Alle inzendingen over fietsje

Met lange benen kun je lopen Met korte ga je op de fiets Om steeds tijd in te lopen En anders vordert het maar niets Die benen voor me in de stad Terwijl ik op mijn fietsje zat Deden me beseffen waarom ik mijn fietsje had Zij niet, ik wel, had korte benen, simpel zat.…

dacht Maar wat later lag mijn fietsje toch in stukken in de wei vader had zijn been gebroken en het kinderhart van mij…

Niks geen schaarsgbebloemde voorbijgangerslach in mijn raam of dat kind op haar vuurrode fietsje dat me wolkenloos zwaaide en zag - eerlijke uren waren het vandaag. Dodelijke, onverkwikkelijke, hopeloos uitgekeken uren. ---------------------------- uit: 'Raster', 107, 2004.…

witte sokjes met rode schoentjes gekleurde strik in 't haar beentjes strekken zich onwennig beducht voor vallen en gevaar vader houdt haar vast aan 't zadel ze trilt nu van spanning en plezier opeens heeft ze ’t door rijdt weg; lachend en fier…

Een flodderkat uit Poestastad had vrees'lijk last van dikke dijen: ze wilde nooit - ze was gekooid - op opa's fietsje rijen. Die flodderkat, het was me wat, ze kon alleen maar zwemmen, maar dat bracht mee, jawel, ja, nee, zo vaak versleten remmen. Die flodderkat...…

Ze reed op haar fietsje mij lachend voorbij en ik zag in haar even de vrouw van mijn leven Ik trapte zo hard als ik kon om langszij toen zij blij naar mij keek haar een knipoog te geven Toen zag ik met schrik haar lui oog waarmee zij naar mij keek met een blik die gepleisterd bleef kleven Ze knipoogde terug met dat ander - naar mij…

Leer mij nogmaals fietsen op dat rode fietsje door de laan voor ’t huis wrijf mijn geschaafde knieën. Neem weer mijn hand op weg naar school droog bij afscheid mijn tranen. Nog wil ik je voor alles danken.…

er ligt een fietsje en een jas hangt slordig aan een tak geplooid ook liggen schriftjes rondgestrooid die vielen uit een kindertas verborgen onder struikgewas ligt zij in bladeren getooid gebruikt en daarna weggegooid haar handjes zijn gevuld met gras in alle onrust thuis ontstaan ontsnapte er een kleine hond hij volgt de weg door haar…

Diep in mij zijn er beelden herinneringen van lang geleden waar ik nog wel eens graag aan terug denk Dan zie ik dat kleine meisje die kreeg haar eerste fietsje haar beentjes draaide rond pats boem, ze lag op de grond. Die speelde in de grote tuin vol met bomen en struiken de zandbak en een schommel buren die naar haar zwaaiden.…

ik ga vandaag eens op mijn fietsje holderdebolder over de kasseien ik hou nou eenmaal van hard rijen flink sjezen voor een windig briesje glad plaveisel trapt wel stukken beter vooral als scheve schaatsers rollen vriendjes die er achteraan gaan hollen mij lukt het niet ik loop geen meter eerst ging ik remmen met mijn handen maar trap nu…

Haar man belde die middag en vertelde haar gedwee dat zijn baas ook mee naar huis kwam en hij at een hapje mee Haastig pakte ze haar fietsje en ze trapte fanatiek voor een haasje naar de slager want zo'n baas eet vast wel chic Na een uurtje was ze thuis en maakte snel voor het vertoon met een sopje heel het huis en ook de hamsterkooi…

Dromend van al dat moois kwam ik op mijn zwaar beladen fietsje aan. Het volle aardappelkistje viel bijna al op de grond. Jopie moest lachen, en had een grijns om zijn mond. Zo! Dat is zwaar! Alweer stond ik daar,in zijn schuur bij de oude bascule, verdoofd van al dat moois, Jopie praatte maar hoorde hem niet...…

Leven doen ze niet meer Niet meer zoals vroeger Verdwaasd lopen ze door de gangen In hun eigen geest gevangen Ze zijn altijd aan het zoeken En ik hoor iemand roepen Waar is mijn fietsje gebleven Dat ik van mijn moeder heb gekregen Ik loop maar door en zeg maar niets Want ik weet niets van een fiets Ook kan ik niet zeggen Ik zal hem…

skeeleren gaat Jij met een gat in je hoofd Bloedend op de grond Hartendiefje, zorgenkindje Kon ik maar een engeltje Op je schouder zijn Je behoeden voor alle Valpartijen, uitglijders De vervelende reacties Als je in je ongekunstelde Spontaniteit de verkeerde Grapjes maakt Hartendiefje, zorgenkindje Strakjes moet je Alleen op je fietsje…

Kijk daar gaat ze weer, op haar fietsje langs het meer. Mensen staren me aan, heeft ze eindelijk een baan. Hoor ik achter de ramen, ik hou me groot en verstop mijn tranen. Ze heeft zeker weer wat nieuws gekocht, ze ziet er niet uit, wat een gedrocht! En hij maar werken, nou ze zal het merken!…

Onbewust nog van wie ik was En waar ik woonde, welk dorp In welk land was mij allemaal gelijk - Feit was dat ik een fietsje had Waarmee ik door mijn eigen kleine wereld Reisde weg van de wolken Op naar de zon die in het westen Uitbundig onderging; Wolken die me volgden Al weet ik niet waarom, Misschien wel omdat de grote jongens…

En wat de wielrenner toen dee, kroop op en ging gewoon maar lopen met 't fietsje aan de hand en dacht ik ga hem maar verkopen en genieten van het groen en van wat groeit en bloeit zonder erdoorheen te razen laat dat maar aan de hazen, een worm die kruipt, een mens die loopt en hoopt en koopt teveel, te vaak.…

de kleine wereld schittert als een blinkend rode fiets je kloppend hartje laat zingen de wereld wordt plots zo oneindig als je snel als de wind moeder passeert KIJK mama ik FIETS! in het kleine huist het magistrale de grootsheid van mensen die ons laten schitteren…