vloeipapier, in ombervolle stappen hoog reikt de populier mijn hemel in met laag-bij-de-grondse voeten en een ferme standplaats weggesleept in kleine emoties verliest de grotere haar tranen; buitengaats in dit verdriet sinds de winterzwarte dag dat jij mijn levenslicht…

Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken. Een boom verliest zijn blad, behoudt zijn diepe wortels, verliest zijn takken niet. Een mens verliest zijn jaren, maar niet zijn wilde haren. Zoals bladeren niet vallen, van zijn verbaasde mond.…

K on ‘k maar drie meter in de hoogte springen S pring ’s in the air: zo’n vogelvrij gevoel! T raag, niet te snel, de zwaartekracht bedwingen A mper ten prooi aan Gravitatie ‘s Pull O mhoog, omhoog, en even blijven hangen P al naast een eekhoorn die ik een nootje geef S traks zorgt de pure kracht van mijn verlangen P op-pop dat ik als een kurk…

Zeg me wie ik ben: een boer die traag zijn land bewerkt in elk seizoen zichzelf verliest gebogen naar de grond die ooit hem bergen zal ? Zeg me wie ik ben: een dichter die zijn woord verstaat en in de klank zichzelve vindt, een masker dat de vraag herhaalt.…

Zij zitten zich nu hand in hand te schamen En walken binnenkort wellicht alleen Want hoe lang blijft een club nog op de been Waarvan zelfs bij de trainer tranen kwamen Maar Feyenoord betaalt nog steeds miljoenen Aan zulke onbeschrijfelijke oenen…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

De strenge jury heeft zich uitgesproken: de club die mij veel vreugde heeft verschaft heeft onbesuisd de voetbalwet gebroken daarvoor worden wij samen zwaar gestraft toch zien wij uit naar weer een nieuwe lente wij blijven gaan en staan voor FC Twente…

water zonder grond en het oog verzameld door de regen op de horizon…

als ik laat in de avond thuiskom, met in de verte nog net het rood van de ondergaande zon, ruikt de tuin naar vochtig gras en kruiden, en voel ik verlangen naar ’t verleden. de klank van kinderstemmen, zachte vogelgeluiden van zwaluwen en grutto’s, de jonge eenden die schuw langs de rietkraag zwemmen. Je bent zo dichtbij als ik…

haar gronden en haar stammen een massagraf van scherven die languit in het bos verder liggen te sterven de kleinste vonk die de zon onnadenkend aan onze hemel verliest schieten ze tot een vlammenleger dat de tedere kleuren en al wat de bloemen geuren in zijn hete armen wurgt het landschap smelt weg in een bloedbad van asse…

uit schijnbaar klare lucht rolt wind ineens omlaag maakt herfstig stemmingen met donderklap en regenvlaag de oogst nog warm van lange zomerzon verschrikt en schikt zich beurzig op de grond gelijkmatigheid verliest in mist de strijd van donker licht in aanloop naar de wintertijd nog warmt de zon met zomersheet terwijl in het open…

Wat is het mooiste wat er is te zeggen wat je weet Om het gewoon maar op te schrijven wat je er van vindt Ik hoef geen rekening te houden of ze mij wel mogen of niet Mijn taalgebruik te ver gaat en ik het heerlijk verwoord Om eens lekker mijn mening te zeggen de zielige bitterheid om te wennen Maar daar waai ik over heen Het zout van een…

Alles leek geheel te kloppen, maar alle schijn bedriegt, je doet het om mij niet te kwetsen, bang dat je mijn vriendschap verliest. Verslagen als ik nu ben, je had het beter kunnen vertellen, het geeft nu helemaal een akelig gevoel, duisternis begint me opnieuw te beknellen.…

Iedereen heeft gewonnen tot de dag afscheid neemt en de nacht zijn eigen geur spint en de glitters zijn versleten blijft het afwachten wie in de morgen heeft gewonnen als de realiteit van het wij z’n geldigheid verliest.…

Zijn onze kinderen die we hebben gekregen Je grootste nachtmerrie komt tot leven Als je kind is overleden Er is een lege plek in je leven Een leegte die niet meer op te vullen is Maar je kind zit in je hart dat hij nooit zal verlaten Uiteindelijk na de dood ben je weer samen Een ouder hoort zijn kinderen niet te overleven Als je een kind verliest…

De wijzers van december wijzen stilstand in de lucht. Treurwilgen huilen bittere aarde en de wind neemt mijn woorden mee. De nacht staart in het oneindige niets. Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

Ligt een kleedje Helemaal vol stof Midden in de kamer Rood van kleur Zomaar te liggen Want dat doen kleedjes Toch ?…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…