Alle inzendingen over gebaande

creativiteit verlaat het gebaande pad wees ongehoorzaam…

Ik heb de deur gesloten het gebaande pad verlaten een nieuwe weg een andere koers mijn voetstappen trekken een vers spoor…

gemaaide akkers, in verlangen naar een verborgen dorst, verloren tranen drijven op de vijver, wolken jagen op elkaar in zachte onuitgesproken woorden en zullen gezamenlijk de kim bereiken, geschoren aren los verspreid, gouden graan in meel vermorst en tot nieuwe dromen vermalen in oud zeer, de dag verwerkt z’n ongebonden haren in gebaande…

Leven kan een lust zijn maar soms is het een last 't kan soms aardig wezen soms loop je op de tast Doe dan maar een jubeltje trap een middenvoor wees eens een duveltje rij eens naast het gebaande spoor Wordt een vrije denker weg de protocollen Heerlijk zo'n eigen hoofd Laat daar nooit mee sollen Te lang liep ik op gebaande sporen…

Een liefde geleid, door wegen gebaand. Na eeuwen volbracht, tot treurnis' zijn spijt. Gemoedeloos verwacht, maar omarmend bevrijd.…

De laatste donderdag van deze maand Dat is er altijd eentje van gewicht De It’s werd deze dinsdag al gedicht Nu wordt er een gedichtengolf gebaand Dit dagelijkse snelsonnettenblog Is er sinds de laatste eeuw en morgen nog!…

telkens als ik baanbreek en zwaarwegend aanwezig ben weifel ik willens en wetens zonder weerga wederkerend op het gebaande pad maar als ik wegen baan weegt niets op tegen het weven van mijn dwarse draden…

men beperke zich tot de gebaande weg der oude tao-chinezen men schuwe innovatie alsmede eigen inzicht men sloffe door het stof van de reguliere orde tot bijzetting naast Marx en Kouwenberg…

In het halfduister van de A-6 struint tussen zwerfvuil iets geelogigs Twee werelden die elkaar kruisen: de gebaande en de naakte de gekooide en de wilde de verzadigde en de hongerige Vos die ik was mens die ik werd ------------------------- uit: 'Huisbroei', 2003.…

Van onder de beschermende mantel van de donkere aarde hebben de eerste voorjaarsbloeiers in een kleurrijk tapijt zich een weg gebaand naar het eerste zonnelicht dat een gevoel van verlangen oproept naar de komende lentetijd en een glimlach zal brengen op ieders gezicht...…

verover de leegte in een stenen woestenij treed buiten de gebaande paden van een bloeiende boomgaard poog te verdwijnen in het wiegende korenveld voer het scheermesdraad naar de bodem van je hart zie de wereld door een waas van tranen…

zwarte tranen vallen als zeldzame parels langs zijn wangen dwalen traag over zelf gebaande paden omlaag waar langzaamaan de kostbare waterlanders verdampen en neerslachtige wolken zwaar van smart watervallen braken…

altijd al wil ik weten wat er buiten gebaande paden is…

wegen zoeken hun bestemming slingerend door het landschap ontspoorden zij even gelee stuitend op een molshoop die nooit te berde was gebracht viel de gebaande weg uiteen in ontelbare puzzelstukjes de maan fronst en verdwijnt schijnheilig achter de wolken…

Ik zie je kijken in verten kijken Het zicht door ochtendzon in deze winterdag gebrand Op deze weg zijn wij -tenslotte- aangeland Wij wijken af van de kaart,kompas gebaande wegen Verlegen vroeg jij: 'loopt dit pad niet dood?'…

Ik kon slechts van je komst dromen Daarin heb ik me een weg gebaand door struikgewas Zette ik stoelen in koele schaduw luw, uit de wind aan de zomen van het lentebos waar je je onbespied waant.…

straattaal verdrijft doofheid het luchtledig lest woorddorst vloedlijnen verleggen grenzen meerdere wegen leiden naar Rome een knoflookpad is een dier naast gebaande paden lonkt het onbegaande, met voeten getreden hoeveel verwondering zou ik hebben gemist zonder verkeerde afslag…

op ochtenden die in niets verschillen begeef ik mij statutair op gebaande wegen dan kruis ik paden met mijn dagelijkse passant driftige tred, versmolten met steen en been zij heeft zich de klinkers aangemeten haar fiets moet de weg kunnen vinden als een blinde holenvis in het duister ken ik haar, zij mij?…

vandaag een dag van zuinig zonlicht wolken en bomen omkaderd door een raamkozijn mijn hoofd wendt zich af van het gebaande pad het meandert buiten rechte denkramen om kleurige beelden van een imaginair landschap slingeren vertraagd voorbij herschapen land bij zuinig zonlicht in een gekoesterde dagdroom…

de dichtheid van duisternis is doorsneden met lange lanen deze strakke lijnen kennen geen hoek die ik om kan gaan zonder vaag schijnsel geen schaduw om uit weg te banen zonder dwarsverband bestaat geen zijn om in te bestaan mocht er ooit iets veranderen aan de rechte tijd die wegtikt wijk dan van gebaande paden zodra het u…

Die buiten gebaande wegen Zonder zorgende mensenhand Tot wasdom kwam, Tussen distels en stekels Haar pure schoonheid toont, Is weliswaar ver te zoeken - Maar het zoeken loont Als nooit te voren, Haar onovertroffen schoonheid is Voor eeuwig in mijn hart geborgen, En telkens als ik haar daar zie Word ik opnieuw geboren…

Ik wandel in de bergen langs steile rotsen, diepe kloven, maar immer over 't gebaande pad door vad'ren uitgesleten, door velen reeds betreden, zoek ik naar boven en beneden, turend op de rand: het gat waarachter werk'lijk dingen zich verbergen en ik mijn bedoelingen kan zeggen: te moeilijk is het om iets bloot te leggen.…

Het gebaande pad hou ik voor gezien ik zag het eindpunt... in m'n dromen.…

mijn voeten zijn aan het ontsporen het rechte pad is te gebaand ze doen alsof ze niet meer bij me horen hun stappen zijn niet meer meegaand ze aarden in verschillende tijden één loopt achter de ander voor heden wringt zich tussen beiden maar dan gaat de snelheid weer teloor ik wil vooruit laat ze niet schuiven hun scheve…

hij was kunst zijn handen vlochten steen tot transparante vormen in het raken aan de hemel schiep hij schoonheid uit de tijd zijn bereik dacht grenzeloos als god kritiekvol voor de onderdaan tot de spiegel naar hem keek een bleek gebogen man met imitaties in de hand het was geen kunst slechts replica’s van reeds gebaande wegen…

Maar aan het einde van de gebaande paden stond ik opnieuw oog in oog met Koning Winter; ik gaf mij over, wentelend door de sneeuw werd ik vanzelf een sneeuwen marionet.…

het was een vreemde die mij de hand reikte de ogen opende ik dwaalde op gebaande wegen in het doolhof van de keus kon de kudde niet meer volgen liep de herder straal voorbij hij was de rots waarop ik strandde toen ik niet verder kon liet mij naar de rust van binnen kijken voordat de stress begon heb zijn hand gevat wist…

de man loopt met haar op neemt in het veen 't gebaande pad en houdt het voor haar open pas later ziet hij dan de spiegeling in 't stille water van de afgeknotte kale bomen waar zelfs de kraaien zelden komen zij hoort hun roep er was veel liefde onderweg zegt zij, vooral van hem die zich verliezen kon en niet eens groots of zeer meeslepend…

Langzaam gaat het leven voorwaarts Stap voor stap over al dan niet gebaande paan Wat gisteren nog nieuw was Is reeds vandaag herinnering En de vraag is waar wij morgen gaan ’t Leven is een trage ontwikkeling Van vele eeuwen rij aan rij Waarin geschiedenis wordt geschreven En zoekt steeds naar de balans Die ons uiteindelijk door hoger hand…

De herfst had zich zoals altijd opeens een weg gebaand. Voorbij die lange dagen, toen ik opstond met de zon. De warmte is gestolen en het licht verdonkeremaand.…